Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER, FESTIVAL
18 Juni 2014
De geruststelling van een koffiekopje
Tekst en beeld van Youetta Visser en William van der Voor
Dat ene kopje, dat is je lievelingskopje. Je hebt er natuurlijk veel meer, misschien wel twintig. Het is niet eens een heel mooi kopje. Maar toch pak je altijd dat ene kopje. In 'Lisah maakt roezemoes' stelt Lisah Baert het thema 'Wonen' aan de orde. Waar wonen we? Met welke spullen omgeven we ons en waarom? De voorstelling maakt deel uit van Oerol Fringe, waarin vier jonge makers die het afgelopen seizoen hoge ogen gooiden de ruimte krijgen.
Lisah is geintrigeerd door wonen. Zelf komt ze uit een gezin dat altijd rondtrok; als een soort idealistische nomaden trokken haar ouders met zes kinderen door het land met paard en wagen. Ze laat het publiek ontroerende oude filmpjes zien. Nu woont ze tijdelijk met actrice Lonne Gosling in een lappentent op het podium. Tevreden darren ze rond: "Dit is net een vide, zo hoog!". Lonne helpt haar de geschiedenis van haar familie uit de doeken te doen, zelf heeft ze geen zin daar veel woorden aan vuil te maken. Want wat is normaal? Waarom wonen we allemaal heel lang op een plek en omgeven we ons met zo ontzettend veel spullen? Welke ongeschreven regels gelden er allemaal en wie bepaalt dat? Via een spel met video-animatie stellen ze zichzelf en het publiek de vraag: Hoeveel banken heb je? En hoeveel stoelen? Hoeveel keukengerei? Heb je al die spullen eigenlijk wel nodig? Tegelijkertijd zien de toeschouwers haar worsteling: ze wordt al snel tureluurs van het getuttel in hun huisje. Maar ze zit ook heel tevreden tussen haar vele staande lampjes. Als ze verder trekken, mag ze er maar eentje meenemen.
Een hele aardige, haast schetsmatige voorstelling die het publiek te denken geeft. Maakster Lisah Baert vermijdt de valkuil van een betweterige lezing; het thema is mooi theatraal uitgewerkt. De verbeelding van de paard en wagen is briljant in zijn eenvoud: een poppenkast op een fietskarretje. De beide acteurs vullen elkaar aan qua karakter, de een meer enthousiast, de ander zoekend en in halve zinnen sprekend. In diverse rollen wisselen ze elkaar moeiteloos af. Hun problemen zijn niet eendimensionaal; ze verkennen het thema van verschillende kanten en durven persoonlijk te zijn. De voorstelling maakt daarom nieuwsgierig naar het vervolg: Lisah won de 'elevator pitch' van de Boulevard vorig jaar en maakte inmiddels deel twee: 'Leven' dat tijdens het Cementfestival in première is gegaan en in augustus op festival de Boulevard in Den Bosch te zien is. Ondertussen wordt deel drie geschreven: 'Slapen.' Uiteindelijk zal het met 'Eten' een kwartet vormen.
Dat ene kopje is mooi dun. Het was van oma. Als je het meteen zou afwassen na gebruik heb je er eigenlijk genoeg aan.