Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

05 03 06 - 09:59

Emergenza Festival 6 - The Batcave 013

Door Willem Corstiaans met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
vlnr Ruder, nog een keer Ruder en Convert

Alle Emergenza verslagen zijn te vinden op Cultuurpodium.nl, maar voor mij werd dit de eerste keer dat ik in 013 Emergenza zou meemaken en daar gelijk verslag van doe. Meteen al werd het hele programma anders in verband met 3 afzeggingen. Why George, Spherebox en Karunga hebben het optreden laten schieten. Hierdoor gingen er ook geen 4 bands, maar maar 3 bands door om het competitiegehalte erin te houden.

Convert
De 4 jonge mannen van Convert mochten het spits afbijten deze avond. Meteen bij de eerste aanslag van de snaren kwam er een muur van geluid over je heen. Technisch waren deze jongens wat minder, zelf verwijten ze dit aan een gitarist die verhinderd was. Een ding was zeker ze hadden er veel plezier in en bestormde het podium met veel enthousiasme, en door de vele fans die ze bij hadden kregen ze een leuke respons uit de zaal.

Ruder
Na deze jongens kwam er een band met een stuk volwassenere bandleden. Een viermansformatie met een basgitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres. Van de zangkwaliteiten van de zangeres heb ik zeer genoten, duidelijke mooie zang met een aantal fijne uithalen. Ook waren de gitaarrifs een aangename verandering. Tijdens hun 25 minuten, wat ik zelf voor dit bandje wat kort vond, waren er aardig wat leuke gitaar- en bassolo’s te horen.
Het kwam alleen wel eens voor dat het publiek niet doorhad dat een nummer was afgelopen, een aantal nummers had namelijk nogal een abrupt einde. Wanneer het publiek het eindelijk doorhad en begon te klappen bij een nummer bleek dit een break te zijn en gingen ze nog even door. Doordat ze niet zoveel fans mee hadden genomen is deze band jammer genoeg niet door naar de volgende ronde.


vlnr Goofy & The Regulars, F.R.E.U.D. en Mur-Dog

F.R.E.U.D.
Als derde was F.R.E.U.D. aan de beurt. En deze energieke pittige band ging meteen los waardoor het publiek meteen de smaak te pakken had. De zanger wond met zijn volle grunts en duidelijke zang meteen het publiek om zijn vingers. Ook de extra zang van de beide gitaristen voegde een extra noot toe. Voor één van de gitaristen en de basgitarist was het podium duidelijk te klein, de beide mannen sprongen alle kanten op. F.R.E.U.D. heeft volgens mij liever een twee keer zo groot podium!
De overgangen van rustige gitaarrock naar stevige metal en zware grunts waren erg aangenaam en zeer strak. Alle nummers volgde elkaar erg rap op, ook voor deze band is 25 minuten te kort! Voor het laatste nummer werd bekend gemaakt dat het eerste keer was dat er een nieuwe drummer mee speelde, maar dit was me qua geluid niet opgevallen. In het laatste nummer werd gebruik gemaakt van een megafoon! De zanger liet met dit hulpstuk het nummer echt mooi overkomen. F.R.E.U.D. was zeker een van mijn favorieten van deze avond. Ze zijn dan ook geëindigd als eerste en dus door naar de volgende ronde in de kleine zaal.

Mur-Dog
De vierde band van de avond was Mur-Dog. Een band die cross-over speelt en met een zanger en een rapper een mooie 25 minuten weggaf. De overgangen van raps naar volle stevige zang en weer terug lagen goed in het gehoor. Ook deze band zorgde weer voor veel energie, wat al snel door het publiek werd overgenomen. Er werd veel gesprongen op de nummers, vooral toen de band 'Pretty god damn fast' inzette! Een erg lekker snel nummer waar deze band ook een clip van heeft. De energie kwam puur uit de nummers, want op het podium was niet veel te beleven en bleef de band redelijk rustig. Al met al een zeer vermakelijk optreden en Mur-Dog is ook door met hun derde plek.

Goofy and the regulars
Als laatste waren 'Goofy and the regulars' aan de beurt. Deze band speelde een lekkere blues met wat rockinvloeden. Wel even wat anders dan de voorlopende optredens, maar zeer aangenaam. De lekkere strakke muziek en ietwat schurende ‘Joe Cocker’-stem van de zanger kwamen als een golf over het publiek heen. Vooral het orgel en de mondharmonica zorgde voor lekkere afwisselend nummers. De teksten werden door de zanger met veel gevoel gezongen en kwamen ook echt over. Verder deed hij zijn naam eer aan want hij stond prettig gestoord gebruik te maken van het hele podium. Dit was echter geen probleem want de overige bandleden stonden, zoals de rest van de bandnaam al deed vermoeden, wat standaard om de zanger heen. Alleen degene met de mondharmonica sprong af en toe even mee. Dit optreden was voor mij in ieder geval een zeer aangename verassing en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze door zijn naar de volgende ronde.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

04 03 06 - 14:53

André Manuel zingt Tom Waits

Door Stijn Loogman met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)
vlnr Bartel Bartels, B.J. Baartmans en André Manuel

Eind 2005 verzamelde Bartel Bartels, ook bekend als Professor Nomad, de top van het Nederlandse muzikantengilde om zich heen voor een eerbetoon aan verschillende grootheden uit vijfentwintig jaar popmuziek. In verschillende unieke combinaties, edoch altijd trouw geflankeerd door drummer Stephan van der Meijden, werden onder meer Jimi Hendrix, de Talking Heads, Led Zeppelin, Kate Bush, the Doors en ook Herman Brood in het zonnetje gezet. Vertolkende artiesten waren onder meer Mieke Stemerdink, Paul de Munnik en Manuela Kemp. Ditmaal was het Tom Waits die in de bovenzaal van Willemeen te Arnhem zou worden gelauwerd.
André Manuel was daartoe samen met singer “ songwriter BJ Baartmans naar Arnhem afgereisd om zich als hoofdgast bij het collectief van Bartels te voegen. Baartmans en Manuel zijn de komende maanden nog veelvuldig als duo te bewonderen in ’s lands betere popcentra. De keuze voor Manuel als vertolker van Waits ligt volstrekt voor de hand als je hem eenmaal als leadzanger van tukkerpopcollectief Krang aan het werk hebt gehoord. In bijvoorbeeld het kolderieke ’Feest’ betonen Manuel en de zijnen zich onomwonden volgers van de onnavolgbaar geachte Amerikaan. Behalve als muzikant, kent u André Manuel als die nietsontziende cabaretier, die tot begin maart 2006 met zijn programma ’Lazarus’ de Nederlandse theaters onveilig maakt. BJ Baartmans, de man met het goeiige voorkomen en de oerbluesy vingers, is geen onbekende van Bartels. Laatstgenoemde trad tot voor enkele jaren terug als toetsenist op met BJ’s band Pawnshop.

Met een gemengd publiek van naar schatting 150 bezoekers was de bovenzaal van Willemeen redelijk gevuld. Tegen tienen besteeg de vijfkoppige gelegenheidsband de b ¼hne en beet Bartel Bartels zingend het spits af met ’Jockey full of Bourbon’. Het zou het begin blijken van een fantastische avond rokerige rock & roll. Al snel werd duidelijk dat we hier van doen hadden met een verzameling rasmuzikanten. Hetgeen meteen opviel was de kracht en de rauwheid waarmee de tengere Bartels de eerste vocalen de zaal inslingerde. Op de achtergrond stond de ritmesectie (bas & drum) vanaf het begin als een huis.


vlnr Arend Bouwmeester, Stephan van der Meijden en Gerco Aerts

Na de openingstune betrad de hoofdgast van de avond het podium. Wie daarbij een verpletterende opkomst van de assertieve cabarettijger Manuel verwachtte, kwam bedrogen uit. In zijn presentatie was de gelegenheidsvoorman eerder ingetogen, tegen het schuchtere aan, maar aangenaam ontwapenend. Wie mij had verteld dat hij herstellende was van een stevige hangover had ik op zijn woord geloofd. Desalniettemin haakte hij met ’Walking Spanish’ moeiteloos bij de band aan. Geheel in de geest van Waits werd de keel geschraapt en volgde meer dan een uur lang een expressief optreden met oud en nieuw werk van Waits, van ‘Old shoes’ via ‘Hang down your head’ tot ‘Chocolate Jesus’.
De muzikale interactie tussen met name Manuel, BJ Baartmans en Bartels deed vermoeden dat de heren elkaar langer kennen dan een blauwe maandag. Daarbij liet ik me aangenaam verrassen door het uitmuntende gitaarspel van Baartmans en de energieke podiumaanwezigheid van gangmaker Bartels, die nu en dan het vocale voortouw overnam van André Manuel. Voor percussionist en saxofonist Arend Bouwmeester was, met uitzondering van een enkele saxofoonsolo, samen met de schuchtere maar sublieme bassist Gerco Aerts en drummer Stephan van der Meijden, vooral een rol op de achtergrond weggelegd. Het optreden duurde ongeveer ongeveer anderhalf uur en boeide van begin tot eind. Zo vond ook het publiek, dat tot tweemaal toe vroeg om een toegift en die vervolgens ook kreeg. Het was een leuke avond en zonder meer een waardige hommage aan de grote Tom Waits.

In maart volgt nog een tweetal tributes uit dezelfde serie:
- Zondag 5 maart, Café de Kroeg, Arnhem: Henk Koorn zingt Neil Young
- Zondag 12 maart, Café de Kroeg, Arnhem: Arthur Ebeling zingt Ray Charles.

Bezetting:
Andre Manuel - zang (Krang)
Gerco Aerts - contrabas (Ellen ten Damme)
BJ Baartmans - gitaar (Pawnshop)
Bartel Bartels - piano/zang (Prof Nomad)
Arend Bouwmeester - sax/perc (Orkater)
Stephan v.d. Meijden - drums (Independent)

Meer informatie:
Bartel Bartels - website
André Manuel - website
B.J. Baartmans - website
Tom Waits - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

02 03 06 - 09:13

Liset Alea & Artefact in 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel

Artefact
Ruim twee jaar geleden, 11 december 2003, werden we blij verrast door het optreden van Artefact, toen in het voorprogramma van Lamb. Na dit optreden hebben we met veel moeite de EP “One of a Kind” kunnen bemachtigen bij de lokale CD-boer. Nu twee jaar later, en een vol album verder “Addicted To Your Goodies” kregen we opnieuw de gelegenheid om deze Nederlandse electronic funk/dance formatie live mee te maken, nu in het voorprogramma van Liset Alea.
Het optreden begon wat ingetogen, bijna schuchter. Zacht kondigde zangeres Shamangi de band aan en werd het eerste nummer, Maximorphine, ingezet, een heerlijk breakbeat, triphop nummer. De zaal was nog niet half vol en het publiek stond achter in de zaal en had zich wat rond de bar verzameld. Hierdoor ontstond een grote lege ruimte tussen het podium en het publiek. Desondanks wist Artefact met hun aanstekelijke, melodieuze maar vooral dansbare muziek het publiek te bereiken. Het tweede nummer, The Inevitable, een nieuw nummer voor de komende cd die als het goed is dit jaar nog uitkomt, bracht de mensen al wat dichter tot het podium en in beweging.
De muziek laat zich niet echt in hokjes plaatsen. Vette basloopjes, zowel elektrischebas als contrabas van Thijs Willemsen, aangevuld met elektronische drum en sounds van producer en percussionist Maxim Schram. Een geweldige drummer Pierre Hansen, en een belangrijke plaats voor de trompet van Ryan Carniaux. Het geheel gecomplimenteerd met zangeres Shamangi met haar heerlijke, ontspannen stem en uitstraling. Het geheel is een spannende mix van soul, funk, jazz, en dance. Erg vrolijk en dansbaar.
De set van vanavond bestond uit een achttal nummers, waaronder vier nieuwe tracks van de komende cd, met als perfecte afsluiter de titeltrack van het laatste album, Addicted to your Goodies. Een geslaagd optreden, ik ben benieuwd naar het nieuwe album.



Liset Alea
Na een lange pauze, ongeveer 75 minuten, gingen de gordijnen weer open en betrad Liset Alea met haar band het podium. Ze opende met de hitsingel “No Sleep”, in het begin nog niet helemaal overtuigend, maar naarmate het nummer vorderde begon het te lopen en kwam de band in de goede mood. Het tweede nummer van de avond, “King”, heeft zeker ook grote hitpotentie. Een aanstekelijk deuntje, lekker ritme waarin duidelijk haar Zuid-Amerikaanse achtergrond te horen is. Tijdens dit nummer haalt ze haar vinger open aan de snaren van haar instrument (een kruising tussen gitaar en piano). Ondanks het bloeden van haar vinger en het geklungel met pleisters blijft ze professioneel en gaat het optreden gewoon door, het lijkt haar weinig te storen.
Liset Alea, geboren in Havana, Cuba verhuisde op haar vijfde naar Costa Rica, om kort hierop weer te verhuizen naar Florida, waar ze het grootste deel van haar jeugd woonde. Van kinds af aan wilde Liset zingen en wilde ze zangles. Dit kreeg ze, van niemand minder dan America Crespo een opera legende uit Cuba. De zang en muziek opleiding kreeg vervolg op de “New World School Of The Arts” in Miami en later op de “New School University Jazz Conservatory” in New York. Vanaf haar 19e woonde ze in New York en hier kwam ze in contact met de band Etro Anime. Met hen nam ze een album op en ging mee op tournee door Europa, in het voorprogramma van Kosheen en Llorka. Europa beviel haar zo goed dat ze in Amsterdam bleef en alleen nog naar New York is geweest om haar gitaar en kat op te halen. Na twee jaar Amsterdam heeft ze nog in Parijs gewoond maar uiteindelijk heeft ze haar stek gevonden in Londen. Het debuut album “No sleep” heeft een sterke pop sound, voornamelijk te danken aan producer Yoad Nevo, bekend van o.a. Sugababes en Bryan Adams. Maar gelukkig blijven ondanks dit hoge pop de Zuid-Amerikaanse klanken duidelijk hoorbaar. Het is jammer dat Lisa nog maar één album afgeleverd heeft en dus nog maar weinig keuze heeft in de nummers. De set beslaat daarom op één nummer na het hele album, maar laat Lisa wel van al haar kanten zien. Rustige gevoelige ballads, stevige pop/rock songs, maar ook salsa en jazzy nummers passeren de revue. Na het veel te korte optreden en een tamme reactie vanuit het publiek komt ze terug voor één toegift, het nummer “No Sleep” maar dan akoestisch. Voor mij een sfeervolle muzikale afsluiter van dit dubbelconcert.

Artefact - website
Liset Alea - website

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

26 02 06 - 06:10

Talent: ROOS[BEEF] in Vrije Geluiden

Roos Rebergen treed op met eigen werk en haar eigen band: Roos (beef) waarin ook drummer Tim van Oosten Vrije Geluiden ontdekten haar tijdens BOEM PAUKENSLAG, de persconferentie van de boekenweek die in maart van start gaat. Ze zong You've got to hide your love away van de Beatles in een aangepaste Nederlandse versie van Bindervoet & Henkes. Ze was niet helemaal onbekend bleek..., ze had de Grote Prijs van Nederland gewonnen en nog meer prijzen. Ze werd o.a. eerste op het Singer-songwriterfestival in Nijmegen! Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 ROOSBEEF website

Onderwerp: POP-ROCK, PODIUM FOTO, MUZIEK, DANS

23 02 06 - 13:47

Hind in concert met nieuwe foto's

Door Mieke Kreunen

Afgelopen zondag waren we in het Zuidpleintheater in Rotterdam bij de theatershow van Hind Laroussi die in oktober vorig jaar haar tweede album 'Halfway Home' uitbracht. Hans en ik hadden nog geen tijd gehad om ons te verdiepen in deze CD (al kenden we haar eersteling natuurlijk wel) dus we konden ons echt laten verrassen. We hadden om zeven uur afgesproken met Hinds tourmanager omdat er nog een andere reden was voor ons bezoek: Hind was de foto's van de première kwijt (camera van de fotograaf was gestolen) en wij hadden aangeboden dat een klein beetje goed te maken voor haar. De soundcheck was nog in volle gang maar er was gelukkig nog wel even tijd om met Hind en haar manager afspraken te maken over de foto's.

Het Zuidpleintheater was goed gevuld met voornamelijk jong publiek dat gewapend met mobieltjes en digitale camera's in de aanslag zat te wachten op wat komen ging. Het doek was half open en op het podium er achter waren in het blauwe licht dansende vrouwenfiguren te ontwaren, tot het doek helemaal open ging en Hind met al haar dansers de show openden. Een geweldige keuze om het programma te verlevendigen met flitsende dansnummers waaraan Hind zelf ook een verdienstelijk steentje bijdraagt. Ik vond zelf de dans met de voiles heel mooi maar ook de spiegelende choreografieën waren prachtig evenals het 'getolkte' dansnummer dat ontstaan is toen Hind een keer optrad voor dove mensen.

In het programma komen vooral de nummers van de nieuwe CD voorbij waarvan Hind er een aantal zelf schreef. Haar zelfgeschreven nummers (waarvan drie samen met Tjeerd van Zanen) gaan vooral over onrecht in de wereld zoals het nummer 'Ya Wili', over haar bezoek aan India, en 'Ashamed', dat ze schreef ze samen met Tjeerd Oosterhuis, over uitgeprocedeerde asielzoekers. Een hele goede zaak trouwens dat jonge mensen die in de spotlights staan, zoals Hind, niet alleen de muziek maar ook hun naam verbinden aan goede doelen die zich richten op onrecht en armoede in de wereld. Hind is sinds haar deelname aan Idols indertijd zeer actief geweest op dat gebied en dat siert haar zeer.

Haar nieuwe album 'Halfway Home' heeft een multiculturele uitstraling en sound, net als Hind zelf trouwens die zich met een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder in beide culturen uitstekend thuis voelt. In veel van de nummers is dan ook een duidelijke Arabische invloed te horen en ook in de choreografieën van Hinds zus, Mouna Laroussi, komt dat thema veelvuldig terug. Tussen de nummers door vertelt Hind op een professionele en ontspannen manier over de nummers die ze zingt. Zo vertelt ze over 'Habbaytek Besaif' dat ze dat vroeger altijd draaiden in de auto als ze naar Marokko gingen. Dit klassieke Arabische nummer van de bekende zangeres Fairuz werd met een eigentijds arrangement in een modern jasje gestoken. Ronduit schitterend vonden wij allebei de twee fadonummers die Hind zong, beide van Dulce Pontes: 'Fado me' en 'Garca Perdida'. Dat ligt niet alleen aan haar stem, die zich uitstekend leent voor fado, maar ze kan het ook doorvoelen waardoor het overtuigt en raakt. Ook de wat meer jazzy nummers zoals 'Sweet Woman-Child' en ballads zoals 'Say a word' passen Hind als een handschoen.

Het is overduidelijk dat het merendeels jonge publiek vooral komt voor de swingende 'Arabpop', zoals ze dat zelf noemt refererend aan het muziekgenre dat in de Arabische wereld snel aan populariteit wint. Zo is er bij voorbeeld het vrolijke 'Summer all over again' of 'In the distance'. In het laatste deel van het programma gaat de hele zaal dan ook uit de stoel en swingt van harte mee, al dan niet met een filmend mobieltje in de boven het hoofd geheven handen. Hind is een hit bij al die jonge mensen en krijgt ook door het hele programma heen reacties uit de zaal waarvan een groot deel in de Arabische taal.

Het is knap hoe deze jonge talentvolle zangeres een avondvullende show van muziek en dans neer weet te zetten die van voor naar achter de aandacht weet vast te houden. Met haar 21 jaar doet ze dat als een echte pro! Ze is van vele markten thuis en dat laat ze horen ook. Bovendien weet ze zich te omringen met een uitstekende band en dito dansers. Ze blijft in haar show heel dicht bij zichzelf en komt daarbij heel naturel over. Ik ben heel benieuwd hoe haar eigen sound zich verder zal gaan ontwikkelen in de loop van de komende jaren. Van mij mag ze best wat meer de kant op die we horen in haar vertolking van de fado. Hind - website RTL/Rabobank commercial Line up Hind Laroussi - zang Haye Jelllema - drums Arndt Beckmann - percussie Pablo Penton - basgitaar Pablo Minolli - gitaar Erik Smans - piano; keyboards Nana Appiah - dans Scarlet van Rijn - dans Fahd Larhzaoui - dans Mouna Laroussi - dans en choreografie CD kopen?

Hind" >
Halfway Home -Gesigneerd-
Hind

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 15:43

Izaline Calister in Beauforthuis met Krioyo

Door Mieke Kreunen

Het concert zaterdagavond in het Beauforthuis begint met het bijzondere geluid van de Antilliaanse 'benta', een soort mondharp, die bespeeld wordt door Roël Calister (ja inderdaad, broer van) terwijl de andere bandleden hem begeleiden met handgeklap. De benta ziet eruit als een boog die bespannen is met een snaar (traditioneel van bananenblad) en die met de mondholte als klankkast wordt bespeeld. Het instrument wordt vaak gebruikt in de 'Zumbi', de muziek van de geesten en de voodoo. Het is een bijzonder en sfeervol begin van een geweldige Caribische avond. Als Izaline Calister het podium betreedt swingt het er meteen op los in "Fiest'i Piskado' een nummer over de vissers die feestvieren vanwege hun geweldige vangst. Even later legt ze ons uit dat het programma Krioyo (= Creool) gaat over haar Curacao, dat een smeltkroes is van nationaliteiten en culturen hetgeen duidelijk hoorbaar is in de muziek. Izaline Calister heeft deze muziek van haar geboortegrond verweven met jazz- en popinvloeden tot een heel eigen sound die we het beste kunnen omschrijven als latin-jazz of misschien moet het zelfs wel 'korsouwjazz' heten (Korsouw is Papiamento voor Curacao). Izaline zingt haar muziek in het Papiamento en heeft een fanastische podiumpresentatie, niet alleen door de charmante verhalen die ze tussendoor vertelt over de muziek en de achtergrond ervan maar ook vanwege de dynamische bewegingen die ze - op haar blote voeten - samen met vriendin/zangeres Niata Augusta het podium af laat spetteren. Veel van de nummers die langs komen heeft ze zelf geschreven en zijn gebaseerd op oude gebruiken of gewoonten. Bijvoorbeeld 'Sono di tur muhe' en 'Dia liber' die geïnspireerd zijn op de 'Tambú', een eeuwenoude traditie van muziek en dans. In de Tambú staat de drum, of 'tambú' centraal die wordt begeleid door handgeklap. In de tambú wordt ook gebruik gemaakt van de 'chapi', het blad van een schoffel, bespeeld door Izalines broer Noël, die er allerlei prachtige geluiden aan weet te ontlokken ondermeer door hem al trillend in een bak water te dopen. Niemand kan stil blijven zitten bij de swingende nummers die voorbij komen zoals 'Redashi' of 'Sinami kon', waarbij bassist Reno Steba een hoofdrol speelt en zelfs zijn scatkwaliteiten laat horen maar ook de intiemere jazzballads zoals 'Ta abo so' en het schitterende 'Yudami lubida' maken op diepe indruk. Wat een alleskunner deze vrouw. Dat blijkt ook al uit haar 'trackrecord' waarop samenwerkingsprojecten staan met ondermeer Michiel Borstlap en Mathilde Santing en waaruit blijkt dat ze deelnam aan projecten zoals De Vagina Monologen en She Got Game Too. Haar verdienste is zeker ook dat ze een band om zich heen heeft weten te verzamelen van muzikanten die hun sporen hebben verdiend in de latin, jazz en popmuziek, waardoor het brede scala van Izaline's muziek nog beter tot zijn recht komt. Als band zijn ze fantastisch maar ook in de duetten zoals tussen Lopretti en Calister in 'Ultomo amor' en tussen Reno Steba en Calister in 'Plegaria' (over een gesprek met God) hoor je wat een rasmuzikanten hier aan het werk zijn. Ook met andere bandleden is de chemie daar, zoals met zangeres Niata Augusta of met gitarist Ed Verhoeff, die we onlangs nog zagen schitterend in Hein van de Geyn's Baseline maar die zich in deze band ook helemaal thuis voelt. Het Beauforthuis is tijdens het concert helemaal in de ban geraakt van deze swingende zangeres en haar band en steeds meer mensen springen van hun stoel om zich achter in de zaal bij de dansenden te voegen. "Mijn hart is van jou", zingt Izaline in 'Wow'i karino' en wij geloven het helemaal, net zo goed als ze ons weet te overtuigen van de heerlijke smaak van in haar soep in de uitsmijter 'Mi sopi'. Het was hopi bon aeyra (heel goed gisteren) Izaline, danki (dank je wel)! Bezetting: Izaline Calister - zang Niata Augusta - zang Reno Steba - bas website Ed Verhoeff - gitaar website José Lopretti - piano en melodica Rendel Rosalia - percussie Roël Calister - drums Izaline Calister - website CD bestellen?

Izaline Calister" >
Krioyo
Izaline Calister

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 14:07

John Scofield & Metropole Orkest in Muziekgebouw aan 't IJ

Door Mieke Kreunen

Nadat we John Scofield op woensdag hadden gezien op een klein informeel podium, gingen we twee dagen erna ervaren hoe het is als de grote meester zich laat begeleiden door een professioneel pop- en jazzorkest: het Metropole Orkest. Dit unieke orkest beschikt niet alleen over een complete bigband maar ook nog over een symfonische strijkersectie, -waaronder bekende jazz-violist Herman van Haaren (foto)- en daarmee bestrijken ze - letterlijk - een zeer breed terrein in de muziek. Sinds enkele maanden staat Vince Mendoza voor dit orkest met de ambitie om het nog hoger op te stuwen in de vaart der volkeren. Vince Mendoza en John Scofield komen allebei uit Conneticut en ze kennen elkaar ook al van een eerder moment in beider muzikale carrière. Er werden tijdens het concert wat grapjes gemaakt over de tijd toen de jonge Mendoza nog aankomend verkoper was in een onderbroekenwinkel in zijn geboorteplaats en alleen nog maar vol bewondering kon opkijken naar Scofield.

John Scofield is - zoals we van de week al schreven - één van de grote namen uit de jazzmuziek. Hij speelde met Miles Davis, Gerry Mulligan, George Duke, Billy Cobham en wat recenter ook met Dennis Chambers. Hij heeft een heel eigen stijl van gitaarspelen waarin de invloeden van rock en funk duidelijk te horen zijn, net als zijn grote voorliefde voor de saxofoon.

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK

18 02 06 - 12:41

Klassieke Componisten in 'Vrije Geluiden' editie 25

Bron: Nieuwsbrief Vrije Geluiden.

Jong zijn en piepen dat je niet naar concerten kunt omdat je geen geld hebt? Dan is er de jongerenvereniging Entrée van het Concertgebouw! Voor de prijs van een Disco- Breezer, welgeteld 5 euro, zit je als lid van deze club al in de grote zaal van het Concertgebouw bij een fraaie Schubert symfonie. En dan kun je nu ook nog meedingen naar een plaats in het Groot Entrée Orkest. Actief musicerende jongeren tussen de 15 en 26 jaar kunnen zich inschrijven tot 24 februari. Bestuurslid van Entree, Diet Tilanus houdt bij ons een wervend praatje, vertelt over haar kansen voor een aanvullende studiebeurs en speelt als proef op de som een stuk van de Belgische vioolvirtuoos en componist Eugène Auguste Ysaye. Pianist Marcel Worms en fluitiste Eleonore Pameijer vormen vanaf 2002 een duo en strijden voor muziek van onbekende componisten, waaronder Joodse componisten onder wie Leo Smit en Dick Kattenburg. Niet alleen omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn, maar vooral omdat hun composities het verdienen meer gehoord te worden. Ruim een halve eeuw had de muziek van de meeste joodse Nederlandse componisten uit het interbellum niet of nauwelijks geklonken. Hun werk werd door de nazi’s als ‘entartet’ beschouwd en uitvoeringen ervan werden verboden.Velen overleefden de oorlog niet of stierven kort erna. En nu is er dan een CD die de schatten van die periode laat horen. Zo is het werk van Dick Kattenburg (1919 - 1944) pas in 2004 openbaar geworden. Zijn muziek is nu te horen op de CD 'Treasures 1937-1944' die eind 2005 door Pameijer en Worms is uitgebracht. En ze zoeken verder; naar muziek van nu, over zes continenten. Zo maken we kennis met de muziek van Gilberto Mendes, een Braziliaan en van Ganesh Kumar uit India. Een openbaring!

Dirigent en altviolist Simon Murphy verliet Australie om neer te strijken in het beloofde barokland. Als zevenjarig jongetje kon hij wegdromen bij de foto's van barokvioliste Marie Leonhardt en prikte hij platenhoezen van Frans Br ¼ggen en Gustav Leonhardt aan de muur. Altviolist Murphy speelde aanvankelijk met veel plezier in diverse barokorkesten, maar na de zoveelste Beethoven symfonie raakte hij aan het wankelen. Hij wilde iets anders. Om met Cruijff te spreken; terug naar de basis. Inmiddels staat Simon Murphy voor zijn eigen orkest en waakt hij onder andere over ons erfgoed. Go Dutch! De grotendeels vergeten componist Joseph Schmitt werd door Murphy afgestoft. In het Bimhuis spelen twee leden van de New Dutch Academy samen met hun dirigent Simon Murphy, Australiër en altviolist, twee delen uit een compositie van Francesco Zappa (barokcomponist en géén familie van de oprichter der Mothers of Invention)

Uitzending: zondag 19 februari om 11.00 uur op Nederland 3

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

14 02 06 - 11:45

Emergenza Festival 5 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal Avian en Jynx.

Op vrijdag 10 februari bezochten we de laatste voorronde van deze maand van het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Vandaag zijn er zeven bands die vier plaatsen te verdelen hebben voor de volgende ronde, de halve finale, in de kleine zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar.

Eenheid
De eerste band van vanavond was Eenheid uit Den Bosch. Deze hiphop formatie, geformeerd rondom rapper “Chaos”, wist direct een goede sfeer te zetten en kreeg al snel het (meegebrachte) publiek mee. Frontman “Chaos” had, ondanks zijn jeugdige uitstraling, een goede podiumpresentatie, goed lopende teksten die lekker vlot gebracht werden. Zijn collega-rapper en de andere bandleden hadden duidelijk minder podium ervaring en kwamen wat onzeker over. Niettemin, een afwisselend optreden met lekkere nummers die erg dansbaar waren. Leuk om te zien en te horen was dat er naast de gangbare ingrediënten zoals gitaar, toetsen, een zangeres en de DJ, ook gebruik werd gemaakt van sax, viool en jambe.

Gravy
Na de hiphop was het makkelijk schakelen naar de gelikte, vette, funky sound van Gravy. Deze vier heren uit Oosterhout en Dongen hadden duidelijk meer podium ervaring. De zelfgeschreven nummers zitten goed in elkaar en werden vol overtuiging en enthousiasme gebracht. De opvallende verschijning van zanger Sonny, met zijn afro kapsel, maakt het aangenaam om naar te kijken en zijn stem doet denken aan een mix van Stevie Wonder en Jamiroquai. De nummers worden afwisselend gezongen en gerapt, wat Sonny beide erg goed onder de knie heeft. Vette basloopjes, een funky gitaar en uitstekend drumwerk maken het plaatje compleet. De verrassing van de avond voor mij.

Avian
Avian uit Veldhoven heeft duidelijk opstartproblemen in The Batcave deze avond. De eerste nummers van deze Grungerock-formatie lopen rommelig en slecht getimed. Naarmate de avond vordert loopt het beter en komen de eigen nummers steeds beter uit de verf. Goede rifs, lekkere opbouw in de nummers, stevige melodieuze rock/metal met een melancholisch randje. Het optreden van deze, voormalige punkband (Nuclear Waste), is energiek en geeft duidelijk meer podiumervaring aan.

Jynx
De Roosendaalse formatie Jynx wist met zijn drieën direct vanaf de start een muur van geluid neer te zetten. De melodieuze punkrock is strak, hard en staat als een huis. Bassist en zanger Bas heeft een aangename stem, de nummers lopen lekker, goede breaks en rifs; het geheel werkt aanstekelijk. Een spetterend optreden; je krijgt goede zin als je naar hen kijkt en luistert en het is onmogelijk om stil te blijven staan. Nederland gaat meer horen van dit trio. Echter bij de telling zie ik opvallend weinig handen in de lucht, in gesprek met Bas (zanger/bassist) hoor ik later dat er maar drie mensen meegekomen zijn uit Roosendaal, hetgeen de magere score kan verklaren.


vlnr twee maal Sideshift Harry en Uplifted

Sideshift Harry
Na de Punkrock van Jynx was het tijd voor de zomerse Ska, Reggae en Rock klanken van het eigenzinnige vijftal Sideshift Harry. Een opvallende verschijning in the Batcave vanavond, een boomlange bassist, een prettig gestoorde trompettist, gitarist, toetsenist, een vrolijke saxofoniste, een goede frontman, gitarist, zanger en een beest achter het drumstel. De droge humor tussen en tijdens de nummers zijn verre van storend en dat het drumstel tot drie keer toe uit elkaar valt en wegschuift deelt mee in de speelvreugde van dit vijftal. Het geheel is energiek, vrolijk, dansbaar, één groot feestje. Een leuke mix van Ska/Reggae en punkrock, een geheel eigen geluid en stijl. De bandleden hebben zichtbaar lol en weten dit uit en over te stralen naar het publiek.

Thirteen
Deze Eindhovense Hardrock formatie Thirteen wil in navolging van 'The Darkness' een jaren 70’ Glamrock-uitstraling neerzetten. Hun aankleding en optreden heeft alleen meer weg van The Village People en wordt het al snel een parodie van zichzelf. Ook muzikaal wordt het al snel een parodie met titels als 'Sex, Drugs en Rock&Roll', 'I’m in love with Satan' en 'Hard rock Heroes from Hell'. Muzikaal is het goede stevige maar standaard hardrock, niet altijd even strak en technisch goed uitgevoerd. Een magere prestatie van deze vijfmansformatie uit Eindhoven.

Uplifted
Het laatste optreden was voor Uplifted, een vijfmansformatie uit Helmond. Met een heel eigen Metalgeluid sloten zij deze avond af. Duidelijk zijn de verschillende muzikale invloeden te horen, van Punkrock, Hardcore naar Metal en Rock. Het geheel is een frisse mix en heeft een aangenaam eigen geluid, goede opbouw in de nummers en is erg afwisselend. Jammer genoeg heeft ook Uplifted last van opstartproblemen, pas na een aantal nummers loopt het lekker en komt de muziek goed uit de verf. Een paar puntjes van kritiek zijn het gitaarspel dat mij niet overtuigde en de zang was vrij monotoon en daardoor snel saai. Desondanks: een energiek optreden, een lekkere afsluiter van deze Emergenza-avond in The Batcave.

Dan de uitslag. De bands die niet door zijn zijn op plaats zeven - helaas - Jynx (ik had hen zeker een plaats in de halve finale gegund), op de zesde plaats Uplifted en op vijf Avian. Dat betekent dat de andere bands door zijn naar de halve finale. Op vier de vrolijke klanken van Sideshift Harry, op drie de jonge hiphoppers uit Den Bosch: Eenheid. De tweede plaats is voor het funky viertal Gravy en een verrassende eerste plaats vanavond voor Thirteen. Meer foto's van Ellen van Geel kun je hier vinden.
Volgende maand zijn er nog vier avonden gepland in The Batcave, voor de laatste voorrondes van dit festival.

Onderwerp: WERELDMUZIEK, STRAATTHEATER, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL

12 02 06 - 22:29

Oerol viert daverend feest in Paradiso

Door Mieke Kreunen

Als je vijfentwintig jaar bestaat dan mag je wel een feestje geven en dat deed Oerol ook afgelopen zaterdag in Paradiso. Met het feest in de hoofdstedelijke rocktempel start jaarlijks het Oerolseizoen en als het festival in juni net zo wordt als het feest deze zaterdag, dan hebben we een fantastisch festival voor de boeg. Om acht uur gingen de oude kerkdeuren op en stroomden de bezoekers naar binnen. De grote zaal was voor de gelegenheid ondermeer aangekleed met portretten van Eilanders uit de fotogalerij van Linette Raven (Fan Twa Kanten) terwijl op een groot scherm boven het podium beelden van Oerol werden vertoond. Ook in de kelder waren Eilanderportretten stille getuigen van de feestelijke aftrap van Oerol 2006 en overal hingen natuurlijk de posters van de schoen (hoe toepasselijk) van 'De Landverhuizers', het thema van dit jubileumjaar. Om half negen gaf Mr. Oerol, Joop Mulder, de aftrap met een korte toespraak waarin hij vooral de aandacht vestigde op de vrijwilligers en de vrienden van Oerol en het feit dat het festival zonder hen niet zou kunnen bestaan. Vervolgens ging het feest los. In de grote zaal met Kraak & Smaak die, voor de gelegenheid aangevuld met Big Boy Caprice en Rose, er voor zorgden dat de stemming er meteen goed in zat. Ondertussen stroomden de bezoekers gestaag naar binnen en werd het zo druk op de gangen dat het je verplaatsen van de ene zaal naar de andere geen kwestie van een minuutje meer was.

Het volgende programmapunt waar wij onze opwachting maakten was het cadeautje van De Parade aan Oerol. De kleine zaal was al behoorlijk vol gestroomd bij de voorstelling van DJ collectief Naald & Kraak maar op dat moment kon er helemaal niemand meer bij. Heel officieel overhandigde Terts Brinkhof, oprichter en directeur van De Parade zijn collegadirecteur Joop Mulder voor diens 25 jarig jubileum een origineel cadeau: een gratis maaltijd voor 100 door Joop aan te wijzen mensen op de openingsdag van Oerol 2006 (te verzorgen door het Mobiel Culinair Offensief). "Gelukkig is het dan nooit zo druk, op de openingsdag", merkte Joop, die zich met dit cadeau voor een ingewikkelde taak zag gesteld, opgelucht op. Ik vond het wel een mooi: deze twee veteranen die - vaak tegen de stroom in - met een wild idee, veel enthousiasme en de inzet van talrijke vrijwilligers twee fenomenen in de Nederlandse theaterwereld een vaste plek in de agenda's van veel cultuurliefhebbers hebben weten te geven. Daar genieten wij ieder jaar weer van! Vervolgens was het in de kleine zaal ook swingen geblazen met Neco Novelas, een Mozambicaanse jazzgroep genoemd naar de leadzanger/gitarist die - ondanks wat technische onvolkomenheden - meteen een aanstekelijke swingende sound lieten horen.

Wat ik nog vergeten ben te vermelden is, dat er ook nog diverse zwerfvoorstellingen waren waar je af en toe tegenop liep ergens in het gebouw. Zo waren er de dames van Het Mobiele Naaiatelier die in de hal stonden te naaien en te strijken en de toeschouwers 'opleukten' met hun meegebrachte spullen. Of de buitengewoon hartelijke dames van BLISS die iedereen die binnen ging in de grote zaal met hun stralende glimlach een geweldige avond toewensten. En dan waren er natuurlijk nog de dames van De Transformers (zie ook dit artikel) die theatrale tableaux vivants maakten voor twee dames en een porceleinen konijn. Boven op het balkon kwam ik ook nog Miranda Poel - ja inderdaad van de verzuchtingen - tegen die, als een verkleumde expeditiegangster, een borrel (met vlaggetje) en een gedicht aanbood aan voorbijgangers.

Maar het pièce de resistance, waar iedereen de hele avond op wachtte, was Ellen ten Damme die vanaf kwart voor elf in de grote zaal zou optreden. De verwachtingen waren hoog gespannen en werden meer dan waargemaakt. Wat een vrouw, wat een energie en wat een performance! Paradiso was ondertussen tot aan de nok toe vol met mensen en wat was het genieten van deze fantastische zangeres met haar band. Ik heb intertijd - omdat mijn toenmalige wederhelft in Paradiso werkte - menig optreden van Debbie Harry meegemaakt maar ik durf gerust te stellen dat de Blondie van Ellen ten Damme het origineel vele malen overtreft. Kijk maar eens hier en hier wat ik bedoel. Dat het publiek uitzinnig om een toegift riep hoeft niemand te verbazen en die kwam dan ook. Na deze explosie van muziek en performance moesten wij echt even bij komen en verlieten het feestgedruis terwijl er nog steeds mensen naar binnen stroomden. Het zal ongetwijfeld tot in de kleine uurtjes hebben geduurd, dit Oeroljubileum in Paradiso.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

11 02 06 - 21:00

Emergenza Festival 4 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Unpredictable, Rapaille en Beathovens.

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Donderdag 9 februari is de eerste van twee voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013 voor deze maand. Er hebben zich weer acht bands opgegeven voor vanavond, waarvan er weer vier, door middel van stemmen, doorgaan naar de volgende ronde.

The Unpredictable
De vier jonge honden uit Uden van The Unpredictable mochten het spits afbijten. Ondanks de korte speeltijd van een half uur (inclusief opbouwen en afbreken) kozen zij toch voor een introbandje. Dit met het welbekende “the A-team” thema. Waarna deze jonge band direct vol gas gaf en hun melodieuze punk de zaal in blies. Het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door hun inzet en geweldige podiumpresentatie. De vier heren namen bezit van het podium alsof ze er al jaren thuis horen. De eigen nummers zijn afwisselend, liggen aangenaam in het gehoor en hebben een hoog meezing gehalte. De meegebrachte fans (letterlijk een bus vol) zorgde voor een aangename sfeer en stonden vanaf de eerste seconde al te springen en te “pogoën”. Het tweede voordeel was dat ze zo direct al een bus vol stemmen haalden voor de volgende ronde.

Rapaille
De tweede band van deze avond, Rapaille uit Oss, wist de sfeer moeiteloos voort te zetten met hun Punkrock. In tegenstelling tot The Unpredictable hadden deze vier heren wel een tweede gitaar, wat direct duidelijk te merken was. Een muur van geluid, ook nu weer prettige, melodieuze eigen nummers. De uitvoering was strak en goed getimed, de breaks lopen goed en de muziek verveelt geen moment. Ook nu weer ging het publiek, vooral voor bij het podium, lekker los. Helaas is de presentatie van deze band, ondanks de goede frontman, statisch en doet dit afbreuk aan de muzikale en technische kwaliteiten van de jonge bandleden.

The Beathovens
Na al het Punkgeweld, klassieke rechttoe rechtaan Rock&Roll bij de Beathovens. De klanken van de mannen uit Oosterhout doet denken aan “de Shadows” meets “Status Quo”. De paar eigen nummers die gebracht werden waren rommelig en liepen niet echt lekker. Maar ook de covers waren slecht getimed, rommelig en zelfs hier en daar vals.

Awaiting Season
De klanken van the Beathovens waren al snel vergeten met de Emo-core van Awaiting Seasons. Deze viermansformatie uit Tilburg brachten stevige, strakke eigen nummers. Afwisselend, goed qua opbouw en melodie, ook nu weer een muur van geluid. De zanger was de eerste nummers niet helemaal bij stem, maar dit werd later helemaal goed gemaakt. Het optreden is energiek, de bandleden springen en bewegen over het podium wat aanstekelijk werkt. Al snel weten ze het publiek mee te krijgen en springt en danst dit mee. Technisch zit het geheel goed in elkaar waarbij mij persoonlijk het drumwerk in positieve zin opviel. Voor mij één van de favorieten van vanavond.

  
vlnr op deze strip Sunrise, Static Noise, Awaiting Seasons

Sunrise
Ook Sunrise uit Veldhoven weet al snel het publiek te boeien met hun Alt-rock. Direct valt hun zanger/frontman David op, duidelijk te zien dat hij naast zang ook acteer ervaring heeft. Hij weet het publiek te boeien en te interesseren voor hun muziek, erg bewegelijk en een beetje arrogant, maar weet duidelijk zijn teksten over te brengen. Ook bassist Willum heeft een energieke podium presentatie. De nummers zijn stevig, melodieus, goed doordacht en worden technisch goed gebracht. Zeker een kanshebber voor de volgende ronde wat mij betreft.

Static Noise
Deze Tilburgse band Static Noise was mijn tweede favoriet van vanavond. Zij brengen Metal met een heel eigen geluid, moeilijk te omschrijven maar progressieve en alternatieve Metal dekt de lading wel. De nummers zijn dan weer hard, snel en erg melodieus, dan weer traag en zwaar. Een goede afwisseling in de nummers op zich maar ook in de set. Jammer genoeg lopen de eerste twee nummers niet helemaal lekker, maar ook nu weer wordt dit later ruimschoots goed gemaakt. De frontman/zanger heeft een goede uitstraling en het totaal is een energiek, bruisend optreden wat een onuitwisbare indruk achterlaat.

Superzult
Het één-na-laatste optreden van vanavond is voor het Valkenswaardse trio Superzult. Ze spelen stevige Bluesrock, maar helaas niet overtuigend. De bassist verveelt zich op het podium en straalt dit ook helemaal uit. Ook de gitarist houdt zich zichtbaar in en komt eigenlijk pas in het laatste nummer, tijdens een geweldige solo, helemaal uit de verf. Het blijft vrij standaard rockmuziek, waar de drie heren weinig meerwaarde aan toe te voegen hebben.

Eadwulf
Deze Helmondse vijfmansformatie Eadwulf speelt keiharde Death-metal, zonder concessies. Een muur van gitaargeweld wordt over het publiek uitgestort. Technisch redelijk tot goed,
de breaks zijn strak en lekkere vette rifs. Hellaas hebben de nummers weinig afwisseling en is de zang/grunt erg zwaar, monotoon, maar vooral ook onverstaanbaar. Het geheel doet erg statisch aan op het podium. Goede death-metal, maar zeker niet bijzonder.

Na het tellen van de stemmen van Eadwulf was het tijd voor de uitslag van vanavond. Plaats acht is voor het laatste optreden, Eadwulf, op zeven gevolgd door The Beathovens en op zes is geëindigd, Rapaille uit Oss. Ex aquo op vijf, dus door naar de volgende ronde, Awaiting Seasons en Sunrise. Op drie Static Noise, op twee, de jonge honden, The Unpredictable en een verassende eerste plaats voor Superzult. Deze laatste vijf bands gaan door naar de halve finales van 5 tot en met 9 april in de kleine zaal van 013.
Meer foto's van Ellen van Geel kun je hier vinden.
Wordt vervolgd...........

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, DANS

11 02 06 - 10:30

Manolo Franco met Flamenco in Vrije Geluiden

Bron: Vrije Geluiden

Flamenco gitarist Manolo Franco Barón (foto rechts in het midden) werd geboren op 14 Juli 1960 in Sevilla en aldaar vermoed men dat hij met een gitaar in zijn armen geklemd op de wereld kwam. Hij werd ster in eigen land, toen hij in 1984 de trofee der trofeeën won: de Giraldillo del Toque. Een wedstrijd die gaat tussen de echte maestro's van de Cante Jondo. De prijs werd hem unaniem toegekend door een jury die bestond uit niets dan grote namen onder wie Manolo Sanl ¹car, et Paco de Lucia. Zij hielden bij de beoordeling rekening met de drie facetten van het gitaarspel : de begeleiding van zang, dans en het soleren. Manolo overtrof iedereen in alle drie de categorieën. En Paco de Lucia zei over hem: " Manolo Franco is één en al inspiratie, heeft een sprankelend gitaarspel en zit vol nieuwe ideeën. Met alles wat hij brengt, brengt hij het bewijs van een volslagen technische perfectie. Hij toont een bezetenheid voor Flamencomuziek en voor al wat de Flamenco eigen is. Deze magistrale beheersing ontsnapt hem nooit en te nimmer." Manolo Franco verdiende jarenlang zijn sporen als begeleider van vele zangers en steeg naar de top met Antonio Mairena en Calixto Sanchez. Nu treedt hij zelf meer op de voorgrond. Hij speelt de komende maanden in ons land. Uitzending: Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 Vrije Geluiden. Flamenco Concerten: Speel lijst