Onderwerp: MUZIEK, PODIUM FOTO

1 April 2012

Musical Classics Ahoy: niet perfect, wel zeer muzikaal

Tekst: Madieke Heemskerk
Beeld: Ronald Rijntjes

Afgelopen weekend vond in Ahoy de eerste editie plaats van de Musical Classics, aangekondigd als een feestelijk gala waarin de muziek uit de allergrootste musicals centraal staat. De populairste musicalhits uit de geschiedenis werden gespeeld door het 55-koppige The New Symphonics Orchestra, een sterrencast met o.a. Pia Douwes, Henk Poort, Joke de Kruijf en Linda Wagenmakers, én een aantal bekende artiesten. De presentatie was in handen van Frits Sissing.

Op enkele plaatsen na zit Ahoy aardig vol. Het publiek lijkt er zin in te hebben; vele mensen zijn vrolijk in gesprek en zien er verzorgd uit, netjes gekleed in pak, jurkjes en op hoge hakken. Opvallend is het aantal mensen dat voor het begin van de voorstelling met hun smartphones zit te spelen. Dit is geen desinteresse, want wanneer de voorstelling wordt geopend met het nummer ‘Somewhere’ uit West Side Story - door Pia, Joke, Linda, Nurlaila Karim, Brigitte Heitzer, Renée van Wegberg en Carolina Dijkhuizen - is iedereen geboeid.

Glitterjurkjes
Met een spotlight op hen gericht en in fonkelende glitterjurkjes zingen zij vervolgens zes nummers als tribute aan Barba Streisand, waaronder ‘People’, ‘Being alive’ en ‘Papa can you hear me’. Het laatste nummer wordt afgesloten met vuurwerk rondom het podium. Ondanks dat het er goed uit ziet en de zang zuiver en van hoog bereik is, is het tot nu toe niet erg prikkelend omdat het allemaal wat op elkaar lijkt.

Gelukkig zorgen onder andere John Vooijs en Martin van der Starre met hits van Jesus Christ Superstar voor wat afwisseling. De twee koren die bij het nummer ‘Hosanna’ in witte kostuums opkomen zijn een leuke toevoeging, maar hun choreografie had beter gekund. Na de instrumentale themesong van Miss Saigon wordt er passioneel gezoend in het duet ‘De laatste nacht’ van Tony en Linda. Vervolgens brengt zij een soulvolle uitvoering van ‘And i’m telling you’.

Hoogzwanger
Wanneer Lee Towers het podium opkomt begint het publiek te juichen. De vier kinderen waarmee hij ‘Any dream will do’ tot uitvoering brengt, vermenigvuldigen zich tot een stuk of dertig in ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ van Ciske de rat en ’Tomorrow’ van Annie. Dat laatste nummer wordt gezongen door een hoogzwangere Brigitte Heitzer, waarover de humoristische Frits Sissing opmerkt dat ze zojuist zong ‘My son will be out tomorrow’.

Willeke Alberti is als één van de verrassingsacts meteen een hoogtepunt. Ze zingt verschillende hits uit Nederlandse musicals en doet dit met veel uitstraling en spontaniteit. Bij ‘Omdat ik zoveel van je hou’ weet ze het publiek mee aan het zingen te krijgen. En in het duet ‘Samen zijn’ maakt ze iedereen aan het lachen door de tekst te vervangen door ‘door die gevoelens hoop ik dat we nog heel lang op zo’n draaischijf zullen staan’, waarmee ze verwijst naar het draaiende podium.

De ‘Tribute to Africa’ komt minder goed uit de verf: The Lion King had met slechts het nummer ‘The circle of life’ meer aan bod kunnen komen en het nummer zelf had een stuk bombastischer gemogen. De percussie-act in ‘Two Worlds’ (Tarzan) ziet er spectaculair uit, maar helaas zijn de trommels niet duidelijk te horen en blijken zij bij nadere inspectie niet eens bespeeld te worden.

Voetbalsupporters
Het programma na de pauze wordt bijzonder geopend met een mysterieuze en duistere sfeer: ‘Ouverture: Black Swan Meets Phantom’. Begeleid door het orkest doet een ballerina midden op het podium in verduisterd licht haar dans. Hierop volgen enkele mooi en dramatisch gezongen hits uit onder meer Phantom of the Opera.

Volgend hoogtepunt is het gastoptreden van Anita Meijer. Bij haar duet ‘The time of my life’ met Lee Towers zingt het publiek wederom luidkeels mee. Daarna brengt Lee met ‘You’ll never walk alone’ de zaal in een romantische sfeer en beginnen steeds meer mensen met hun aansteker of mobiellampje te zwaaien. “Voetbalsupporters zouden eens moeten weten dat dit nummer uit een musical komt”, merkt Frits Sissing gepast op.

‘Geen koffie met cake’
De eerste staande ovatie is voor het grootste hoogtepunt: LA The Voices. Iedereen wordt enthousiast, zingt en klapt mee. Gordon wint het publiek door het orkest te prijzen en door te vertellen hoe het nummer ‘S.O.S.’ hem persoonlijk raakte. Volgens Gordon “misschien niet zo’n leuk thema voor vanavond, en nee, u krijgt geen koffie met cake”. Tot slot wordt nog een uitstapje naar de jaren zeventig gemaakt, gevolgd door een finale met de grootste hits van Queen.

Voor de échte musicalervaring laat Musical Classics hier en daar nog wat te wensen over aan professionaliteit van de choreografie, kostuums en showeffecten. De uitmuntende zangkwaliteiten en het orkest onder leiding van Maurice Luttikhuis maken echter een hoop goed. Musical Classics is daarom misschien meer als een concert te beschouwen. Met de diversiteit aan voorbijgekomen musicals en artiesten hebben de echte musicalkenners in ieder geval hun hart kunnen ophalen.