Onderwerp: CIRCUS EN SHOW

28 December 2008

Apassionata: hoe mooi het was

Door Tina van der Linden met foto's van Mieke Kreunen

Wat hebben we genoten van Apassionata, vooral de kinderen. Al voor de show afgelopen was, kwam de vraag of we hier volgend jaar (please! please!) weer heengaan. Mijn ergernis over de wat knullige binnenkomst (een enorme rij buiten in de kou door te weinig entreepunten, waardoor het publiek te laat op z'n plek was en de show ook een kwartier later begon) was gauw verdwenen. Toen stoorde ik me alleen maar nog aan het commentaar van het publiek om mij heen, en aan de vele flitsende camera's - ondanks het duidelijke verzoek om niet te flitsen.

Hoogtepunt was de act van "de vliegende Fransman" Lorenzo, die als extraatje was toegevoegd. Qua programmering vond ik 't jammer dat Lorenzo als eerste kwam, zowel in het begin van de show als na de pauze. Overigens was dat wel duidelijk aangekondigd door de presentator, die erg goed de stemming erin bracht, maar verder niet al te prominent aanwezig was.

Wat Lorenzo deed was ronduit spectaculair: staande op twee paarden die paarden over een hindernis jagen. Helemaal los, met alleen twee zweepjes. Later met nog twee paarden ervoor, en uiteindelijk (na de pauze) met in totaal zes paarden. Dat het dan een keer mis gaat draagt alleen maar bij aan de spanning en aan de overtuiging dat 't wel heel erg moelijk is.

Ook verder veel spektakel: kleurige kostuums, sfeervolle muziek, enthousiaste (en goede) dansers en natuurlijk waar iedereen voor komt: paarden en ponies. In vergelijking met Cavalia lag de nadruk minder op acrobatiek, en meer op hard core dressuur. Als slechts moeder van twee ruiters in de dop weet ik er niet zo heel veel van. Ik heb diverse varianten op "wijken" gezien, paarden die de silly walks van John Cleese perfect nadeden, galop en knieheffen op de plaats, en ook paarden die met vier benen tegelijk de lucht in sprongen. Je kunt zien dat de paarden er lol in hebben en dat de communicatie tussen mens en dier volmaakt gaat - anders zouden de dieren zich (hoop ik dan maar) niet voor dit soort kunsten lenen. Hier en daar vond ik 't op het randje van wat je met respect een dier nog kunt laten doen (zoals een mini-shetje die werkelijk een heel eind op z'n achterbeentjes kan rondspringen).

Behalve hogeschool-dressuur ook spektakulaire voltige-kunsten (dat je als publiek in eerste instantie niet begrijpt hoe het kan), een man met een lasso, een vuur-act en nog veel meer spektakulairs. Je zit eigenlijk constant op het puntje van je stoel.

Het was "af" (kostuums, presentator, muziek, licht, etc.) maar niet té: het was nog wel menselijk (ook door de dingen die zo af en toe fout gingen), niet te plastic, te gelikt. Wat ik bijzonder waardeerde was dat ze aan het eind ruim de tijd namen voor een knuffeluur: het publiek werd uitgenodigd om naar beneden te komen en paarden en ruiters van dichtbij te bekijken. Zo konden mijn kinderen hun emoties enigszins kwijt en waren enorm voldaan dat ze ruiters gesproken en ponies geaaid hadden. Geweldig. Een paar korrels zand uit de bak zijn mee naar huis gegaan als troffee.

Voor paardenliefhebbers het ultieme kerst-uitje.

De foto's zijn (zonder flits) gemaakt bij Apassionata 2007