Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

21 Augustus 2012

Gevarieerde start van 31ste editie Jazz Middelheim

Tekst en beeld Michiel Fokkema

Met een uitstekende weersvoorspelling en een spannende line up belooft deze editie van Jazz Middelheim een zeer aangename te worden. Mede hierdoor en zeker door de twee top artiesten op vrijdag en zaterdag blijkt er een record aantal bezoekers te komen. De programmering heeft voor elk wat wils met jong talent, grote namen en populaire artiesten. Jazz Middelheim in het mooie park den Brandt in Antwerpen is een klein maar goed bezocht festival met slechts een podium. Hierdoor is er de volle aandacht voor elke artiest. In het weekend wordt dit festival bezocht door hele families die gezellig picknicken en met zijn allen genieten van de muziek. Het wordt dan ook wel het gezelligste festival van Europa genoemd.

Het Kris Defoort Trio wordt aangekondigd als drie generaties en dat slaat dan vooral op de zeer jong ogende drummer. Als klassiek geschoolde muzikant koos Kris Defoort voor de jazz en hij brak door met zijn KD’s Basement Party. De voorbije jaren maakte hij ook naam als componist van opera’s en hedendaags klassiek werk. Af en toe lonkt de vrijheid van de jazz en mist hij het podium.

Voor de honderdste uitgave van het W.E.R.F.-label maakte hij een prachtig album ‘Live in Bruges’. Als solopianist, met zijn nieuwe trio en met een groovy kwartet. Defoort trok na zijn studies aan de conservatoria van Luik en Antwerpen op het einde van de jaren tachtig naar New York. Als improviserend jazzpianist speelde hij er samen met klinkende namen als de Lionel Hampton Big Band, Barry Altschul, Jack De Johnette, Adam Nussbaum en Reggie Workman. Terug in België leidde hij met succes de jazzformaties KD's Basement Party, KD's Decade, Octurn, Dreamtime en Sound Plaza.

Zijn nieuwe trio is heel vrij. Drummer Lander Gyselinck leerde hij kennen in zijn improvisatietieklas aan het Brussels conservatorium. Hij zag meteen zijn natuurtalent. Gyselinck komt uit de hiphopwereld en voegt er andere klanken, ritmes en sounds aan toe. Nic Thys is een door de wol geverfd bassist die moeiteloos switcht tussen akoestisch en elektrisch. ‘Nic speelt altijd de juiste noot’, zegt Kris Defoort. Een dergelijke mix van talenten staat garant voor een interessant concert. Hoewel de muziek zeker niet onritmisch is spelen ze eigenlijk een verstilde mooie ingetogen muziek met ongelofelijke aandacht voor detail. De spanning loopt regelmatig op door syncopische ritmes maar lost dan altijd weer op in een mooi akkoord. Wat opvalt is dat hoewel Kris Defoort op de “normale” wijze zijn piano bespeelt zijn bandleden op zeer creatieve manier allerlei geluiden aan hun instrumenten weten te ontlokken. Lander Gyesellinck bespeelt op een moment zelfs zijn drums met walkietalkies die lichtjes rondzingen gestuurd door zijn drums. Een uitstekende binnenkomer voor het festival.

Larry Coryel is een grootheid en veteraan die al tientallen jaren speelt met alle groten der aarde. Zijn mede gitaristen Helmut Kagerer, Paulo Morello, Andreas Dombert en Philip Catherine zijn ook niet de eerste de beste. Philip Catherine die hier een thuiswedstrijd speelt is misschien nog wel groter dan Larry zelf en heeft al vaal met hem samen gespeeld.

Met 5 dezelfde instrumenten is het altijd maar weer afwachten wat er gaat gebeuren. Gelukkig gaat  dit met gitaren heel goed en deze 5 heren laten het ook zeker niet in een brei van geluid verzanden. Het kwartet begint zonder Philip en warmt het publiek op met mooie en goed gespeelde stukken van alle muzikanten. Dan gaat Larry er eens alleen voor zitten en kondigt zijn “Disarrangement” van Ravel’s Bolera aan. En inderdaad, hij scheurt het stuk uiteen en lijmt het vervolgens op zijn geheel eigen manier weer aan elkaar. Hij heeft er zichtbaar plezier en in hoeft nu ook niet van papier te lezen. Het publiek is gefascineerd en zit op de punt van hun stoel. Daarna komt Philip op en samen spelen zij de sterren van de hemel. Zo gemakkelijk en toch virtuoos kom je maar zelden tegen. Perfect samenspelend en op elkaar reagerend nemen ze een aantal stukken door die allemaal goed in de smaak van het publiek vallen. Vervolgens sluiten ze af met alle 5 gitaristen met nog een stuk een en toegift.

Helaas heeft Ornette Coleman af moeten zeggen vanwege een voedselvergiftiging. Hij wordt vervangen door John Zorn,  Bill Laswell en Milford Graves. John Zorn is een oude bekende op dit festival die vorig jaar ook al een avond verzorgde.

Wat John Zorn en zijn maten neerzetten is heel knap. John weet ongelofelijke geluiden uit zijn sax te halen en is virtuoos. en een deel van het publiek vond het ook schitterend. De bassist weet een mooi en soms magisch tapijt van geluid neer te leggen met de synthesizer die op zijn bas stond aangesloten. Toch neemt het niet weg dat er ook een hoog “Piep Knor” gehalte in de muziek zit, maar dan wel perfect uitgevoerde “Piep Knor”. Desondanks vind het publiek het geweldig, waarschijnlijk door de ongelofelijk energie die dit trio uitstraalt.