Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

06 02 06 - 10:54

Hein van de Geyn's Baseline in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

De tweede helft van het dubbelconcert wordt verzorgd door Hein van de Geyn's Baseline. De aankondiging luidt: "Baseline 'gaat over melodie, sfeer en sound', zo zeggen de musici zelf. Het trio, met als constante het machtige en toch verfijnde basgeluid van Van de Geyn, mengt jazz met Braziliaanse klanken, folk en modern klassiek waarbij de nadruk ligt op subtiele elegantie". We hebben er hoge verwachtingen van en worden niet teleurgesteld. Vanaf het moment dat Hein van de Geyn, drummer Hans van Oosterhout en gitaris Ed Verhoeff het podium betreden zit de sfeer er meteen in met de standard 'I hear a rapsody' die gevolgd wordt door de new-age-achtige eigen compositie 'Green book', een nummer dat Hein oorspronkelijk schreef voor gitaar. Hein begon ooit met gitaar voordat hij via de basgitaar bij de contrabas en de jazz terecht kwam. Hij en Hans van Oosterhout hebben het vak geleerd in de school van Jack van Poll die zij beschouwden als de Art Blakey van Brabant, zo vertelt Hein tussen twee nummers door. Dat het leven van een jazzmuzikant zich niet altijd vanzelfsprekend ontwikkeld wordt ook duidelijk als Hein vertelt over zijn Amerikaanse en Braziliaanse periodes. Het bijzondere aan dit trio is dat de bas zo'n grote rol speelt en dat is zowel te horen als te zien want Hein van de Geyn is een genot om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Het is bijna net alsof hij danst met zijn bas waarmee hij tijdens het spelen als het waren versmelt in één beweging. Dit in tegenstelling tot gitaris Ed Verhoeff die op een hele andere manier in de muziek opgaat waarbij de beweging als het ware implodeert in zijn rechterhand en je af en toe alleen wat mimiek ziet in zijn gezicht. Voeg daar nog bij het vloeiende levendige spel van Van Oosterhout en je zult begrijpen dat er ook heel wat te kijken valt bij Baseline. Maar vooral is het genieten geblazen vanwege de schitterende muziek zoals het nummer 'Winter', waarover Hein een aardige anekdote vertelt. Hij was een cd aan het maken met Lee Konitz maar ze kwamen in tijdnood en Konitz moest weg. Hij heeft toen het nummer 'Winter' in verschillende uitvoeringen opgenomen om de cd compleet te maken en tussen de andere nummers doorgeplaatst waardoor het als een rode draad ging functioneren. Het is aan alles te merken dat Van de Geyn heel veel solo heeft gespeeld. Dat gaat hem heel goed af, zelfs als hij op een bepaald moment een solo voor twéé bassen speelt in het nummer dat begint als 'Fridge Blues' maar in het midden overgaat in 'Basic blues'. Het is leuk om te zien dat niet alleen het publiek maar ook drummer Van Oosterhout volop zit te genieten terwijl zijn vriend soleert. Na het Braziliaans geïnspireerde 'Maria' en de Miles Davis standard 'Nardis' wordt het concert afgesloten met 'Emerald Dream' dat geschreven werd door Hein en Ed. Hoewel het laat is besluit het publiek toch dat ze er nog ééntje gespeeld moet worden en dwingt na een aanvankelijke aarzeling toch nog een toegift af. Het wordt een 'Phantasy in A'-solo van Hein die door Ed Verhoeff wordt opgepakt en voortgezet met 'Someday my prince will come'. Dit is het soort jazz waar ik met volle teugen van geniet, net als de muzikanten trouwens die er ook zichtbaar plezier in hebben. Dan heb ik het natuurlijk over het fantastische, nu eens tedere en dan weer meeslepende spel van Hein van de Geyn, het poëtische drumwerk van Hans van Oosterhout en het zinderende gitaarspel van Ed Verhoeff. Baseline is op 4 maart nog te zien in Lantaren/Venster in Rotterdam maar wie Hein van de Geyn wil zien spelen kan ik ook het programma Two portraits of Chet Baker aanraden waar we eerder in dit magazine over schreven. Hein van de Geyn - website Hans van Oosterhout - website Ed Verhoeff - website Geïnteresseerd in een CD?

Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

05 02 06 - 21:52

Good old jazz - Soesja Citroen in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

'The Singer & The Songwriter' heet het programma waarmee Soesja Citroen het eerste deel van het dubbelconcert in het Bimhuis voor haar rekening neemt. Na de pauze staat Hein van de Geyn's Baseline geprogrammeerd maar daarop kom ik terug in een apart artikel. Wel is het opmerkelijk dat de twee programma's echt helemaal niks met elkaar gemeen hebben behalve het feit dat de hoofdpersonen - Soesja Citroen en Hein van de Geyn - allebei 25 jaar professioneel jazzmuzikant zijn. Normaal gesproken ligt het niet voor de hand om musici met elkaar te vergelijken maar als ze samen staan geprogrammeerd ontkom je er bijna niet aan en wordt het contrast nadrukkelijk zichtbaar. Soesja Citroen is naast jazzzangeres ook songwriter en dat betekent dat in haar programma vooral eigen werk te horen is. Melancholie is een belangrijk thema bij Soesja Citroen en dat komt bijna in al haar teksten terug. Haar nummers zijn melodische ballads over verloren liefdes en vergane tijden. Deze melancholische uitstraling roept een sfeer op die ondersteund wordt door de begeleiding van bassist Ruud Ouwehand en pianist Berend van den Berg, hoewel zij ook van tijd tot tijd wat eigen ruimte opzoeken. Dat Soesja k n scatten horen we in 'I ain't get any younger' (gebaseerd op een blues van Benny Carter) maar naar mijn idee heeft dat haar voorkeur niet, te meer omdat haar zelfgeschreven teksten een belangrijke rol spelen in de nummers. Dat nostalgie een belangrijk thema voor haar is wordt ook duidelijk als ze zegt dat ze vaak geïnspireerd wordt door oude 78-toerenplaten. Het nummer 'Good old jazz', gaat over het afstoffen van die mooie oude platen met hun prachtige hoezen. Ook over haar ouders schreef ze teksten bijvoorbeeld het nummer 'Song for Ma' over haar moeder, die de prachtigste geluiden wist te toveren uit haar Bechstein, en in 'Don't cry baby' over haar vader die van huis moest. Deze twee songs zijn tevens de titelsongs van haar laatste CD's - Song for Ma uit 1991 en Don't cry baby uit 2005 - waarvan de laatste prominent in een koffertje op het podium stonden te pronken (zie ook linkje hieronder). Over mannen hoef je Soesja niets meer te vertellen, zo zingt ze in 'Wise women know', een nummer geïnspireerd op blues-zangeres Alberta Hunter, want ze proberen het gewoon steeds weer: 'Samba with the blues'. Soesja Citroen en haar begeleiders zijn vakmensen en verzorgen een aangenaam jazzconcert dat in mijn ogen uitstekend tot zijn recht komt in een jazzclub of via de CD bij de open haard. Voor de liefhebbers van vuurwerk en muzikale ontdekkingstochten is dit programma echter wel te braaf. Bezetting Soesja Citroen - zang Berend van den Berg - piano Ruud Ouwehand - bas Linkje voor de CD

Don't Cry Baby
Soesja Citroen

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 20:59

Trio Bennink - Borstlap - Glerum in het Bimhuis

Door Mieke Kreunen

Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar. Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen (filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen. We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert. Je kunt merken dat de heren elkaar al langer kennen en waarderen in de manier waarop ze improviseren en contact maken tijdens het spelen en er tussendoor. Bennink is in de uitbundige onderdelen nadrukkelijk aanwezig en bespeelt wat er maar in zijn hoofd opkomt waarbij ook sticks en brushes af en toe in dat geweld het leven laten. We hebben hem ondermeer zien spelen op de vloer van het podium, de standaard van zijn hi-hat, de balustrade, met een pianokruk over de vloer schuivend, met zijn handdoek over zijn drumstel meppend, met zijn sticks in zijn mond, met een natte vinger over het vel van zijn floortom wrijvend, zittend op zijn bassdrum of met zijn voet op zijn snaredrum (filmpje). Op andere momenten voegt hij zich in het spel van Borstlap die sterk speelt en af en toe zeer beslist de touwtjes in handen neemt en een nieuwe wending introduceert of een ritme van Bennink naadloos inpast in het melodisch thema dat hij zelf aan het uitwerken is (filmpje). Hoe virtuoos Michiel Borstlap ook is, hij koketteert er niet mee en weet zijn inbreng zo te doseren dat het allemaal lekker klopt, ook in de wat meer ingetogen gedeeltes. Hoewel Ernst Glerum de minst beweeglijke is van de drie, is hij degene die met zijn spel de verbinding weet te leggen die de basis vormt voor eigentijdse jazzsound van BBG (filmpje). Soms is het bijna te veel muzikale explosie om nog te kunnen volgen en precies op het goede moment lost het zoeken dan weer op, vindt BBG de uitweg en bereikt het eind. Hoe 'all over the place' Bennink soms ook was, tijdens menig nummer verhuisde hij met zijn sticks - en soms ook met zijn snaredrum er bij - in de richting van zijn vrienden (filmpje) en vormden ze af en toe bijna een organische eenheid. De standards die gespeeld worden zijn weer helemaal in het nieuw gestoken door BBG. Ik heb in het programma Caravan van Ellington, Blue Bossa, Green Dolphin Street, Sentimental en Body & Soul volgens mij voorbij horen komen en ook nog even het thema van Pink Panther (als grapje van Borstlap naar Bennink). Dit BBG-trio is 'top of the bill' en daarbij is nog een leuke bijkomstigheid dat de drie musici eigenlijk ieder tot een andere (jazz)generatie behoren. Dat zij elkaar op deze manier gevonden hebben is een bewijs van hun geweldige individuele kwaliteiten. De DVD is een zwart-wit registratie van ondermeer een concert van BBG in het Paard van Troje in Den Haag en een kijkje in de keuken en de achtergrond van het BBG-trio dat met beeld absoluut nog leuker is dan alleen met geluid. Maar deze drie heren voor je neus te zien en te horen is het allerleukste. Line-up Han Bennink - drums Ernst Glerum - bas Michiel Borstlap - piano BBG-trio - website De DVD is hier te bestellen

Bennink/Borstlap/Glerum - Bbg + Cd
Bennink

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 16:23

Jef Neve Trio Verovert Bimhuis

Door Marina den Hartog, foto's Hans Sirks (klik voor vergroting)

Het Jef Neve Trio is afkomstig uit België en maakt spannende eigentijdse jazz met uitsluitend eigen composities. Jef Neve is een veelzijdige pianist die behalve jazz veel verschillende genres speelt variërend van klassiek tot pop en alles wat daar tussenin zit. Als het trio op zaterdagavond 21 januari het podium betreedt in het vrijwel geheel gevulde Bimhuis, wordt het onmiddellijk onthaald met een luid applaus. De zaal is klaar voor de verrassingen die Jef Neve (piano), Teun Verbruggen (drums) en Piet Verbist (bas) in petto hebben. En die hebben ze!

De musici hebben er duidelijk zin in. Ze beginnen te spelen en het swingt meteen. Wat een enthousiasme. Neve zit geen seconde stil achter de vleugel. Hij ondersteunt zijn virtuoze spel met verbale percussie. Het openingsnummer was ‘Benny the Blues Goose’ vertelt Neve als hij het publiek welkom heet. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat het trio in Nederland op zo’n groot bekend jazzpodium speelt. Tijdens het gesprek met de musici na afloop van het concert blijkt dat het Jef Neve Trio eerder in Nederland heeft opgetreden, onder andere op festivals in Wijk bij Duurstede en Middelburg, maar nooit op zo’n vermaard jazzpodium als het Bimhuis.

Het nummer ‘Airplane’ heeft een prachtig lang intro op de piano. Tijdens dit nummer speelt drummer Verbruggen direct met zijn handen op de drums, wat een zeer fraai effect geeft. Om de paar nummers geeft Neve een toelichting en vertelt dat veel nummers zijn ontstaan door persoonlijke belevenissen. Zo is ‘Plastic Surgery’ geïnspireerd op een iemand die zich op de dansvloer van een discotheek erg uitslooft, of zoals in Vlaanderen wordt gezegd “een dikke nek heeft”. Vervolgens horen we een uiterst subtiel nummer met een betoverende sfeer. Ook hier gebruikt Verbruggen zijn handen op het drumstel. Het klinkt bij Latin-achtig. Neve werkt ook nu weer verbale percussie. Het nummer heet ‘Second Love’ vertelt hij achteraf. Het laatste nummer voor de pauze is ‘Free Bop’ met onmiskenbaar invloeden van de klassieke jazz die naadloos worden verwerkt in nieuwe melodielijnen. De bassist bespeelt de snaren van zijn instrument hierbij ook op een percussieve manier.

Na de pauze wordt begonnen met een primeur, een gloednieuw nummer getiteld ‘Nobody is Illegal’ dat nog niet eerder op een podium ten gehore is gebracht. Hierin zijn invloeden te bespeuren uit andere culturen. Het is geïnspireerd op een tekst die op een gebouw langs de rondweg bij Brussel staat. Na het concert vertelt Neve dat Brussel een multiculturele stad is waar de verschillende culturen zich goed mixen. Dat is bijvoorbeeld -zo zegt hij- in Antwerpen niet het geval. In Brussel zijn vrijwel wekelijks concerten en jamsessies met artiesten uit alle windstreken voor een multicultureel publiek.

‘Together at Last’ bevat een boeiende lange drumsolo met spannende ritmewisselingen. Na een fraaie ballad speelt het trio ‘It’s Gone’, het titelnummer van de tweede cd. Voor deze cd ontving het Jef Neve Trio, als enige genomineerden uit België, de Klara-muziekprijs voor het beste jazzalbum van 2005. Bassist Verbist begint met een fraai uitgewerkte solo die bijna fuga-achtig klinkt. Als Verbruggen invalt krijgt Verbist een daverend applaus. Tenslotte begint ook Neve te spelen. Het plezier straalt van de musici af.

Neve kondigt het laatste nummer aan met, zo zegt hij, “Pijn in het hart, want het was plezant spelen in Nederland”. Dit nummer is door hem bedacht op de terugreis na een vakantie in Marokko, waar hij op de luchthaven van Casablanca 13 uur moest wachten op een aansluiting, in slaap viel en vervolgens de vlucht miste. Zo’n vervelende situatie blijkt aanleiding tot een prachtige compositie. Neve zet met een etudeachtige solo in op de piano. Het lijkt wel een klassiek concert. De andere musici kleuren het stuk vervolgens verder in.

Na een enorm applaus met staande ovatie bedankt Neve het publiek voor hun enthousiaste reactie en roept uit: “Wat een eer!” Als toegift horen we ‘When Spring Begins’ van ‘Blue Saga’, de eerste alom geprezen cd van het Jef Neve Trio. In 2003 stond deze cd in de top-10 van meest verkochte jazzalbums in België. We kunnen terugblikken op een prachtig concert. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat dit trio in het Bimhuis staat. Het trio staat op het punt om internationaal door te breken en gaat concerten geven in Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, China en Japan, en zal hopelijk ook weer snel naar Amsterdam komen. Na het concert neemt Jef in de kleedkamer alle tijd voor een informeel gesprekje en overhandigt daarbij zijn cd die hij voor mij signeert.

Jef Neve - piano
Piet Verbist - bas
Teun Verbruggen “ drums

Jef Neve Trio Site

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

21 01 06 - 23:54

Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)

Aan de dubbel-CD van dit dubbelconcert dat georganiseerd wordt door Jazzimpuls hebben we al aandacht besteed in een eerder artikel. Gisterenavond mocht ik de live-uitvoering meemaken van de twee 'portretten van Chet Baker' in Musis Sacrum in Arnhem en ik heb met volle teugen genoten! Het 'dubbelaspect' van dit concert zit in de twee periodes uit het leven van Chet Baker die worden vertolkt door Fay Claassen: voor de pauze wordt instrumentale muziek vertolkt uit de periode dat Chet Baker speelde in het Gerry Mulligan Quartet rond 1950 en na de pauze wordt aandacht besteed aan het vocale repertoire waarmee Baker 30 jaar later bekend werd.

In het eerste concert, 'Remembering The Gerry Mulligan Quartet', zien en horen we Fay Claassen, die met haar prachtige (scattende) stem Chet Bakers rol voor haar rekening neemt, terwijl bassist Hein van de Geyn, drummer John Engels en baritonsaxofonist Jan Menu (als Mulligan) het quartet completeren. Het bijzondere van de manier waarop Claassen dat doet is dat ze Baker's spel niet nadoet maar op haar eigen wijze uitdrukt hoe hij muziek maakte. De arrangement in dit eerste concert zijn van de hand van Jan Menu.
Opmerkelijk is de bezetting zonder piano. Fay legt uit dat dit toevallig ontstaan is omdat op een avond de pianist niet op kwam dagen en Mulligan ter plekke besloot om dan maar zonder pianist op te treden. Juist d t optreden werd alom zo geroemd, geprezen en beschouwd als een modernisering van de jazz, dat de pianist ook daarna wel weg mocht blijven.
Het concert opent met 'Line for lions', gevolgd door het vlotte 'Swing House' en het prachtige 'Ponciana' waarin het bijna intieme drumwerk van Engels opvalt. De interactie tussen Claassen en Engels is bijzonder en dat zien we ook in 'Jeru', een schitterend duet tussen hen beiden waarvoor Engels na de laatste noten wordt beloond met een spontane kus van Fay. Ook Jan Menu is een goede partij voor Claassen waarbij het tedere en lichte spel (en dat voor een baritonsax) van Menu de klanken van Claassen subtiel omvat, ondersteunt en secondeert. Hein van de Geyn en John Engels behoren tot de weinige Nederlanders die ooit samen met Chet Baker hebben gespeeld en vormen een ijzersterke ritmesectie. Het concert wordt beëindigd met het lyrische en dromerige 'First song' en een medley van 'Limelight', 'Turnstile' en 'Five Brothers'.

  

In het tweede concert, 'Singing 30 years later', neemt trompettist Jan Wessels de partij van Baker voor zijn rekening en Claassen de zang. Ook de piano komt er bij in de persoon van Karel Boehlee. Claassen benadrukt een paar keer die avond wat een voorrecht het is om te spelen met deze fantastische musici en dat kan ik alleen maar beamen. Wat een kwaliteit en wat een talent bij elkaar op één podium!
Ook in dit concert is te horen dat de muziek - in arrangementen van Hein van de Geyn dit keer - met liefde is en wordt gemaakt en dat de muzikanten er zelf ook enorm van genieten. Een highlight voor mij was de uitvoering van 'My funny Valentine', dat zo schitterend vertolkt werd dat ik het gevoel had alsof ik het nummer voor de eerste keer hoorde. Ook 'Conception/Deception', waarbij Van de Geyn voor het eerst die avond zijn strijkstok ter hand nam. vond ik prachtig. Wat een geweldig bassist, die Hein van de Geyn, niet alleen om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Heel mooi vond ik ook de Elvis Costello compositie 'Almost Blue', die later door Chet Baker werd vertolkt en nu in een schitterend arrangement ten gehore werd gebracht. Het concert werd beëindigd met het bekende 'I remember you' en door het publiek beloond met een daverende en staande ovatie. Zonder toegift - waarbij ook Jan Menu zich weer bij het gezelschap voegde - kwamen de muzikanten dan ook niet weg.

Veel kippenvelmomenten bij dit concert met al deze relaxte en integere muzikanten. Bob Hagen van organisator Jazzimpuls beaamt dat als hij tegen ons zegt dat hij dit dubbelconcert al een aantal keren gezien heeft maar dat het hem steeds weer opnieuw boeit. Later praten we even met John Engels over de interactie tussen de musici onderling. Juist dat met elkaar genieten, iedere dag weer opnieuw is, aldus Engels, de drive en wat hem op zijn 70e jaar nog steeds met plezier naar zijn werk doet gaan. Ook Fay Claassen benoemt de band en de click tussen de musici onderling als een bijzondere kwaliteit. "Het ontroerde me een aantal keren vanavond", zo vertelt ze ons als ze klaar is met signeren van de CD's die achteraf worden verkocht. Deze avond was voor haar temeer speciaal omdat ook haar ouders het concert bijwoonden.

Deze twee concerten zijn een indrukwekkend en ontroerend eerbetoon aan de zingende trompettist Chet Baker en ik ben blij dat ik er bij was. Wie na mijn verhaal besloten heeft er ook naar toe te gaan om zich te laten betoveren door Fay en haar musici kan de speellijst hier vinden (o.a. 2 maart in het Beauforthuis in Austerlitz) en wie thuis van de muziek wil genieten kan via de link hieronder de CD kopen.

Fay Claassen - website
Jazzimpuls - website

Bezetting
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritonsax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - bas
John Engels - drums

Bestel de CD
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 01 06 - 14:06

Paul Van Kemenade Strings get Wings & Quintet met Yuri Honing

Door Jacco Reijnhoudt

Zaterdag 14 januari vond een zeer afwisselend dubbelprogramma plaats in het Bimhuis onder leiding van altsaxofonist Paul van Kemenade. Het gedeelte voor de pauze stond een verfrissend (première)concert van Strings Get Wings geprogrammeerd. Strings Get Wings is een ensemble dat is samengesteld uit vier strijkers, bas, cajon en altsax. Door deze bezetting met de strijkers is de klank van de groep duidelijk anders dan van een ensemble met traditionelere bezettingen. Er werden vier stukken gespeeld van bassist Van Langenhuijsen en van saxofonist Van Kemenade, allemaal in arrangementen van Langenhuijsen. Opvallend was de enorme vrijmoedigheid van vooral altviolist Oene van Geel. Tijdens de drumsolo van Pieter Bast op cajon ging hij via het microfoontje op zijn altviool met zijn stem mee skatten, een andere keer via de onderkant van zijn stoel mee drummen en “ als de ‘George Benson’ op altviool “ met zijn eigen solo meezingen. Dit soort elementen gaf de eerste set ook een behoorlijke dosis humor mee hetgeen door het publiek hoorbaar gewaardeerd werd. Hou dit gezelschap in de gaten! De verwachting is dat hun CD, waarvoor ze donderdag nog tot middennacht opnames maakten, in het voorjaar uitkomt.

De tweede set werd gespeeld in een meer traditionele bezetting oftewel het Quintet van Paul van Kemenade met twee meesterlijke gasten van eigen bodem: tenorist Yuri Honing en trompettist Toon de Gouw. Het is heel afwisselend en een grote luxe als je op één avond verschillende bezettingen kunt beluisteren. De sfeer van de avond veranderde overigens wel toen Yuri met een kleine bezetting ging spelen omdat zijn toon en spel duidelijk serieuzer is dan de humor van Van Geel. Maar ook dat was goed voor de afwisseling. Karakteristiek blijft de manier waarop hij lange tonen langzaam licht buigt. Wat me zeker is bijgebleven van de tweede set is het nummer dat Paul van Kemenade voor zijn 1-jarige dochter Mex schreef. Het nummer, met de titel ‘Mexicosi’ begint heel intiem en klein met een intro door Van Kemenade. Dit was duidelijk één van de hoofdlijnen van het nummer want ook trompettist Toon de Gouw speelde bij dit nummer een mooie zachte solo met demper. Toon de Gouw was de vervanger van Rik Mol die door ziekte helaas verstek moest laten gaan (Jazzpodium.nl wenst hem vanaf deze plaats een spoedig herstel toe). Wat ook opviel waren de vaak originele eindjes van de nummers en ik heb genoten van de erg lekkere bassolo van Wiro Mahieu. De avond werd beëindigd met het afwisselende nummer ‘Ja-ja-ja’ waarvan de titel vooral te maken heeft met het feit dat aan het einde van het nummer wat cha-cha-cha elementen zitten. Al met al was de avond zeer onderhoudend door de wisselingen zowel in bezettingen als in sfeer en genieten voor de jazzliefhebbers die hier op af waren gekomen. Bezetting Strings Get Wings: Pierre Blanchard - viool Herman van Haaren - viool Oene van Geel - altviool (Site Zapp) Emile Visser - cello (Site Zapp) Paul van Kemenade - altsax (site) Niko Langenhuijsen - bas Pieter Bast - cajon Bezetting Paul van Kemenade Quintet & Yuri Honing, Toon de Gouw: Paul van Kemenade - altsax (site) Yuri Honing - tenorsax (site) Toon de Gouw - trompet Louk Boudesteijn - trombone Jeroen van Vliet - piano (site) Wiro Mahieu - bas Pieter Bast - drums Geïnteresseerd in CD's?

Fouta Paul Van Kemenade

A Night In Tunesia Paul Van Kemenade

Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

17 01 06 - 15:25

Zuco 103 laat Beauforthuis op zijn grondvesten schudden!

  
Door Marina den Hartog met foto’s van Ellen van Geel, genomen tijdens Lowlands 2005 (klik de fotos voor vergroting).

Zondag 15 januari stroomt het Beauforthuis in Austerlitz aan het einde van de middag snel vol. De zaal heeft vandaag alleen staplaatsen en ademt de sfeer van een feestje voor intimi. Er is een buffet waar soep en tapas gekocht kunnen worden. Hier gaat zo meteen om 17.30 uur een swingend optreden plaatsvinden van de succesvolle formatie Zuco 103 die intussen op talrijke podia in binnenland en buitenland heeft gestaan, waaronder recentelijk Japan.

De muziek van Zuco 103 laat zich niet gemakkelijk in vakjes stoppen. Volgens de programmakrant van het Beauforthuis is het een mix van Braziliaanse samba, een beetje dub, jazz, dance, Afro-Cubaans, Ethiopisch en West-Afrikaans en veel elektronische elementen. Zuco geeft deze maand een aantal akoestische concerten onder de naam Zuco 103 Acústico. Op 4 januari, gaf de groep een fantastisch concert in het nieuwe Bimhuis in Amsterdam (zie recensie elders op deze site).

Wie bij akoestisch denkt aan een kleine bezetting heeft het mis. Behalve
zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger op drums en Stefan Schmid op toetsen “ de vaste samenstelling van Zuco 103 “ staan vanavond ook percussionist Claus Tofft (percussie), Lesley K ¼hr (basgitaar), Alvin Lewis (gitaar) en Jasper Blom (saxofoon en klarinet) op het krappe podium van het uitverkochte Beauforthuis.

Het concert is zeer de moeite waard hoewel de geluidskwaliteit “ om een mij onbekende reden - niet haalt bij die in het Bimhuis eerder deze maand. Het Beauforthuis is een leuke locatie, maar eigenlijk niet zo geschikt voor een groep van deze omvang. Daarom is het des te charmanter dat Zuco 103 t ²ch geprogrammeerd staat, iedereen een beetje ‘inschikt’ en de musici er ook graag spelen. Volgens de aankondiging gaat het om een kroegconcert en dat is te merken. Tijdens rustige nummers praat het publiek hinderlijk door.

Na de pauze neemt het dansgehalte van de nummers toe en komt de zaal goed los. Direct voor het podium is een behoorlijk aantal mensen aan het dansen. De sfeer zit er goed in. Een deel van het publiek is intussen zo enthousiast dat het zelfs blijft klappen wanneer dat helemaal niet de bedoeling is, zoals bij een fraai duet tussen saxofonist Jasper Blom en toetsenist Stefan Schmid. Jammer, maar een kroegconcert is nou eenmaal geen concertzaal. Zuco 103 was wederom geweldig, maar is eigenlijk te ‘groot’ voor een klein podium.

• Website: Zuco 103

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

14 01 06 - 16:24

Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten

Door Mieke Kreunen

Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel. Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt. Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank. Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn. Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans. Joey Calderazzo site Branford Marsalis Quartet site Michael Brecker site Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?

Joey Calderazzo" >
Haiku
Joey Calderazzo