Onderwerp: POP-ROCK

19 Juli 2009

Tweede dag Bospop, een dag voor de fans

Door Maarten Grootendorst met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting) 

Na een geslaagde eerste dag  is het eerste wat opvalt dat er in publiek meer uitgesproken fans van een bepaalde band zijn gezien het aantal shirts met opdrukken van deze bands. Als we de T-shirts geteld hadden zou waarschijnlijk Chickenfoot als de grote publiekstrekker aangemerkt kunnen worden op de voet gevolgd door Pink Floyd en Tesla. De fans zorgen er voor dat het deze tweede dag iets drukker lijkt dan de eerste dag.

Waar veel kinderen van artiesten hun best doen om niet op pa of ma te lijken doet Joe Sumner met Fiction Plane geen enkele moeite om de gelijkenis met zijn vader/The Police te vermijden. Het lijkt me ook moeilijk te voorkomen als je zo veel op je vader lijkt, zowel uiterlijk als vocaal. Het optreden is onderhoudend maar het publiek, in de regen, wil nog niet echt los komen.

De Belgische band Triggerfinger timmert de laatste weken behoorlijk aan de weg op de festivals. Na onder andere Paaspop, Parkpop en Rock Werchter is dit maal Bospop aan de beurt. Triggerfinger is een band die het liefst live spelen en live spelen kunnen ze. Ze hebben meer geluk dan Fiction Plane want ze staan in de tent geprogrammeerd. Bij het binnenkomen van de tent is het al behoorlijk druk en staat de gitarist/zanger Ruben Block in zijn eentje op het podium te spelen. Ben ik te laat voor het begin en heeft Bospop twee bands tegelijk geprogrammeerd en niet zoals gisteren netjes aansluitend? Na het applaus in ontvangst te nemen meld Block dat het alleen maar een soundcheck was, gelukkig het concept niet overlappende optredens blijft behouden. Ondanks de soundcheck heeft het publiek misschien wel iets bijzonders gehoord tijdens de soundcheck, het ontstaan van een nieuw nummer? Tijdens een interview met 3voor 12 vlak voor Parkpop vertelde Block dat nummers soms tijdens soundchecks ontstaan, dus wie weet hebben we iets bijzonders meegemaakt. De show zelf bruist van de energie door het gitaargeweld aangevuld met een zeer strakke ritme sectie.

Als Bospop veteraan weet Beth Hart het publiek te boeien met een optreden zoals we van haar gewend zijn, rauw en met passie.  De uitvoering van “Whole lotta love” overtrof die van Foreigner. Bij Foreigner ontbrak de rauwheid die Beth Hart en Led Zeppelin in het nummer stoppen.

Een optreden waar ik naar had uitgekeken was dat van Jeff Beck. Jeff Beck is een van de grote rock gitaristen uit het verleden en ik hoopte daarom op een spetterende show. Jeff Beck speelde een instrumentale jazz georiënteerde set,  iets waar ik niet warm voorloop en de lauwe reactie van het publiek toonde dat ik niet enige was. Misschien had hij het idee op het NSJ festival te spelen. Hij speelt nog steeds virtuoos gitaar maar alleen tijdens Theme From Peter Gunn leek hij het publiek mee te krijgen en toonde hij iets van het spel waarmee hij bekend is geworden.

Na dit optreden van Jeff Beck leek het er op dat de mensen smachten naar wat muzikaal vuurwerk, de tent liep vol voor een optreden van Tesla. Een band opgericht tijdens de hoogtij dagen van de hardrock. Tesla is trouw gebleven aan de optredens zoals die in de jaren 80 werden gegeven, inclusief zwiepende lange haren en zanger met een hoge stem.  De goede derde plaats in de T-shirt lijst hebben ze volgens mij te danken aan het feit dat ze maar zelden in Nederland optreden en de echte 80’s hardrock concerten op een hand te tellen zijn.

Als de naam Queensrÿche valt denkt menig rock liefhebber onmiddellijk aan het concept album “Operation Mindcrime”, helaas heeft de band besloten niets van dit legendarische album te spelen. Het publiek kijkt wat afwezig naar het optreden, de keuze van de set is misschien voor echte fans te begrijpen, maar het ontbreken van bekende nummers zorgt ervoor dat het merendeel van de set lauw ontvangen wordt.  Hun nieuwe album American Soldier komt uiteraard wel aanbod, dit concept album vertelt het verhaal van soldaten en hun ervaringen, het is ontstaan uit interviews met soldaten. Hoewel dit album kwalitatief weer prima in orde is zorgt de onbekendheid ervan niet voor een enthousiast onthaal dit wordt versterkt door de ‘preken’ die de nummers begeleiden. Al met al een goede show waar de fans van progressieve rock van genoten zullen hebben maar een die de doorsnee bezoeker zich niet zal herinneren, een gemiste kans om deze goede muziek onder de aandacht te brengen bij de bezoekers.

Het optreden van Jeff Beck onderging ik op een manier die ik vaker bij optredens van Joe Satriani had meegemaakt, een geniale gitarist maar lang kan hij me niet boeien. Op het moment dat ik voor het eerst van Chickenfoot hoorde had ik hierdoor zo mijn twijfels. Is dit band met leden die hun sporen in de rock hebben gemaakt met de ambitie om eens een ‘moeilijk’ toegankelijk album te maken, ver verwijderd van hun roots? Niets is gelukkig minder waar. Satriani en de ex-Van Halen leden Sammy Hagar en Micheal Anthony aangevuld met Chad Smith van de Red Hot Chilli Pepper’s brengen een van de betere hard rock albums sinds lange tijd uit. Dit album is, net als de naam van de band, voor de lol onstaan en dat is te horen. Simpele rock thema’s worden door de individuele kwaliteiten van de leden naar een hoger niveau getild. Dan blijft er nog een vraag open, hoe blijft dit live overeind? Het antwoord is kort, uitstekend. Op Bospop en eerdere optredens laat de band zien dat er geen conflicten tussen de ego’s van de heren zijn. Sammy Hagar eist, uiteraard, als zanger (en naar later blijkt ook gitarist) een hoofdrol op. Het is niet alleen een feestje van Sammy Hagar, de rest van de band feest met Sammy Hagar mee zonder dat dit ten koste gaat van de kwaliteit. Tijdens het optreden ontbreken de grootste hits van de individuele bandleden, onderling hebben ze afgesproken geen eigen nummers van leden te spelen. Ze hebben deze ‘greatest hits’ ook niet nodig, het nieuwe werk van de heren staat live als een huis en tijdens een optreden van een uur hebben ze hieraan genoeg. Nog even terug naar Joe Satriani als enig bandlid dat niet gewend is om als onderdeel van een band te spelen, een uitstapje naar Deep Purple daargelaten, is hij onderdeel van de band en geen individualist zoals vaak bij zijn eigen optredens. Hij is echt onderdeel van de band en heeft als componist van de meeste nummers genoeg ruimte voor zich zelf en andere bandleden open gelaten om toch op momenten hun individuele kwaliteiten te laten horen. Dus waar Jeff Beck mij teleurstelde heeft Joe Satriani mij verrast tijdens dit optreden.

Als afsluiter staat The Australian Pink Floyd Show op het programma. De band heeft de goedkeuring van Roger Waters en David Gilmour en dat wekt verwachtingen, het perfectionisme dat beide (ex?) Pink Floyd leden al heel hun carrière na streven zien ze waarschijnlijk terug in deze band. Behalve de solo-optredens van Waters en Gilmour moeten de echte Pink Floyd fan het doen met tribute bands. And the Australian Pink Floyd show is volgens de insiders de beste.  De fans van Pink Floyd werden deels tevreden gesteld, muzikaal wordt Pink Floyd goed neer gezet maar visueel was de show, in vergelijking met de ‘echte’ shows een stuk minder (omdat de mogelijkheden er niet waren om dit te realiseren?).  Misschien is dit wel een prima manier om een optreden van “Pink Floyd” mee te maken en niet overdonderd worden door visuele trucs maar puur genieten van de muziek. De reactie van het publiek op Pink Floyd back to basics was enthousiast en vele stonden met de ogen dicht te genieten. De fans van Pink Floyd komen wel aan hun trekken in de komende maanden. De andere beste Pink Floyd tribute band (die uit Nederland), the Pink Project, zal eind augustus in het Openlucht Theater van het Zuiderpark in Den Haag de aftrap geven voor een tour door Nederland.

Na afloop van deze stevige tweede dag verlaat ik het terrein met T-shirt van Chickenfoot. Wat mij betreft heeft Chickenfoot met hun optreden de eerste plek op de T-shirt ranglijst meer dan waargemaakt en waarschijnlijk verstevigd.