Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

30 05 06 - 09:44

Keane overtreft zichzelf in overvol Paradiso

Door Carol Greenshields met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Tegen 19:30 beklimmen we de trappen van Paradiso Amsterdam. Voordat we toegelaten worden moeten we eerst het gebruikelijke ledenkaartje kopen en eenmaal binnen ontdekken we dat het begin is uitgesteld tot 21:15 (later blijkt dit wegens een begrafenis waardoor een bandlid even op en neer naar de UK moest). Afijn even genieten van de sfeer van een vollopend Paradiso. Tegen 20:45 uur is het tijd om het route te nemen die we vanaf de tweede verdieping hebben uitgestippeld om enigszins dichtbij de podium te komen.

Met stroboscopische verlichting en een denderende grom van het iets te hard ingestelde volume van het keyboard bespeeld door Tim Rice-Oxley en met Richard Huges op de drums komt Tom Chaplin het podium op. Het publiek reageert meteen enthousiast. Onder stralen van rood en blauw licht begint de band met het nummer The Iron Sea. Dit is waar we voor kwamen; Keane op zijn best. Tom Chaplin schrijdt regelmatig over het podium naar het keyboard waar Tim Rice-Oxley geestdriftig met elke toets zijn hele lichaam inzet. Het resultaat: glinsterende zweetdruppels vliegen het podium over om te verdampen in de hitte van de felgekleurde lampen. Song nummer 4, het overbekende “Everybody’s changing”, en het publiek verlangt alleen maar naar meer. Duizend stemmen zingen met elk woord mee.



In de stiltes tussen de liedjes wordt nauwelijks wat gesproken, toch op een gegeven moment wordt er aan ons meegedeeld, dat ze houden van Amsterdam en zich als echte Engelse toeristen hebben gedragen en alle plekken hebben bezocht waar ze eigenlijk niet hadden mogen gaan. De stem van Tom Chaplin heeft niet geleden onder deze uitspattingen, hij is net zo zuiver als op de CD. Met alle bekende nummers van de vorige CD “Hopes and Fears” zingt iedereen uit volle borst mee. Dit zijn de songs als “Bend and Break”, “This is the last Time”, “Somewhere only We Know”. De nieuwe CD “Under the Iron Sea” is wat minder bekend, en de echte fan is te herkennen, die kan ook hiervan alle nummers woordelijk meezingen. Het publiek bestaat uit mensen van alle leeftijden, waaronder behoorlijk wat Engelsen; Keane spreekt duidelijk jong en oud aan.

Na het nieuwe nummer “Is it any Wonder” verlaten ze het podium, en wordt alles zwart en stil. Rozen worden het podium opgegooid en het publiek begint te schreeuwen, gillen en fluiten om meer, nadat alles drooggeveegd is komt de band terug, en krijgt het uitgelaten publiek nog een aantal nummers waaronder “Bedshaped” wat uiteraard weer door iedereen uit volle borst wordt meegebruld. Ze nemen met z’n drieen een “bow” en verlaten het podium. Het is over. Het was geweldig.

Onderwerp: LOCATIETHEATER, Festival aan de Werf, FESTIVAL

27 05 06 - 22:04

Broedplaats van Studio Orka

Tekst en foto's Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Vorig jaar bouwde Het Pakt! een campingflat (met de titel Hopper) van maar liefst vier etages op de Neude en dit jaar was het het Belgische Kunstenaarscollectief Studio ORKA dat de 5600 m3 tot zijn beschikking kreeg om lekker groots uit te pakken. Ze maakten voor dit Festival aan de Werf een vogelkathedraal, een tijdelijke haven voor trekvogels en mensen op doortocht, een oase om even op adem te komen. De kathedraal is al meteen te zien zodra je in de buurt komt van de Neude dus opvallen doet het zeker.

We besluiten om ook de voorstelling te bezoeken. Het is een individuele ervaring in de broedplaats. In het centrale ondergedeelte bevinden zich allerlei objecten met ingebouwde iPod Shuffles waarop verhalen te horen zijn van mensen die ooit huis en haard verlieten. Soms gaan de verhalen vergezeld van muziek. Ze zijn ingebouwd in vogelkooien, een soort mutsen of gewone koptelefoons. Overal hangen vogels, kooitjes en koffertjes. Bij de koptelefoon die speciaal voor kinderen een verhaal bevat ligt ook een verrekijker omdat er in de verte een vogel te zien is. Erg leuk gedaan!



Het bovenste gedeelte van de kathedraal is gevuld met de meest wonderlijke vogels in prachtige kleuren en schitterende dessins. Allemaal zitten ze hoog op balken in de nok van de cathedraal en er hangen touwen naar beneden vanaf een heleboel van deze grote vogels. Als je aan zo'n touw trekt hoor je een geluid. Ieder vogel zingt zoals hij gebekt is en als er een groepje mensen boven aan de touwen staat te trekken dan hoor je goed wat daarmee bedoeld wordt.

We vonden het leuk gemaakt en een verrassende combinatie van beeld en verhaal. Ook voor kinderen is de Vogelkathedraal beslist een leuke attractie (vooral omdat je er ¡ ¡n mag zitten).

Onderwerp: LOCATIETHEATER, FESTIVAL, Festival aan de Werf

27 05 06 - 12:00

Tocht van Tuig

Door Mieke Kreunen

Ook Tuig ontbrakt niet op het Festival aan de Werf in Utrecht waar ze vorig jaar nog aanwezig waren met hun project Tegenwind. Net als bij Tegenwind is ook dit jaar het thema oorzaak en gevolg van het menselijk handelen. 'Tocht' is een avontuur (een theatrale installatie noemen ze het zelf) waarbij het publiek (soms letterlijk) de touwtjes in handen heeft. Vanaf de Mariaplaats in Utrecht slingerde een meer dan 100 meter lange constructie van palen, doek, objecten, staal en hout zich langs het Conservatorium richting Hoog Catharijne. Bij de ingang van de geheimzinnig tunnel is een kontrakt dat de bezoekers moeten tekenen bij wijze van 'informed consent'. Wij zijn de eersten dus na het zetten van mijn handtekening (en het lezen van de kleine lettertjes) wurm ik mij door de kussens die de ingang van de gang blokkeren op de voet gevolgd door de andere leden van mijn gezelschap. Een wonderbaarlijk avontuur volgt met allerlei mogelijkheden die je kunt benutten of aan je voorbij kunt laten gaan, waar je zintuigen op de proef worden gesteld, geprikkeld of waar je juist dingen zelf kunt activeren en in gang zetten. Af en toe kom je iemand tegen die probeert je keuzes te beïnvloeden: "Weet je wel zeker dat je die deur in wilt? Echt?" Ook komen er allerlei barrières op je pad, moet je je evenwicht goed bewaren en gevaren trotseren die op de loer liggen. Af en toe is het ook wel even handig om stil te staan om te kijken hoe je een bepaalde hindernis het beste kunt nemen zodat je geen nat pak oploopt.

Lees meer

Onderwerp: WERELDMUZIEK, JAZZ

26 05 06 - 20:10

Gipsy jazz in Bimhuis

Door Marina den Hartog

Het is op 24 mei niet de eerste keer dat K ¡lm ¡n Balogh & the Gipsy Cimbalom Band in het Bimhuis speelt; de programmakrant vermeldt dat deze groep onder leiding van cimbaalspeler K ¡lm ¡n Balogh in november 2004 tijdens de Budapest Nights de zaal in extase heeft weten te brengen. Vanavond gebeurt hetzelfde. Het publiek kent de groep en laat dat geregeld blijken. De musici spelen zowel een heel herkenbaar als ook verrassend repertoire met invloeden van ver over de landsgrenzen van Hongarije, uit genres als jazz, ragtime, klezmer, flamenco, funk en latin. De avond in het Bimhuis maakt deel uit van een reeks concerten van het 10e International Gipsy Festival dat van 20 tot 28 mei plaatsvindt in diverse steden, met als hoogtepunt de afsluiting op zondag 28 mei in de Interpolistuin in Tilburg. Voor K ¡lm ¡n Balogh en zijn groep vormt de instrumentale zigeunermuziek uit de Balkan het vertrekpunt op basis waarvan ze werkelijk alle kanten uit kunnen.

Lees meer

Onderwerp: Festival aan de Werf, FESTIVAL, TONEEL

26 05 06 - 13:07

The Vicky Vinex Roadshow

Door Mieke Kreunen 

Gisteren bezochten we het Festival aan de Werf in Utrecht, het eerste theaterfestival van het seizoen dat zich concentreert rond de Neude en het Huis aan de Werf. Het weer zit ze niet erg mee dit jaar hoewel wij het erg troffen en alleen een paar spatjes water kregen maar dat lag nog vooral aan de voorstelling die we als laatste bezochten (zie een volgend artikel). Op ons programma stond de voorstelling van Growing up in Public in Kikker. Theater Kikker in Utrecht is helemaal in stijl aangekleed met roze pluche op de vloer en overal op de deuren, rond bordjes en andere in het oog vallende plekken. Er is een loper uitgelegd met een onderbroken streep in het midden bij wijze van snelweg en we zien zwarte autostoelen, band, velgen, uitlaten en nog meer chromen details all over the place. Ook de tafeltjes in het café zijn voorzien van zuurstokroze bekleding. Kikker ademt Vicky Vinex. Langs de steile diepte van de grote zaal kijken we neer op een strak modern ingericht toneel waar een man in een wit pak staat te wachten op de dingen die komen gaan. Als de lichten doven horen we onder uit de stellage op het toneel een vrouwenstem. Even later gaat een luikje open en duikt de blonde krullenkop op van - wat later blijkt - Vicky Vinex te zijn. Ze is dood maar heeft dat nog niet meteen in de gaten. Ze vertelt hoe het allemaal zo gekomen is.

Lees meer

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

25 05 06 - 10:31

Karnatic Lab Festival ‘Voices’

Tekst en foto's van Ton Maas, 20 mei, Bimhuis, Amsterdam

De tweede avond van het Karnatic Lab Festival 2006 begon zaterdag in het Amsterdamse Bimhuis met klanken die meer aan de Balkan en het Midden-Oosten refereerden dan aan de klassieke muziek van Zuid-India. Messing met PVC, het duo van trompettist Gijs Levelt en contrabasfluitist Ned McGowan, was voor de gelegenheid uitgebreid met de Italiaanse percussionist Pino Basile en de Griekse zangeres en luitiste Martha Mavroidi. Het kwartet ging van start met twee stukken van Levelt, die een sterk Arabische inslag vertoonden. Vooral de »d-achtige klank van Mavroidi’s lafta (Byzantijnse luit) en de zwierige tempi uit Basile’s raamtrommel waren daarvoor verantwoordelijk. McGowan wist met zijn imposante, uit pvc-pijp opgetrokken instrument diepten te bereiken waarin alleen kerkorgels hem ooit voorgingen. Een stuk van zijn hand mondde verrassend uit in een Bulgaars lied door Mavroidi, compleet met het tergend trage vibrato uit Rodope en de voor het Piringebergte typerende jodels. Basile zorgde voor visueel spektakel met zijn foekepot, een trommel waarbij de speler zijn hand op en neer beweegt langs een stok die door het vel is gestoken. Lees meer

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

24 05 06 - 09:18

Dubbelconcert: Erzincan & Kalhor en “zdemir & Moradi

Tekst en foto's van Ton Maas (13 mei, Orpheus, Apeldoorn)
vlnr Kalhor, Kalhor & Erzincan en Moradi

Of de Turkse en de Iraanse muziek elkaar ontmoeten in Mesopotamië, zoals het programmablad belooft, is nog maar de vraag. De Iraans/Koerdische zanger Ali Akbar Moradi en zijn Turkse collega Ulas “zdemir deden voor de pauze niet veel meer dan elk een lied uit de eigen traditie vertolken, waarbij de ander op z ­jn langhalsluit een deel van de begeleiding verzorgde. Toch viel er wel degelijk wat te genieten, want Moradi is behalve een begenadigd zanger ook een kei op de tanbur, de ‘moeder’ van alle langhalsluiten in de regio, waaronder ook de Turkse baglama. Vooral zijn opwaartse vingerrol “ tegengesteld dus aan die uit de flamenco “ is opmerkelijk, omdat met relatief trage handbewegingen razendsnelle passages kunnen worden gespeeld. De jonge Turkse zanger en baglamaspeler Ulas “zdemir bleek echter niet in staat dezelfde intensiteit te leveren en stak daardoor wat flets af tegen zijn Iraanse collega. Bovendien bewegen beiden zich in een volks idioom, veel minder spectaculair dan de hogeschool van de Turkse en de Iraanse soefimuziek met haar ragfijne melismen. Lees meer