Dinsdagavond 24 oktober jl. bezocht ik in de Amstelveense Schouwburg Liedjes van Toon, een programma met dezelfde opzet als de voorstelling Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder van vorig seizoen.
Hoewel ik Toon Hermans niet tot mijn absolute favorieten reken, was ik aangenaam verrast. Door het muzikaal nieuwe jasje overtuigden sommige liedjes op indrukwekkende wijze.
Jammer alleen dat regisseur Fred Florusse zich overduidelijk heeft laten inspireren door Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder. Zo is de setting van De appels op de tafelsprei door Lone van Roosendaal vrijwel een kopie van Sammy door Vera Mann. En het verhoogde plankier links kwam mij ook bekend voor. Verder had het hier en daar een tikkeltje minder bedacht mogen zijn.
Maar ik kwam natuurlijk in de eerste plaats voor de muziek. Daarom was het zo triest dat het geluid deze avond de zwakste schakel bleek. De mix was op het amateuristische af. Het spel van de bandleden verdronk regelmatig in kanonnades van de solisten. En door de zangpartijen zo ‘hard’ te zetten nam de verstaanbaarheid eerder af dan toe.
De arrangementen van Bob Zimmerman zijn echter om je vingers bij af te likken, net als in Zing-Vecht… En daarmee kom ik bij de musici. Orkestleider Nico van der Linden is als vanouds soeverein heerser en alleskunner op het klavier. Zijn fluweelzachte aanslag geeft aan de verstilde momenten een extra dimensie. Bart van Hoof bewijst opnieuw een uniek musicus en klanktovenaar te zijn. Schijnbaar moeiteloos speelt hij de mooiste passages op zijn saxen, dwarsfluit, trompet, flügelhorn, trombone en tuba. En waar nodig assisteert hij ook nog op keyboard. Mark Eshuis toont zich als superieur slagwerker en percussionist een heerlijk ritmisch baken. En dan is er nog bassist en gitarist Joep Lumeij. Met zijn prachtig ingetogen begeleiding levert hij een méér dan belangrijke bijdrage aan De appels op de tafelsprei.
O ja, de solisten, Ellen Evers, Lone van Roosendaal en Richard Groenendijk, die zongen uiteraard mooi.

Dinsdagavond 24 oktober jl. bezocht ik in de Amstelveense Schouwburg Liedjes van Toon, een programma met dezelfde opzet als de voorstelling Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder van vorig seizoen.
Hoewel ik Toon Hermans niet tot mijn absolute favorieten reken, was ik aangenaam verrast. Door het muzikaal nieuwe jasje overtuigden sommige liedjes op indrukwekkende wijze.
Jammer alleen dat regisseur Fred Florusse zich overduidelijk heeft laten inspireren door Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder. Zo is de setting van De appels op de tafelsprei door Lone van Roosendaal vrijwel een kopie van Sammy door Vera Mann. En het verhoogde plankier links kwam mij ook bekend voor. Verder had het hier en daar een tikkeltje minder bedacht mogen zijn.
Maar ik kwam natuurlijk in de eerste plaats voor de muziek. Daarom was het zo triest dat het geluid deze avond de zwakste schakel bleek. De mix was op het amateuristische af. Het spel van de bandleden verdronk regelmatig in kanonnades van de solisten. En door de zangpartijen zo ‘hard’ te zetten nam de verstaanbaarheid eerder af dan toe.
De arrangementen van Bob Zimmerman zijn echter om je vingers bij af te likken, net als in Zing-Vecht… En daarmee kom ik bij de musici. Orkestleider Nico van der Linden is als vanouds soeverein heerser en alleskunner op het klavier. Zijn fluweelzachte aanslag geeft aan de verstilde momenten een extra dimensie. Bart van Hoof bewijst opnieuw een uniek musicus en klanktovenaar te zijn. Schijnbaar moeiteloos speelt hij de mooiste passages op zijn saxen, dwarsfluit, trompet, flügelhorn, trombone en tuba. En waar nodig assisteert hij ook nog op keyboard. Mark Eshuis toont zich als superieur slagwerker en percussionist een heerlijk ritmisch baken. En dan is er nog bassist en gitarist Joep Lumeij. Met zijn prachtig ingetogen begeleiding levert hij een méér dan belangrijke bijdrage aan De appels op de tafelsprei.
O ja, de solisten, Ellen Evers, Lone van Roosendaal en Richard Groenendijk, die zongen uiteraard mooi.