Cultuurpodium Online

CultuurpodiumOnline is een online magazine over podiumkunsten binnen en buiten de muren van theaters en concertzalen. We schrijven over alles wat er op de podia te doen is op het gebied van theater, muziek, dans, musical, jazz, opera, festivals, klassieke muziek en nog veel meer.
In de rubriek Even voorstellen maakt u kennis met een aantal van onze medewerkers.

In ons tag overzicht
is te zien welke onderwerpen u op onze site kunt vinden.

Accreditatie namens CultuurpodiumOnline wordt alleen aangevraagd door de coördinatoren wiens naam vermeld wordt in het colofon. Krijgt u accreditatieaanvragen binnen van anderen namens CultuurpodiumOnline, checkt u dan aub even via het algemene mailadres of dat wel klopt.

Specials

Festival aan de Werf
Holland Festival
Artikelen over Oerol Impressies van Oerol
Geluiden van Oerol
Onze speciale Oerolpagina
De Parade
Lowlands

Onderwerpen

Actie
Algemeen
Cabaret
CD en DVD
Circus en show
Dans
Festival
Jazz
Jeugd
Klassieke muziek
Locatietheater
Multimedia
Musical
Muziek
Nieuws
Opera en operette
Pop en rock
Straattheater
Toneel
Verwacht
Wereldmuziek

Cultuur op TV

Opium
Vrije Geluiden

Alle bloggers

Blog Aart Schutte
Blog Cornee Hordijk
Blog David Geysen
Blog Dorien Haan
Blog Hanneke en Jonas
Blog Joel de Tombe
Blog Karin Lambrechtsen
Blog Marijcke Voorsluijs
Blog Marina Kaptijn
Blog Marle en Clara
Blog Michael Varenkamp
Blog Moniek Poerstamper
Blog Noortje Herlaar
Blog Rembrandt Frerichs
Blog Suzan Seegers
Blog Tamara Schoppert
Blog Thomas Cammaert
Blog Tom Beek
Blog Ton van der Meer
Blog Willliam Spaaij
Blog Yonga Sun

Archieven

Jul 2022 Nov 2019 Sep 2019 Aug 2019 Jul 2019 Jun 2019 Jan 2019 Nov 2018 Sep 2018 Aug 2018 Jul 2018 Jun 2018 Apr 2018 Dec 2017 Nov 2017 Sep 2017 Aug 2017 Jul 2017 Jun 2017 Apr 2017 Aug 2016 Jul 2016 Jun 2016 Apr 2016 Mrt 2016 Feb 2016 Dec 2015 Nov 2015 Okt 2015 Sep 2015 Aug 2015 Jul 2015 Jun 2015 Mei 2015 Apr 2015 Mrt 2015 Feb 2015 Jan 2015 Dec 2014 Nov 2014 Okt 2014 Sep 2014 Aug 2014 Jul 2014 Jun 2014 Mei 2014 Apr 2014 Mrt 2014 Feb 2014 Jan 2014 Dec 2013 Nov 2013 Okt 2013 Sep 2013 Aug 2013 Jul 2013 Jun 2013 Mei 2013 Apr 2013 Mrt 2013 Feb 2013 Jan 2013 Dec 2012 Nov 2012 Okt 2012 Sep 2012 Aug 2012 Jul 2012 Jun 2012 Mei 2012 Apr 2012 Mrt 2012 Feb 2012 Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005


Prikbord

Hier op het prikbord kan een flyer van uw voorstelling komen te staan.

Op ons prikbord in de rechterkolom van de voorpagina hebben we plaats voor de flyers van een beperkt aantal voorstellingen en concerten. Wilt u ook een flyer op ons prikbord plaatsen? Stuur uw beeldmateriaal en eventueel ander persmateriaal naar ons algemene mailadres en als (of zodra) er plaats is zullen we uw flyer op het prikbord zetten.




Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

13 01 06 - 14:14

Emergenza Festival 1 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. In 150 steden in Amerika en Europa worden voorrondes gehouden waar de bands zich voor kunnen inschrijven. Emerganza zorgt voor de locatie, de apparatuur, materiaal, geluid, licht en de reclame voor het festival. Iedere avond spelen 7 tot 9 bands en zij krijgen 30 minuten de tijd, inclusief 5 minuten om af te breken en op te bouwen) om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Door middel van handopsteken kan het publiek stemmen voor de band die ze net gehoord hebben. De 4 bands met de meeste stemmen gaan door naar de volgende ronde.
Donderdag 12 januari, was de tweede van vier voorrondes in de Batcave van het Tilburgse 013. Er speelde acht bands van Alt-rock tot Death-metal en van Metal-core tot Folk. Het was voor mij de eerste keer dat ik bij een Emerganza-avond aanwezig was. Ik was bang dat het erg zou gaan uitlopen vanwege het ombouwen na ieder optreden. Dit was gelukkig niet het geval, sterker zelfs, op het eind van de avond liep men voor op het schema.

Backspin
De eerste band was Backspin (1e fotoserie midden), een viermansformatie uit Veghel. Zij speelden melodieuze, stevige rocknummers en een ballad. De nummers hadden een goede opbouw met een eigen geluid. Wat mij vooral opviel was het uitstekende drumwerk van Tim. Ook zanger Jerry had een aangename, rock-stem die me met momenten deed denken aan Chris Cornell. Een uitstekend optreden, zeker toen ik later, in gesprek met gitarist Rob, hoorde dat ze pas anderhalf jaar bij elkaar zijn en dat dit hun eerste optreden was.

Kofferband
Kofferband was de tweede band, een jaren-60 rockband. De vijf jonge muzikanten speelde een aantal rock & rollcovers van de bekende jaren-60 artiesten. Ik heb niets tegen covers, maar doe het dan wel goed. De nummers waren rommelig, de zang was slecht en de podiumuitstraling was onvoldoende. Kortom, Kofferband kreeg van mij geen stem.

System Flatline
Het optreden van Kofferband werd compleet vergeten na de eerste tonen van System Flatline (1e fotoserie links), een jonge, enthousiaste vijfmansformatie uit Roosendaal. Zij speelde stevige up-tempo Metal/N ¼-Metal. Een muur van geluid en het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme en bewegen van de bandleden. Ze speelden de eigen nummers, niet altijd even strak, maar met veel speelplezier.

  

Loss of Words
Na het energieke, maar rommelige Nu-Metal geluid van System Flatline, volgde de extreem strakke Metal-core van Loss of Words (1e fotoserie rechts). Het geluid was hard, strak en erg vet. De nummers en het geluid deden mij denken aan de jaren ’80 hardcore van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De band was bij de eerste nummers erg statisch, maar dit werd later ruimschoots goedgemaakt. Zanger Tim mag wat mij betreft nog arroganter overkomen. Een krachtig optreden van deze band uit Breda.

Matzko
Na al het metaalgeweld een folkband. Toen ik het programma van deze avond doornam had ik mijn bedenkingen over Matzko (2e fotoserie links). Ik dacht: “een folkband, wat moet dat tussen al dat gitaar geweld?” Maar de Eindhovense band verbaasde me! Een energieke, sprankelende set van up-tempo folknummers gemengd met een vleugje rock. Het was erg aangenaam om tussen al het elektrische gitaargeweld de vrolijke akoestische muziek van Matzko te horen, compleet met viool, dwarsfluit en akoestische gitaar. Nee, Folk is niet alleen voor hippies, voor mij de verrassing van de avond.

Ceremony of Opposites
Na de vrolijke klanken van Matzko was het tijd voor meer gitaargeweld. Het uit Tilburg en omstreken afkomstige Ceremony of Opposites bracht een melodieuze Death-Metal ten gehore. De drie mannen en één vrouw brachten stevige, vette eigen nummers. In het begin was het wat rommelig en niet altijd even strak, maar na een tweetal nummers werd het wel een geheel, strak, technisch en melodieus. Jammer dat de gruntstem van Sander niet altijd even zuiver en verstaanbaar was. Het nadeel van Death-Metal is dat het snel eentonig en veel van hetzelfde wordt.

One Inch Men
De een-na-laatste band was het Tilburgse One Inch Men (2e fotoserie midden). Volgens de aankondiging Rock-Metal, volgens hun eigen site Stoner-Metal. Voor was dit mij de favoriet van de avond, lekkere trage “betonrock”. De vette rifs deden mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble. In de eerste nummers was zanger Mario nog niet helemaal bij stem, maar na het tweede nummer ging hij helemaal los. Het optreden zakte even in met een Alice In Chains cover, ook het nummer daarna liep niet helemaal lekker. Maar de twee laatste nummers stonden weer als een huis. Een geslaagd optreden voor de vijf mannen uit Tilburg.

Borehole
De afsluiter van de avond was het uit Eindhoven afkomstige Borehole (2e fotoserie rechts). De vier bandleden, met een opvallende blonde dame achter het drumstel, brachten rechttoe rechtaan Stonerrock. Een vette knipoog naar Kyuss en Queens of the Stoneage, maar ook invloeden van Tool waren duidelijk hoorbaar. Het optreden begon krachtig, vet en strak, maar zakte jammer genoeg na een viertal nummers in en kwam niet echt meer tot leven, dit ondanks de energieke verschijning van de zanger.

Na het optreden van Borehole en het tellen van hun stemmen, volgde de uitslag. Hiermee kwam het manco van het puntensysteem direct aan het licht. Bij de aanvang van de avond waren er nog niet zoveel mensen aanwezig dus de eerste bands hadden daarmee letterlijk minder stemmen dan de bands die later op de avond speelden.
Tot slot de uitslag: 1e werd System Flatline, terecht gevolgd op de tweede plaats door Matzko, de derde plaats was voor Loss of Words en een gedeelde vierde plaats en ook een plaats in de halve finale voor One Inch Men en Borehole. Ik vind het jammer dat Backspin het niet gered heeft, zij hadden wat mij betreft ook een plaats in de volgende ronde verdiend.

Meer foto's - ook van de andere bands - zijn hier te bekijken.


Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 01 06 - 16:22

Legendarisch concert van 'jeugdige' Hank Jones

Door Jacco Reijnhoudt

Met zijn 87 jaar behoort pianist Hank Jones tot het nog levende clubje jazzlegendes. Hij trad afgelopen maandag en woensdag in het Bimhuis op. Wij waren bij het eerste - unieke te noemen - concert. Hank Jones is geboren op 31 juli 1918 in de plaats Vicksburg. Hij is afkomstig uit een zeer muzikaal gezin. Als oudste van drie muzikale broers is hij de enige nog levende broer. Drummer Elvin Jones (het drumgeweld achter Coltrane) is de bekendste broer, gevolgd door trompettist Thad Jones, evenmin een onbekende. Hank Jones zag er opvallend fit en sprankelend uit en genoot zichtbaar van zijn 'encounter' met saxofonist Joe Lovano. Lovano op zijn beurt ging zeer respectvol met de oude baas om en heeft zijn recente Blue Note CD met Jones kennelijk niet voor niets ‘Joyous Encounter’ genoemd. In de Volkskrant kopte Koen Schouten: "Jones begeleidt Lovano als een lieve vader". Ook d t is tekenend voor de sfeer tussen de twee mannen die zichtbaar van elkaar genoten, maar wel een leeftijdsverschil van zo'n 34 jaar met elkaar tellen. Je zou verwachten dat een pianist die al zo lang mee gaat enige routine in zijn spel heeft. Niets is minder waar en alles klonk fris en nieuw! Later zal Lovano in een interview met VPRO's Hans Flupsen verklaren dat Hank nooit dezelfde noot speelt, dat ieder optreden weer nieuw is en dat hij altijd 'in het moment' is. Dat interview zal aanstaande zondag in Vrije Geluiden te zien zijn. De eerste set startte met een paar traditionals. Tijdens het eerste bluesnummer kreeg ik het gevoel of ik een tijdreis ging maken. Hank ging terug naar zijn begintijd, toen Fats Waller met zijn ragtimestijl een grote inspiratiebron was. Het derde nummer was 'Bird's Eye View' van "Joyous Encounter" gevolgd door de Charles Mingus compositie 'Duke Ellington's sound of love' en de Hank Jones compositie 'Little Rascal On A Rock'. Tijdens de eerste set werd er behoorlijk in de traditie gespeeld. Joe Lovano speelde tijdens dit optreden voornamelijk tenor en één nummer op sopraan. Wat me trouwens opviel was dat hij weer op zijn oude Selmer speelde, terwijl ik hem de laatste jaren altijd op zijn nieuwe Borgani-saxofoon zag spelen. Zijn geluid was overigens zeer goed en warm en het is duidelijk dat hij als zichzelf wil klinken. De tweede set was veel losser en er werd meer geëxperimenteerd. Dit was ook de eerste keer dat ik een saxofonist in zijn eentje zowel saxofoon als gongs zag spelen, waarbij hij bezig was met een dialoog en samenspel tussen de twee instrumenten. Hierdoor ontstonden er ook andere klankkleuren. Ook hier bleek weer dat Joe Lovano als geen ander weet dat het voor een saxofonist zeer goed is om je ook te verdiepen in drum en percussie. Gezien zijn leeftijd kan dit natuurlijk een van de laatste keren zijn geweest dat Hank Jones in Nederland te bewonderen was. Het blijft geweldig om te zien hoe een man van zijn leeftijd zoveel plezier kan hebben in het bespelen van zijn instrument. Wie zou niet voor zo’n oude dag willen tekenen? Het is tevens aardig om te vermelden dat Hank Jones in de categorie Jazz de New York Nightlife Award heeft gewonnen. Dit is een award die optredens in de NY-nachtclubs honoreert. De award wordt op 6 februari 2006 uitgereikt in the Town Hall van NY. In de jury zit onder meer Ira Gitter van Jazz Times en Downbeat Magazine. Wie deze concerten heeft gemist kan luisteren naar de Blue Note CD ‘Joyous Encounter’ van Joe Lovano, waarop Joe en Hank samen met George Mraz, and Paul Motian een quartet vormen. Op deze kwaliteitsCD spelen de vier heren op onnavolgbare wijze standards, waaronder John Coltrane's 'Crescent' dat destijds opgenomen werd met broer Elvin op drums. Op deze CD staan aardig wat nummers die van de week gespeeld werden zoals 'Six and Four' en 'Consummation'.




Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

09 01 06 - 13:51

Scandinavisch Metal Matinee, 013 Batcave


Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)

De Batcave organiseert iedere twee weken, op zondag, een ‘metalmiddag’, het Metal-Matinee. Voor 5,00 € ben je, op een prettige manier, de zondagmiddag onder de pannen. Zo ook gisteren. Als liefhebber van het Scandinavische metaalgeluid ging ik goedgestemd naar de kleinste zaal van Tilburgse 013 om drie bands te zien: Swallow the Sun, Before the Dawn en Abysmal Darkening.

De eerste band was het uit Tilburg en omstreken komende 'Abysmal Darkening'. Een nieuwe band met nog weinig podiumervaring. De bandleden, op de zanger na allen vrouwen, stonden vrij statisch op het podium waarbij de zanger gedurende het gehele optreden stil stond met zijn hand in zijn zak. Muzikaal was het weinig vernieuwend, de nummers waren vrij lang en voorspelbaar, waarbij de gruntstem van zanger Ludas monotoon en onverstaanbaar was. Na een korte set van een half uur eindigde het optreden met een welgemeend “houdoe” van Ludas.

Hierna volgde het uit Finland afkomstige 'Before the Dawn'. In 2002 waren ze in Scandinavië een grote hit met hun debuutalbum 'My Darkness'. In het voorjaar volgt hun derde studioalbum 'The Gost'. Het viertal, onder aanvoering van gitarist/zanger Tuomas Saukkonen, wist het publiek vanaf de eerste seconde te boeien met zware, strakke up-tempo metal. De nummers waren goed doordacht, afwisselend en erg melodieus. Hierbij viel vooral het spel van gitarist Juho R ¤ih ¤ op. Het viertal speelde negen nummers, waarbij ze vier nieuwe nummers van de komende CD ten gehore brachten. De zangpartijen werden afgewisseld, de grunts van Tuomas en de zang van bassist Lars Eikind. Jammer was dat het volume van Tuomas’ microfoon wat laag stond (ondanks zijn vele aanwijzingen naar de mannen achter de knoppen) en dat Lars niet echt bij stem was deze avond. Desondanks een geweldige, boeiende set van 45 minuten.

Als laatste het, eveneens uit Finland afkomstige 'Swallow the Sun'. De zesmansformatie wist in hun set van 60 minuten elke minuut te boeien. Lange trage, zware nummers, met afwisselend zang en grunt van Mikko Kotam ¤ki en zeer strakke drumpartijen van Pasi Pasanen. In tegenstelling tot 'Before the Dawn' maakte zij, in de persoon van Aleksi Munter, wel gebruik van keyboards. Hierdoor ontstond een muur van geluid, trage zware doommetal zoals het hoort. Slepende gitaarpartijen van Markus J ¤msen, afgewisseld met melodieus, goed doordacht getokkel op gitaar van Juha Raivio, dat een melancholiek effect teweeg bracht. Een hoogtepunt was het extreem trage 'The Ship' maar ook de hekkensluiter 'Swallow' werd geweldig vertolkt.

Een fijne zondagmiddag, de Scandinavische bands hebben mijn voorkeur wederom bevestigd.


Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

08 01 06 - 14:17

I Compani: De Liefde Natuurlijk

Door Mieke Kreunen

Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven. Terwijl het publiek binnenstroomt in het nagenoeg uitverkochte Bimhuis is op het videoscherm een oog te zien en horen we geluiden van telefoons, deuren en typmachines. Blij verrast met de CD 'Ticket' van Bo van de Graaf die gratis aan het publiek werd uitgedeeld, zoekt iedereen zijn plaats. Als de voorstelling begint is het zangeres Quirine Melssen die meteen de aandacht vasthoudt terwijl zij op beeldende wijze duidelijk maakt hoe het er in de lichamelijke liefde aan toegaat op het gebied van het zoenen. Extra spannend wordt het verhaal doordat grote delen onverstaanbaar zijn omdat zij overstemd wordt door de muziek. Het maakt haar performance er niet minder sensueel op, integendeel! Een spetterend begin voor een bruisende voorstelling. Na 'Het was op een morgen in mei' van Carel van Rijn vertelt Bo de Graaf dat hij de enige is die al die jaren in I Compani speelt. Dat de band deze ontwikkeling heeft doorgemaakt is ook vooral te danken aan het eigen stempel dat De Graaf er op heeft kunnen drukken.

Je komt bijna ogen en oren tekort bij dit programma dat alle zintuigen prikkelt. In 'De dingen die in bed gebeuren' (Bernard Hunnekink), 'No corpo femino' (Wouter van Bemmel), 'Luna Triste' (Bo van de Graaf), 'De liefde natuurlijk' (Hans Hasebos) en 'Jij, mijn wereld mijn horloge dat geen uren aangeeft' (Corrie van Binsbergen) worden videobeelden vertoond, muziek gespeeld, teksten gezongen of gelezen en geprojecteerd. In andere composities zoals 'Do it' (Vera Vingerhoeds) en 'Museum van het gevoel' (Bo van de Graaf) wordt de muziek bovendien nog gevisualiseerd op het videoscherm. I Compani speelt jazzmuziek en mixt dat heel naturel met klassieke muziek, opera, Zuid-Amerikaanse muziek en funk. Klassiek opgeleide (sopraan) zangeres Quirine Melssen bijt ook na de pauze het spits af met 'Gli schiavi mori' van Verdi (een arrangement van Bo van de Graaf uit eerder programma Aïda) en verorbert daarbij ongegeneerd en gulzig een gebraden kippetje tot grote hilariteit van het publiek. Ook in de toegift komt Aïda aan bod met 'Piet ¡ ti prenda del mio dolor'. Wat een expressie en dramatisch talent deze vrouw! Dat komt des te meer tot zijn recht in de Dadaïtische sonate Erotica van Erwin Schulhoff die zij op onnavolgbare wijze vertolkt. Ik heb echt genoten van dit programma dat - zoals Hans zei - echt een kolfje naar mijn hand was. Ik hou erg van die combinatie van poëzie, performance en muziek al moet ik wel zeggen dat ik het gisteren af en toe wel wat te veel vond worden alles bij elkaar. De beelden van Veejay Martijn Grootendorst zijn prachtig, met film en fotografie van eigen hand, maar hier en daar overdadig samen met de muziek waarin maar liefst tien musici improviseren, soleren en interacteren dat het een lieve lust is. Pianist Albert van Veenendaal ging uit zijn dak op de piano alsof er donder en bliksem door het Bimhuis ging, vibrafonist Hans Hasebos stond te swingen achter zijn instrument, violiste Tessa Zoutendijk liet ons af en toe raden of het haar stem was of haar viool die we hoorden en de blazerssectie vormde de basis van deze formatie waar het plezier en het enthousiasme afstraalt. Wie zei ook al weer dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur? I Compani doet het: ze musiceren over poëzie en visualiseren de muziek in performance, fotografie en video. Ga naar dit programma en je zult je zeker niet vervelen, integendeel. Er is volop te zien, te horen en te genieten. Op 27 januari is het gezelschap te zien in Paradox Tilburg en op 8 februari in Theater Lantaren/Venster Rotterdam. Op de I Compani website kun je de totale speellijst vinden en trouwens ook fragmenten beluisteren uit dit programma. Bezetting Bo van de Graaf - saxofoon Ewout Dercksen - saxofoon Jeroen Doomernik - trompet Tessa Zoutendijk - viool Michel Mulder - bandoneon Hans Hasebos - vibrafoon Quirine Melssen - zang en performance Albert van Veenendaal - piano Meinrad Kneer - bas Yonga Sun - drums Martijn Grootendorst - video en fotografie




Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, MUZIEK

06 01 06 - 12:53

Festivals, mis ze niet!: Festivaldata 2006

Door Mieke Kreunen

Heeft u uw nieuwe agenda voor 2006 al helemaal ingevuld? Staan de theater- en muziekfestivals er al in? Hier in ieder geval even een overzicht van de festivals waar wij vanuit CultuurPodium speciale aandacht aan willen besteden. Op de sites van de verschillende festivals is (t.z.t.) meer informatie vinden over programmering en bijzonderheden. Zie ook onze linkpagina voor een overzicht van festivals en podia.




Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

05 01 06 - 13:32

Zuco103 Acustico Nieuwjaarsconcert in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

In een afgeladen Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers). Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the New Cool Collective) en d t, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103. Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding. In de tweede set gaat de band pas goed los met allerlei één-tweetjes tussen de verschillende musici zoals bij voorbeeld in 'Peregrino' en 'Fome total'. Bij 'Whaa' is ook het publiek aan de beurt om de backing vocals voor zijn rekening te nemen. Het paste perfect in de sfeer van het concert dat de zaal er vol voor gaat met hun"dua hora paso!". Na 'Get your self together' begint 'Outro Lado' , een nummer over de kant van mensen die je wel nooit zult leren kennen, met alleen gitaris Alvin Lewis en Lilian Vieira on stage. Even is het verstild en ingetogen op het podium maar het duurt niet lang of alles staat weer te swingen en het publiek swingt mee. In 'Humana' kunnen met name Jasper Blom en Stefan Schmid zich uitleven een een experimenteel electronisch duet voor twee heren waarbij de snijdende soundscapes van Schmid het moeten opnemen tegen de wonderlijke echoënde geluiden die Blom uit zijn sax en een scala aan electronica weet te toveren. Ook Claus Tofft en Stefan Kruger soleren er in deze set lustig op los. Al met al leidt dat er toe dat het concert maar liefst anderhalf uur langer duurt dan gepland. Maar het publiek vind het helemaal niet erg, geniet met volle teugen en lacht om de grappen en vondsten waartoe de musici zich laten inspireren. Het concert wordt afgesloten met het energieke 'To life' waarbij de zaal op zijn kop staat. Een staande ovatie is het antwoord van het publiek voor deze band die zich wat mij betreft inderdaad mag rekenen tot de beste live-acts die er op dit moment in ons land zijn. Een toegift zit er vanwege het late tijdstip helaas niet meer in maar Lilian Vieira had vanuit haar kleedkamer nog wel een nieuwjaarswens voor de lezers van JazzPodium die we bij deze overbrengen. Zuco103 is nog te zien binnenkort in het Beauforthuis (op 15 januari). Gaan dus! Bezetting: Lilian Vieira - zang Stefan Schmid - keyboards Stefan Kruger - drums Lesley K ¼hr - bas Claus Tofft - percussie Alvin Lewis - gitaar Jasper Blom - saxofoon en klarinet De laatste CD's van Zuco103 kun je hier vinden:

Zuco 103" >
Whaa
Zuco 103
Zuco 103" >
One Down, One Up (Unplugged/Live)
Zuco 103



Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

31 12 05 - 11:00

Orpheus meets After Forever.


Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)

Met de klanken van Tool’s “Undertow” op de achtergrond stroomde de grote zaal van het Tilburgse 013 langzaam vol. Al direct bij binnenkomst viel de diversiteit aan mensen op. Naast de verwachte “Metalfans” waren het ook aanhang en familieleden van de “Koninklijke Harmonie Orpheus” die de zaal vulden. Tegen 20:00 uur werd het publiek in twee talen welkom geheten (er waren ook genodigden uit Frankrijk, België en Duitsland in de zaal). De avond zou bestaan uit drie delen. Als eerste een set van Orpheus, gevolgd door een set van After Forever. Het derde en laatste deel is waar we allen voor gekomen waren, Orpheus meets After Forever.

Deel 1: Orpheus
Koninklijke Harmonie Orpheus, opgericht in 1864, betrad in kleine groepjes het podium. Ze hadden een zestal bekende rocknummers ingestudeerd, zo werd tijdens de inleiding verteld. De Harmonie werd versterkt met een drummer en gitarist, geleend van de rockacademie. Toen iedereen een plek op het podium gevonden had werd van start gegaan met ‘Paint it black’ van de Stones. Orpheus startte vrij ingetogen en rustig, maar eenmaal op volle sterkte was het overweldigend, vooral het bekende deuntje van ‘Tour of Duty’ bezorgde velen kippenvel. Hierna het bekende (en ook verwachte) ‘Nothing else matters’ van Metallica. In tegenstelling tot de concerten van Metallica en Deep Purple met symfonieorkesten, moet Orpheus het doen zonder strijkers en harpen. Desondanks weten ze de nummers goed te vertolken en vooral de stevige, harde passages slaan in als een bom. Ook U2’s ‘Sunday, bloody Sunday’, Deep Purple’s ‘Smoke on the Water’ en ‘Another day’ van de Beatles worden geweldig vertolkt.
Voor het laatste nummer komt ook Floor Jansen het podium op, zij zingt met Orpheus het nummer ‘Weak’ van Skunk Anansie. Een geweldige afsluiter van het eerste gedeelte.

Deel 2: After Forever
Na een korte pauze (er moeten zestig mensen het podium af) was het tijd voor After Forever. Ze speelde een korte set van een zevental nummers. Het intro werd gestart voor het eerste nummer ‘Enter’, de zes bandleden betreden het podium en al snel verdwijnt gitarist Sander Gommans rechts in de coulissen. Zijn versterker doet het niet, gedurende de hele set wordt er van alles geprobeerd maar het apparaat komt niet tot leven. Ook een tweede versterker die tijdens de set, tussen de nummers door erbij wordt gezet biedt geen uitkomst. Gelaten moet hij toezien hoe zijn collega’s de nummers ook zonder hem kunnen vertolken, echter een stuk minder vet zonder tweede gitaar. Wel komt hij geregeld het podium op, met zijn gitaar werkloos om zijn nek, om zijn gruntpartijen te zingen. Ondanks het ontbrekende gitaar geluid van Sander weten de overige bandleden een strakke set neer te zetten. Mede door de geweldige stem van Floor Jansen. Met een zichtbaar plezier en enthousiasme spelen ze na ‘Enter’ de eigen nummers; ‘Come’, ‘Bounderies Are Open’, ‘Living Shields’, ‘Attendance’ en ‘Follow In The Cry’. Als afsluiter van deze set spelen ze de Europecover ‘Final Countdown’ (persoonlijk had ik dan liever nog een eigen nummer gehoord).

Deel 3: Orpheus meets After Forever
De pauze werd gebruikt voor het in ere herstellen van de versterker van Sander. Al snel wisten de techneuten het apparaat werkend te krijgen voor het afsluitende en belangrijkste gedeelte van het concert.
Vanaf de start ‘Childhood In Minor’ en ‘Beautiful Emptiness’ was duidelijk dat de “metal” van After Forever uitstekend te combineren valt met het “metaal” van Orpheus.
Het geheel staat als een huis, de arrangementen van Orpheus kloppen als een bus en stuwen de muziek van After Forever tot nog grotere hoogte. Ook de extreem snelle passages van onder andere ‘Beyond Me’ worden door Orpheus met gemak gevolgd.
Hierna volgde het al lang niet meer gespeelde ‘Intrinsic’ en ‘Through Square Eyes’.
Een persoonlijk hoogtepunt was het ingetogen ‘Eccentric’, de ballad werd op geweldige wijze gezongen door Floor, met naast het pianospel van Joost van den Broek heel intiem de blazers van Orpheus. Meteen gevolgd door het stevige ‘Forlorn Hope’ en ‘Being Everyone’.
Voor het laatste nummer sloeg het noodlot weer toe. De mengtafel van het orkest had het begeven. Net toen Floor Jansen dit aan het publiek uitlegde en voorstelde om een nummer zonder orkest te spelen kwam Joost met de mededeling dat de techniek hersteld was. Alsnog werd het laatste nummer met Orpheus ingezet: ‘Monolith Of Doubt’. Na een welgemeend en oorverdovend applaus werd het nummer ‘My Plegde Of Allegiance Part I’ als toegift gespeeld. Een geweldige afsluiter voor een geweldig concert.
Ondanks de technische tegenslagen toch een van de mooiste concerten die ik dit jaar bezocht heb. Een mooi initiatief en ik hoop dat dit in de toekomst nog een vervolg gaat krijgen.

Geïnteresseerd in CD's van After Forever?
Invisible Circles (speciale uitgave)<br  />After Forever
Invisible Circles (speciale uitgave)
After Forever
Remagine (inclusief DVD)<br  />After Forever
Remagine (inclusief DVD)
After Forever



Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

30 12 05 - 19:56

Chet Baker 'zingt' meer dan ooit


Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Dat Fay Claasen een geweldige zangeres is hebben we al eerder mogen ervaren. Op de eerste CD vertolkt zij op wonderbaarlijke wijze de instrumentale nummers uit de vijftiger jaren die Chet met het Gerry Mulligan Quartet opnam. Zij neemt met haar stem de trompetpartijen waar met dezelfde subtiele precisie en zuiverheid die we van Chet kennen. Vooral de up-tempo nummers zijn erg knappe vocale staaltjes maar kunnen mij toch minder bekoren dan de wat langzamere nummers. De baritonsax van Jan Menu laat de aanwezigheid van Mulligan goed herleven. De Mulligancompositie 'Line for Lions' waar de CD mee begint en als 'vocale trompet'/baritonsax-duo afsluit, brengt weer in gedachten hoe goed die twee instrumenten op elkaar aansloten en met elkaar in balans waren bij Chet en Gerry.
Op naar CD twee waar ik eigenlijk nog het meest benieuwd naar ben. Weer opnieuw opvallend hoe Fay het 'Chet Baker' gevoel in haar zang weet te leggen. Ook de trompet van Jan Wessels draagt daaraan sterk bij. Wat is het toch, vraag ik me opnieuw af, waarom raakt die stem en het trompetspel van Chet je zo? "Chet sang through his trumpet. Bittersweet stories of pain and longing, but also of strenght and clarity", zegt Hein van de Geyn in het begeleidende CD-boekje. Daar kan ik me wel in vinden. Ook in wat Jules Deelder daarin zegt "I'd never heard a voice like it before! So near and yet so distant", is een goede typering. Analyseren helpt niet. Fay is in ruime mate in staat om Chet weer even terug te brengen. De begeleiding is daarbij perfect ondersteunend. Prachtig ingehouden pianospel van Karel Boehlee, de aanleunende bas van Hein en het vertrouwde drumwerk van John Engels. Opvallend is hoe goed de Elvis Costello compositie 'Almost Blue' in het geheel past. Ook de Jobim compositie 'Retrato em Branco e Preto' is heel bijzonder. Vooral in dit nummer wordt de meerwaarde van deze dubbelaar pas goed duidelijk: het is niet alleen een eerbetoon maar staat ook geheel op eigen benen. De eigenheid van Fay en haar begeleiders stijgt ver boven het eerbetoon uit.
Ik kijk al uit naar het optreden van deze club, op 20 januari in Musis Sacrum, nadat ik de introductie in Vredenburg eerder dit jaar gemist heb. Check voor optredens elders in het land de site van Jazzimpuls.

Bezetting:
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritone sax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - Bass
John Engels - drums

Geïnteresseerd in deze CD?
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists