Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, DANS

11 02 06 - 10:30

Manolo Franco met Flamenco in Vrije Geluiden

Bron: Vrije Geluiden

Flamenco gitarist Manolo Franco Barón (foto rechts in het midden) werd geboren op 14 Juli 1960 in Sevilla en aldaar vermoed men dat hij met een gitaar in zijn armen geklemd op de wereld kwam. Hij werd ster in eigen land, toen hij in 1984 de trofee der trofeeën won: de Giraldillo del Toque. Een wedstrijd die gaat tussen de echte maestro's van de Cante Jondo. De prijs werd hem unaniem toegekend door een jury die bestond uit niets dan grote namen onder wie Manolo Sanl ¹car, et Paco de Lucia. Zij hielden bij de beoordeling rekening met de drie facetten van het gitaarspel : de begeleiding van zang, dans en het soleren. Manolo overtrof iedereen in alle drie de categorieën. En Paco de Lucia zei over hem: " Manolo Franco is één en al inspiratie, heeft een sprankelend gitaarspel en zit vol nieuwe ideeën. Met alles wat hij brengt, brengt hij het bewijs van een volslagen technische perfectie. Hij toont een bezetenheid voor Flamencomuziek en voor al wat de Flamenco eigen is. Deze magistrale beheersing ontsnapt hem nooit en te nimmer." Manolo Franco verdiende jarenlang zijn sporen als begeleider van vele zangers en steeg naar de top met Antonio Mairena en Calixto Sanchez. Nu treedt hij zelf meer op de voorgrond. Hij speelt de komende maanden in ons land. Uitzending: Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 Vrije Geluiden. Flamenco Concerten: Speel lijst

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces

Onderwerp: DANS, WERELDMUZIEK

08 11 05 - 20:18

Première Cuadro Flamenco

klik foto voor vergroting
Gisteren waren we in de prachtige Leidse Stadsschouwburg bij de première van Cuadro Flamenco, de vroegere begeleidingsgroep van Paco Pe ±a, die in 1996 hun laatste voorstelling op de Nederlandse planken zette. De naam Cuadro Flamenco is afgeleid van het Spaanse gebruik om, voor bijzondere gelegenheden, artiesten bijeen te brengen om een 'cuadro' te vormen (een groep bestaande uit zangers, gitaristen en een aantal dansers). De kern van het gezelschap wordt gevormd door danseres Cora Weggeman en gitarist Ricardo Mendeville. Zij vormden voor dit nieuwe programma een 'cuadro' met flamencogitarist Paco Serrano, de danser Daniel Navarro, de zangers David Palomar en Antonio Camos, gitarist Juan Requena en percussioniste/zangeres Sabrina Romero.
Navarro is een jonge talentvolle danser die met fantastisch voetenwerk meteen in het eerste nummer zijn visitekaartje afgeeft. Hoewel hij gekleed gaat in een normaal (in mijn ogen zelfs saai) herenkostuum heeft hij naast virtuositeit een geweldig uitstraling en elegantie in zijn bewegingen. Wat een stijl heeft die man! Wat een strakheid en intensiteit!
Aan Cora Weggeman zie je haar oorspronkelijk klassieke dansopleiding nog goed af. De gratie waarmee zij zich in de wat meer ingetogen stukken over het podium beweegt is soms poëtisch, af en toe spannend en dan weer vol ingehouden passie. Ook vormt zij een prachtig en gracieus beeld in haar dans met de rode zijden rok die zij als een cape om zich heen slaat en waarmee zij zich verbergt en onthult. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit en de spanning die zij weet op te roepen in een eenvoudige zwarte jurk met een omslagdoek en uitsluitend begeleid door de drums van Romero .
Dramatisch, gepassioneerd en hartverscheurend is de muziek van de gitaristen en zangers waarbij met name Paco Serrano en Simon Roman veel reacties weten op te roepen bij het publiek. Ademloos keken we hoe snel de vingers van Serrano heel en weer vlogen langs de snaren van zijn gitaar. Ik was zelf ook wel heel gecharmeerd van zangeres Romero die met haar stem klanken opriep die voor mij een verwantschap hadden met de Portugeese fado. Op de muzikanten en zang viel weinig af te dingen. Dat was van ongekende hoog niveau.
Hans en ik vonden allebei overigens dat het programma voor de pauze sterker was dan na de pauze. Misschien kwam dat omdat aan de dansen die Weggeman en Navarro samen dansten net dat extra sprankelende aspect ontbrak dat beiden solo wel hadden. Ik was aanvankelijk heel enthousiast over de sobere bijna gestilleerde aanpak in de vormgeving en waar het precies door kwam weet niet niet maar na de pauze miste dat kracht. Er was ook even iets mis met het licht en de volgspots die de dansers zo nu en dan niet meer in de schijnwerpers hadden. Bij een première kunnen er nog wel eens dingetjes mis gaan, die later weer goed komen. Het is ze vergeven.
Cuadro Flamenco had zich voorheen al een speciale plekje verworven in het Nederlandse theatercircuit en ze hebben met dit programma en deze bezetting alle kwaliteiten in huis om hun plekje weer te heroveren. De flamencoliefhebber mag ze dan ook zeker niet missen! De speellijst vind je op de Cuadro Flamenco site

Onderwerp: FESTIVAL, DANS, DE PARADE

21 07 05 - 17:27

Parade: Manouvres

Manouvres is een voorstelling van Conny Janssen Danst die zij speciaal voor het vijftienjarig bestaan van De Parade maakte. Het begint met vier mensen die lopende band werk zitten te doen: bestek poetsen, lepeltjes tellen en in pakjes samenbinden, suikerklontjes inpakken of er een kasteel van bouwen. Verveling is het thema en de aandacht dwaalt alle kanten op. Totdat één van de vrouwen de radio aanzet op een zender die leuke 'arbeidsvitaminen' uitzendt en haar collega's begint uit te dagen. Dan ontstaat een ingenieus spel van beweging, verleiding, afstoten en aantrekken tussen de twee mannen en twee vrouwen waarbij ook de tafels en stoelen in de choreografie worden betrokken. Vloeiende moeiteloze bewegingen die als vanzelf lijken te ontstaan maken dit tot een vloeibare schouwspel dat even abrupt eindigt als het begon. Met een blik op de klok en een geeuw van verveling pakken ze hun klusjes weer op.
Prachtige voorstelling waarbij je je ogen uitkijkt naar al die vloeiende bewegingen die de dansers geruisloos en gracieus maken. Het had van mij nog wel een half uur mogen doorgaan. Een topper!

Onderwerp: FESTIVAL, DANS, DE PARADE

20 07 05 - 20:11

Parade: Carmen

Als je nog naar De Parade gaat dan is de voorstelling Carmen van De Dutch Don't Dance Division een aanrader. Thom Stuart maakte de choreografie voor deze dansvoorstelling waarin het verhaal van Carmen met een aantal muzikale highlights uit de opera op geheel nieuwe wijze wordt uitgebeeld. Decor en dansers zijn uitgevoerd in een zwart/wit noppendesign en dat is niet alleen geniaal simpel maar brengt ook eenheid in de voorstelling. Tot in de kleinste details zijn de requisieten genopt en alleen dat al zorgt voor een glimlach. Maar meer nog zorgt daar de voorstelling voor die met veel humor en vaart passie, liefde, lust, geweld en jaloezie de revue laat passeren. Het is van begin tot eind een wervelende vertoning en als het afgelopen is dan moet je constateren dat het kleine half uur gewoon voorbij is gevlogen.
De foto is van Hans (klik voor vergroting).

Onderwerp: OEROL, FESTIVAL, DANS

17 06 05 - 18:29

Oerol: Gemini

Door Mieke Kreunen

Het choreografenduo Diane Elshout en Frank Händeler waren in 2004 al spraakmakend op Oerol met hun dansmusical Sirenade. Ook dit jaar hadden ze weer een bijzonder project: een duet dat gedanst wordt in het water. Het programmablad schrijft: 'Terwijl het water langs ons heen stroomt, staan we in onze eigen geprojecteerde dromen'.
De voorstelling vond plaats in een tent waarvan een groot deel van het oppervlak in beslag genomen werd door een enorm vierkant bassin waarin een klein laagje water stond. Er omheen banken en voor de toeschouwers op de eerste rij ijsblauwe poncho's waarvan de bedoeling was om ze over je benen te leggen. Terwijl we binnenkwamen waren de dansers al in het bassin, ieder in een hoek en bewogen zich met lome trage bewegingen op futuristische muziek. En zo verliep eigenlijk het hele eerste deel. Trage vloeiende bewegingen over het bijna rimpelloze water met de prachtige spiegelingen van de man en de vrouw die om elkaar heen draaiden.

Op een bepaald moment veranderde de muziek en ook de bewegingen van de dansers worden actiever en groter. Nu snappen we helemaal waarom we poncho's hebben gekregen. Mijn vriendin en naamgenote die even was ingedommeld (rozig van de buitenlucht, wind en kabbelende geluiden) werd woest gewekt door een enorme plens water in haar gezicht.
Het meest indrukwekkende gedeelte van de voorstelling vonden we allemaal het gedeelte waarin een waterscherm ontstaat doordat uit een lange buis aan het plafond water naar beneden komt en de dansers niet alleen meer om elkaar maar ook nog aan weerszijden van en door scherm bewegen.
Prachtig waren de bewegingen, de spiegelingen in het water, de kleuren van het licht en de projecties op water en dansers. Teer de kleuren van water, publiek in het ijsblauw en de danseres in het wit en - als dissonant - de danser met een rood shirtje. We vonden de voorstelling in het begin traag en langdradig maar verderop kwam er meer vaart in en hebben uiteindelijk allemaal genoten van dit bijzondere project. De foto bij dit logje is natuurlijk van Hans en hier kun je een filmpje bekijken.

Onderwerp: DANS, FESTIVAL, WERELDMUZIEK, OEROL

17 06 05 - 11:36

Oerol: El Camino del Agua

Door Mieke Kreunen

We hadden op het laatst nog een voorstelling bijgeboekt op donderdagmiddag voor 'iets met dans' en 'multiculti' waarvan de omschrijving ons wel aardig leek. We werden verzameld op een duin bij Halfweg en daar moesten we in het middagzonnetje wachten totdat we werden opgehaald. Toen het eenmaal zover was werden we met zijn allen een hoog duin op geleid en bovenop zagen we de 'schouwburg': een diepe beschutte duinpan met daarin een podium waarop het orkest en een aantal dansers al stond opgesteld. Door het mulle zand daalden we af naar beneden waar banken waren opgesteld hoewel ook een aantal mensen lekker tegen de randen van de duinpan aan in het zand bleven zitten.
Het orkest was in het wit gekleed, stond achterste voren opgesteld en alle orkestleden hadden een masker op hun achterhoofd. Dit Nederlandse Jeugd Strijkorkest had een prima geluid ondanks de redelijke harde wind, al weet ik niet of het voor de toeschouwers wat meer bovenin net zo goed te horen was als voor ons.
De Cubaanse dansers zetten een bruisende, enthousiaste en sprankelende voorstelling neer geïnspireerd op de Afro-Cubaanse Orishas, het godenrijk waarop mensen hun dromen, pijn en wensen projecteren. Kleurrijke kostuums, opzwepende ritmes, positieve en negatieve krachten, rituelen en passie waren de ingrediënten voor de prachtige choreografie van Feri de Geus en Noortje Bijvoets.
We werden betoverd door de prachtige muziek (waarvan het arrangement speciaal voor de productie was gemaakt) en die mooie jonge mensen die dan weer gracieus, dan weer gepassioneerd over het podium bewogen. Een perfecte harmonie van zon, wind, kleur, geluid, beweging en inspiratie.
De voorstelling is gemaakt door Stichting Le Grand Cru die eerder interculturele voorstellingen maakte met dansers uit Georgië en Zuid-Afrika. Ze gaan toeren door Nederland vertelde de dirigent aan Paolo dus als je de kans krijgt ga er dan naar kijken. Wij vonden het een hoogtepunt en een voorstelling die wij allen best nog wel een keertje zouden willen zien en horen. De foto is zoals altijd gemaakt door Hans en hier is nog een stukje film te zien.

Onderwerp: DANS, LOCATIETHEATER, WERELDMUZIEK, OEROL

12 06 05 - 09:48

Oerol: De 2e conferentie van de watergoden

Door Mieke Kreunen

Onze eerste voorstelling op Oerol was van Theatre Embassy die we vorig jaar al een keer zagen met een voorstelling op straat in West. Misschien herinner je je nog de foto van de stralende jongen met een kartonnen hoge hoed en de kleurige kleding van alle spelers. Nu was er een thema gemaakt met theatergroep Trono uit Bolivia over de woede van de watergoden van de pre-Columbiaanse beschaving die vertoornd zijn als ze zien hoe de zee wordt leeg gevist, de bronnen worden vervuild en de regen verzuurt. Ze komen bij elkaar om te zien wat zij hieraan met hun eigen middelen kunnen doen.
In het Parc de Chevre zaten alle tribunes propvol voor deze objecten theatervoorstelling, fantastische metershoge poppen die met ingewikkelde constructies verrijdbaar zijn gemaakt. Prachtige bewegende constructies, een draak, een vrouwenfiguur, een witte en een zwarte figuur allemaal heel fantasievol gemaakt met originele attributen. Grappige details: een vergiet als masker, voetballen als borsten, lepels als ogen, een paraplu als rok, waterflesjes als decoratie voor een kostuum. Alleen al aan de kostuums en de poppen kijk je je ogen uit. En ook het kleine zwarte hondje dat (te zien aan het doekje om zijn hals) bij het gezelschap hoorde, zorgde voor veel vermaak door steeds op bijzondere momenten over het podium te wandelen. Ook ging het beestje op een dramatisch moment lekker relaxt vooraan het podiium eerst zitten en vervolgens liggen. Het verhaal was aardig en het spel was vol enthousiasme maar dat was de belangrijkste kwaliteit. De muziek was eenvoudig en schitterend en de kostuums en poppen oogstrelend en bijzonder. Geen absolute topper maar toch een aardige binnenkomer op de 'Eindeloze Deining'. De foto toont een paar van de wonderlijke figuren en is van de hand van Hans.