Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER
18 Juli 2006
Over het IJ: Dogtroep speelt ‘Cargo’.
Door Anne Nusselder met foto's van Maurice Boyer (klik voor groter)
Wat dóet het? Deze vraag staat centraal bij het maakproces van Dogtroep. Dit gezelschap uit Amsterdam bestaat uit beeldend kunstenaars, musici, technici en theatermakers. Daarbij maakt Dogtroep veelvuldig gebruik van stagiairs van diverse kunstopleidingen. Het theater wordt gekenmerkt door weinig woorden, veel muziek, veel beweging en spitse technologie. In een hal op de NDSM-scheepswerf maakt Dogtroep speciaal voor het ‘Over het IJ festival’ de voorstelling ‘Cargo’, wat bagage betekent. In deze locatievoorstelling is het publiek, met zijn of haar persoonlijke cargo, zelf de cargo van de reis waarin de voorstelling je meeneemt. Maar wat dóet het nou? Zittend in een zeecontainer wordt het publiek meegenomen over een rails door de hal. Eerst op volgorde van links naar rechts, daarna wordt de container heen en weer bewogen. Er worden andere zeecontainers en stukken van de hal getoond. In elk gedeelte is iets specifieks van enkele minuten te zien. Soms is er verbinding tussen de beelden. Bijvoorbeeld een feestende menigte in een zeecontainer waarbij uiteindelijk een fles in een gat belandt. Dit gat is de bodem van de ene container, en vormt tevens het dak van de andere hieronder geplaatst container. Van deze container is de vloer bedekt met groene flessen. Een meisje, voorzien van uiterlijke kenmerken van onschuld als een witte jurk en wapperende lange haren, neemt de fles aan. En wat het doet&hellip?
Meestal is er geen verbinding. Bijvoorbeeld bij de man in een witte grote bak. De opening ligt naar het publiek. Hij ligt op de grond, en dreigend boven hem hangt een bloedrode bijl. Hij grijpt hem, en ‘hakt in’ op het publiek. Gelukkig kan hij niet verder. Een touw houdt hem tegen. De eerste rij ziet er wat geschrokken uit. Dit doet dus iets. Hierna krijgt het publiek een meisje douchend achter een raam te zien. Daarnaast een grote ronddraaiende hoorn met harde geluiden. Een aankondiging voor de storm, een wending. Het zien van verschillende beelden stopt, de container draait om zijn as en het publiek wordt ontmaskerd: de muren van de zeecontainer vallen neer. Wat zal dit brengen?
De gefragmenteerde beelden worden ingeruild voor een totale ervaring. Als in het schip van een kathedraal zwiepen er droogtrommels, als kroonluchters, door de lucht. Er komt een naargeestig geluid uit. Dit geluid wordt vergezeld door een duet van een vleugel en een zingende zaag. Een zaag waarmee eerst gepoogd werd te zagen. Bovenin de hal hangt een vrouw met een zeer lange rode jurk. Links klimt iemand langzaam naar boven in de hal. Voorin staat een man met zijn handen in lichtgevende vissenkommen. Een priester die zijn handen in onschuld wast? Of doet hij iets anders?
Naar samenhang moet je bij een voorstelling van Dogtroep niet willen zoeken. Die vind je simpelweg niet. Dat k ¡n zeker, maar dan moeten de beelden zeer goed worden uitgewerkt en voor zich kunnen spreken. En dan mogen ze best post-modern multi-interpretabel zijn. Maar dat deden ze helaas te beperkt. Deze locatievoorstelling brengt zoveel beelden dat het lijkt te zinspelen op de ervaring van het publiek, maar deze blijft uit. Misschien dat een dramaturg hier uitkomst kan bieden?
Cargo is een montagevoorstelling doorspekt van technisch vernuft. Petje af, dat doet ‘t! De techniekliefhebber komt met Cargo zeker aan zijn trekken. Echter, bij wie theater ook iets mag doen met je persoonlijke cargo, komt zonder souvenir thuis.
Dogtroep - website
Over het IJ Festival - website