Onderwerp: JAZZ
6 December 2009
Levende legende Marcus Miller speelt zaal plat
Tekst en beeld Michiel Fokkema (klik voor vergroting)
Gezien op 2 december in het Frits Philips Muziekcentrum in Eindhoven
Marcus Miller is dan misschien niet erg bekend bij het grote publiek maar hij heeft wel op minstens 500 platen meegespeeld. Iedereen heeft hem dus zeker wel een keer gehoord zonder te beseffen dat de basist die ze horen de beste is die er is. Marcus Miller is geschoold op gitaar, basgitaar en basklarinet. Hij is echter het bekendst geworden door zijn baanbrekende techniek op de basgitaar. Vooral de perfectionering van de "Slap and Thumb" techniek is aan hem toe te schrijven. Maar ook zijn spel op de fretloze basgitaar mag niet onvernoemd blijven. Daarnaast is hij ook een veel gevraagd componist, arrangeur en producer.
En via componist komen we uit bij deze avond. Tutu is een van de zes albums dat Marcus Miller heeft gemaakt met Miles Davis. Dit was in Miles' zijn elektrische periode. Het album Tutu, vernoemd naar de Zuid-Afrikaanse bischop Desmond Tutu, is grotendeels door Marcus Miller gecomponeerd en geproduceerd. Hoewel het album in 1986 uitkwam is de muziek deze avond nog steeds eigentijds en sprankelend.
De band bestaat uit: Marcus Miller - bass en basklarinet, Christian Scott - trompet, Alex Han - Sopraan- en alt- saxofoon, Federico Gonzalez Pena - keyboards en Ronald Bruner - drums.
De avond begint gelijk stevig en dat zou niet meer veranderen. Marcus' zijn bas is uiteraard prominent aanwezig. Goed versterkt komt zijn fabuleuze techniek uitstekend naar voren. Soms voel je hem door je hele lichaam resoneren. Maar ook zijn andere bandleden komen uitgebreid aan bod en hij is dan niet te beroerd om rustig te begeleiden.
Na een aantal nummers van Tutu te hebben gespeeld zet hij zijn bas op overdrive en zet hem op een standaard terwijl de bas nog staat rond te zingen. Dan pakt hij zijn basklarinet en begint "In a sentimental mood" van Duke Ellington te spelen. En ook van deze stukgespeelde standard weet hij een onvergetelijk moment te maken. De basklarinet klinkt vol, warm en rond. Ook hier laat hij weer zien dat hij zijn instrumenten tot in de finesses onder de knie heeft.
Terug naar de bas. Nu een fretloze. Een van de vier die hij op het podium heeft staan. Hij speelt een mooie balad met gevoelig glisando's. De bas klinkt warm en diep. Zijn andere veelal jonge bandleden weten echter ook van wanten. Met scheurende solo's en strak samenspel doen zij niet onder voor de meester. De drummer, verscholen achter een gigantische kit, is zeer creatief en speelt op een verrassende manier met humor. De zaal zit vanaf de eerste tonen mee te swingen. Eigenlijk jammer dat je moet zitten. De muziek was zo dansbaar. Gelukkig komen ze na een staande ovatie nog een toegift spelen.
Als je de kans hebt ga ze dan nog beluisteren.