Cultuurpodium Online

CultuurpodiumOnline is een online magazine over podiumkunsten binnen en buiten de muren van theaters en concertzalen. We schrijven over alles wat er op de podia te doen is op het gebied van theater, muziek, dans, musical, jazz, opera, festivals, klassieke muziek en nog veel meer.
In de rubriek Even voorstellen maakt u kennis met een aantal van onze medewerkers.

In ons tag overzicht
is te zien welke onderwerpen u op onze site kunt vinden.

Accreditatie namens CultuurpodiumOnline wordt alleen aangevraagd door de coördinatoren wiens naam vermeld wordt in het colofon. Krijgt u accreditatieaanvragen binnen van anderen namens CultuurpodiumOnline, checkt u dan aub even via het algemene mailadres of dat wel klopt.

Specials

Festival aan de Werf
Holland Festival
Artikelen over Oerol Impressies van Oerol
Geluiden van Oerol
Onze speciale Oerolpagina
De Parade
Lowlands

Onderwerpen

Actie
Algemeen
Cabaret
CD en DVD
Circus en show
Dans
Festival
Jazz
Jeugd
Klassieke muziek
Locatietheater
Multimedia
Musical
Muziek
Nieuws
Opera en operette
Pop en rock
Straattheater
Toneel
Verwacht
Wereldmuziek

Cultuur op TV

Opium
Vrije Geluiden

Alle bloggers

Blog Aart Schutte
Blog Cornee Hordijk
Blog David Geysen
Blog Dorien Haan
Blog Hanneke en Jonas
Blog Joel de Tombe
Blog Karin Lambrechtsen
Blog Marijcke Voorsluijs
Blog Marina Kaptijn
Blog Marle en Clara
Blog Michael Varenkamp
Blog Moniek Poerstamper
Blog Noortje Herlaar
Blog Rembrandt Frerichs
Blog Suzan Seegers
Blog Tamara Schoppert
Blog Thomas Cammaert
Blog Tom Beek
Blog Ton van der Meer
Blog Willliam Spaaij
Blog Yonga Sun

Archieven

Jul 2022 Nov 2019 Sep 2019 Aug 2019 Jul 2019 Jun 2019 Jan 2019 Nov 2018 Sep 2018 Aug 2018 Jul 2018 Jun 2018 Apr 2018 Dec 2017 Nov 2017 Sep 2017 Aug 2017 Jul 2017 Jun 2017 Apr 2017 Aug 2016 Jul 2016 Jun 2016 Apr 2016 Mrt 2016 Feb 2016 Dec 2015 Nov 2015 Okt 2015 Sep 2015 Aug 2015 Jul 2015 Jun 2015 Mei 2015 Apr 2015 Mrt 2015 Feb 2015 Jan 2015 Dec 2014 Nov 2014 Okt 2014 Sep 2014 Aug 2014 Jul 2014 Jun 2014 Mei 2014 Apr 2014 Mrt 2014 Feb 2014 Jan 2014 Dec 2013 Nov 2013 Okt 2013 Sep 2013 Aug 2013 Jul 2013 Jun 2013 Mei 2013 Apr 2013 Mrt 2013 Feb 2013 Jan 2013 Dec 2012 Nov 2012 Okt 2012 Sep 2012 Aug 2012 Jul 2012 Jun 2012 Mei 2012 Apr 2012 Mrt 2012 Feb 2012 Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005


Prikbord

Hier op het prikbord kan een flyer van uw voorstelling komen te staan.

Op ons prikbord in de rechterkolom van de voorpagina hebben we plaats voor de flyers van een beperkt aantal voorstellingen en concerten. Wilt u ook een flyer op ons prikbord plaatsen? Stuur uw beeldmateriaal en eventueel ander persmateriaal naar ons algemene mailadres en als (of zodra) er plaats is zullen we uw flyer op het prikbord zetten.




Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 01 06 - 16:22

Legendarisch concert van 'jeugdige' Hank Jones

Door Jacco Reijnhoudt

Met zijn 87 jaar behoort pianist Hank Jones tot het nog levende clubje jazzlegendes. Hij trad afgelopen maandag en woensdag in het Bimhuis op. Wij waren bij het eerste - unieke te noemen - concert. Hank Jones is geboren op 31 juli 1918 in de plaats Vicksburg. Hij is afkomstig uit een zeer muzikaal gezin. Als oudste van drie muzikale broers is hij de enige nog levende broer. Drummer Elvin Jones (het drumgeweld achter Coltrane) is de bekendste broer, gevolgd door trompettist Thad Jones, evenmin een onbekende. Hank Jones zag er opvallend fit en sprankelend uit en genoot zichtbaar van zijn 'encounter' met saxofonist Joe Lovano. Lovano op zijn beurt ging zeer respectvol met de oude baas om en heeft zijn recente Blue Note CD met Jones kennelijk niet voor niets ‘Joyous Encounter’ genoemd. In de Volkskrant kopte Koen Schouten: "Jones begeleidt Lovano als een lieve vader". Ook d t is tekenend voor de sfeer tussen de twee mannen die zichtbaar van elkaar genoten, maar wel een leeftijdsverschil van zo'n 34 jaar met elkaar tellen. Je zou verwachten dat een pianist die al zo lang mee gaat enige routine in zijn spel heeft. Niets is minder waar en alles klonk fris en nieuw! Later zal Lovano in een interview met VPRO's Hans Flupsen verklaren dat Hank nooit dezelfde noot speelt, dat ieder optreden weer nieuw is en dat hij altijd 'in het moment' is. Dat interview zal aanstaande zondag in Vrije Geluiden te zien zijn. De eerste set startte met een paar traditionals. Tijdens het eerste bluesnummer kreeg ik het gevoel of ik een tijdreis ging maken. Hank ging terug naar zijn begintijd, toen Fats Waller met zijn ragtimestijl een grote inspiratiebron was. Het derde nummer was 'Bird's Eye View' van "Joyous Encounter" gevolgd door de Charles Mingus compositie 'Duke Ellington's sound of love' en de Hank Jones compositie 'Little Rascal On A Rock'. Tijdens de eerste set werd er behoorlijk in de traditie gespeeld. Joe Lovano speelde tijdens dit optreden voornamelijk tenor en één nummer op sopraan. Wat me trouwens opviel was dat hij weer op zijn oude Selmer speelde, terwijl ik hem de laatste jaren altijd op zijn nieuwe Borgani-saxofoon zag spelen. Zijn geluid was overigens zeer goed en warm en het is duidelijk dat hij als zichzelf wil klinken. De tweede set was veel losser en er werd meer geëxperimenteerd. Dit was ook de eerste keer dat ik een saxofonist in zijn eentje zowel saxofoon als gongs zag spelen, waarbij hij bezig was met een dialoog en samenspel tussen de twee instrumenten. Hierdoor ontstonden er ook andere klankkleuren. Ook hier bleek weer dat Joe Lovano als geen ander weet dat het voor een saxofonist zeer goed is om je ook te verdiepen in drum en percussie. Gezien zijn leeftijd kan dit natuurlijk een van de laatste keren zijn geweest dat Hank Jones in Nederland te bewonderen was. Het blijft geweldig om te zien hoe een man van zijn leeftijd zoveel plezier kan hebben in het bespelen van zijn instrument. Wie zou niet voor zo’n oude dag willen tekenen? Het is tevens aardig om te vermelden dat Hank Jones in de categorie Jazz de New York Nightlife Award heeft gewonnen. Dit is een award die optredens in de NY-nachtclubs honoreert. De award wordt op 6 februari 2006 uitgereikt in the Town Hall van NY. In de jury zit onder meer Ira Gitter van Jazz Times en Downbeat Magazine. Wie deze concerten heeft gemist kan luisteren naar de Blue Note CD ‘Joyous Encounter’ van Joe Lovano, waarop Joe en Hank samen met George Mraz, and Paul Motian een quartet vormen. Op deze kwaliteitsCD spelen de vier heren op onnavolgbare wijze standards, waaronder John Coltrane's 'Crescent' dat destijds opgenomen werd met broer Elvin op drums. Op deze CD staan aardig wat nummers die van de week gespeeld werden zoals 'Six and Four' en 'Consummation'.




Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

08 01 06 - 14:17

I Compani: De Liefde Natuurlijk

Door Mieke Kreunen

Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven. Terwijl het publiek binnenstroomt in het nagenoeg uitverkochte Bimhuis is op het videoscherm een oog te zien en horen we geluiden van telefoons, deuren en typmachines. Blij verrast met de CD 'Ticket' van Bo van de Graaf die gratis aan het publiek werd uitgedeeld, zoekt iedereen zijn plaats. Als de voorstelling begint is het zangeres Quirine Melssen die meteen de aandacht vasthoudt terwijl zij op beeldende wijze duidelijk maakt hoe het er in de lichamelijke liefde aan toegaat op het gebied van het zoenen. Extra spannend wordt het verhaal doordat grote delen onverstaanbaar zijn omdat zij overstemd wordt door de muziek. Het maakt haar performance er niet minder sensueel op, integendeel! Een spetterend begin voor een bruisende voorstelling. Na 'Het was op een morgen in mei' van Carel van Rijn vertelt Bo de Graaf dat hij de enige is die al die jaren in I Compani speelt. Dat de band deze ontwikkeling heeft doorgemaakt is ook vooral te danken aan het eigen stempel dat De Graaf er op heeft kunnen drukken.

Je komt bijna ogen en oren tekort bij dit programma dat alle zintuigen prikkelt. In 'De dingen die in bed gebeuren' (Bernard Hunnekink), 'No corpo femino' (Wouter van Bemmel), 'Luna Triste' (Bo van de Graaf), 'De liefde natuurlijk' (Hans Hasebos) en 'Jij, mijn wereld mijn horloge dat geen uren aangeeft' (Corrie van Binsbergen) worden videobeelden vertoond, muziek gespeeld, teksten gezongen of gelezen en geprojecteerd. In andere composities zoals 'Do it' (Vera Vingerhoeds) en 'Museum van het gevoel' (Bo van de Graaf) wordt de muziek bovendien nog gevisualiseerd op het videoscherm. I Compani speelt jazzmuziek en mixt dat heel naturel met klassieke muziek, opera, Zuid-Amerikaanse muziek en funk. Klassiek opgeleide (sopraan) zangeres Quirine Melssen bijt ook na de pauze het spits af met 'Gli schiavi mori' van Verdi (een arrangement van Bo van de Graaf uit eerder programma Aïda) en verorbert daarbij ongegeneerd en gulzig een gebraden kippetje tot grote hilariteit van het publiek. Ook in de toegift komt Aïda aan bod met 'Piet ¡ ti prenda del mio dolor'. Wat een expressie en dramatisch talent deze vrouw! Dat komt des te meer tot zijn recht in de Dadaïtische sonate Erotica van Erwin Schulhoff die zij op onnavolgbare wijze vertolkt. Ik heb echt genoten van dit programma dat - zoals Hans zei - echt een kolfje naar mijn hand was. Ik hou erg van die combinatie van poëzie, performance en muziek al moet ik wel zeggen dat ik het gisteren af en toe wel wat te veel vond worden alles bij elkaar. De beelden van Veejay Martijn Grootendorst zijn prachtig, met film en fotografie van eigen hand, maar hier en daar overdadig samen met de muziek waarin maar liefst tien musici improviseren, soleren en interacteren dat het een lieve lust is. Pianist Albert van Veenendaal ging uit zijn dak op de piano alsof er donder en bliksem door het Bimhuis ging, vibrafonist Hans Hasebos stond te swingen achter zijn instrument, violiste Tessa Zoutendijk liet ons af en toe raden of het haar stem was of haar viool die we hoorden en de blazerssectie vormde de basis van deze formatie waar het plezier en het enthousiasme afstraalt. Wie zei ook al weer dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur? I Compani doet het: ze musiceren over poëzie en visualiseren de muziek in performance, fotografie en video. Ga naar dit programma en je zult je zeker niet vervelen, integendeel. Er is volop te zien, te horen en te genieten. Op 27 januari is het gezelschap te zien in Paradox Tilburg en op 8 februari in Theater Lantaren/Venster Rotterdam. Op de I Compani website kun je de totale speellijst vinden en trouwens ook fragmenten beluisteren uit dit programma. Bezetting Bo van de Graaf - saxofoon Ewout Dercksen - saxofoon Jeroen Doomernik - trompet Tessa Zoutendijk - viool Michel Mulder - bandoneon Hans Hasebos - vibrafoon Quirine Melssen - zang en performance Albert van Veenendaal - piano Meinrad Kneer - bas Yonga Sun - drums Martijn Grootendorst - video en fotografie




Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

05 01 06 - 13:32

Zuco103 Acustico Nieuwjaarsconcert in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

In een afgeladen Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers). Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the New Cool Collective) en d t, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103. Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding. In de tweede set gaat de band pas goed los met allerlei één-tweetjes tussen de verschillende musici zoals bij voorbeeld in 'Peregrino' en 'Fome total'. Bij 'Whaa' is ook het publiek aan de beurt om de backing vocals voor zijn rekening te nemen. Het paste perfect in de sfeer van het concert dat de zaal er vol voor gaat met hun"dua hora paso!". Na 'Get your self together' begint 'Outro Lado' , een nummer over de kant van mensen die je wel nooit zult leren kennen, met alleen gitaris Alvin Lewis en Lilian Vieira on stage. Even is het verstild en ingetogen op het podium maar het duurt niet lang of alles staat weer te swingen en het publiek swingt mee. In 'Humana' kunnen met name Jasper Blom en Stefan Schmid zich uitleven een een experimenteel electronisch duet voor twee heren waarbij de snijdende soundscapes van Schmid het moeten opnemen tegen de wonderlijke echoënde geluiden die Blom uit zijn sax en een scala aan electronica weet te toveren. Ook Claus Tofft en Stefan Kruger soleren er in deze set lustig op los. Al met al leidt dat er toe dat het concert maar liefst anderhalf uur langer duurt dan gepland. Maar het publiek vind het helemaal niet erg, geniet met volle teugen en lacht om de grappen en vondsten waartoe de musici zich laten inspireren. Het concert wordt afgesloten met het energieke 'To life' waarbij de zaal op zijn kop staat. Een staande ovatie is het antwoord van het publiek voor deze band die zich wat mij betreft inderdaad mag rekenen tot de beste live-acts die er op dit moment in ons land zijn. Een toegift zit er vanwege het late tijdstip helaas niet meer in maar Lilian Vieira had vanuit haar kleedkamer nog wel een nieuwjaarswens voor de lezers van JazzPodium die we bij deze overbrengen. Zuco103 is nog te zien binnenkort in het Beauforthuis (op 15 januari). Gaan dus! Bezetting: Lilian Vieira - zang Stefan Schmid - keyboards Stefan Kruger - drums Lesley K ¼hr - bas Claus Tofft - percussie Alvin Lewis - gitaar Jasper Blom - saxofoon en klarinet De laatste CD's van Zuco103 kun je hier vinden:

Zuco 103" >
Whaa
Zuco 103
Zuco 103" >
One Down, One Up (Unplugged/Live)
Zuco 103



Onderwerp: JAZZ

03 01 06 - 13:29

Nathalie Loriers Quartet intiemer dan bedoeld


Door Gerjanne Tiemens met foto's van GeeSpot. (klik foto's voor vergroting)


Stichting Jazz in Arnhem nodigde het Nathalie Loriers Quartet uit voor een speciaal oudejaarsconcert in Musis Sacrum. De toch al intieme setting (publiek en muzikanten op het podium) werd extra intiem doordat een flink aantal mensen gehoor hadden gegeven aan het, door het KNMI en NS afgegeven, weeralarm en thuis waren gebleven. Zij hebben hierdoor “helaas- een geweldige jazzy afsluiting van 2005 gemist.

Het weer zorgde overigens niet alleen voor een beperkt publiek, maar ook voor een aangepast optreden. In plaats van de geplande twee sets, was er gekozen voor een langere set, zodat het aanwezige publiek voor de voorspelde ijzel veilig huiswaarts kon keren. Inclusief de toegift werd het vervolgens bijna twee uur lang genieten.

Nathalie Loriers (1966) is een van de toptalenten uit de Belgische jazz. Ze volgt eerst een klassieke piano-opleiding, maar krijgt al snel belangstelling voor jazz. De boptraditie die ze op het Brussels Conservatorium meekrijgt is nog steeds terug te vinden in haar werk, maar er is meer. De composities van haar hand zijn origineel en gevarieerd. Ze heeft inmiddels vijf CD’s op haar naam staan en de nodige prijzen gewonnen. Zo wordt ze in 1990 door de Brusselse Jazz Rally uitgeroepen tot ‘beste jonge soliste’ en eind 2000 ontvangt ze de Bobby Jaspar prijs, uitgereikt door Parijse Academie du Jazz.

Nathalie Loriers leidt meerdere groepen en heeft als side woman samengewerkt met diverse musici, waaronder Toots Thielemans, Steve Houben en Charlie Mariano. Sinds 2002 speelt ze piano in het Brussels Jazz Orchestra. Dit orkest speelt op menig groot jazzfestival zoals het North Sea Jazz Festival in Nederland, maar ook The Cutting Room in New York. Naast haar werk als uitvoerend musicus, geeft ze sinds 1994 ook les aan Brussels conservatorium.

Op deze winterse vrijdag wordt Nathalie Loriers (B) vergezeld door Philippe Aerts (B) op bas, Kurt van Herck (B) op saxofoon en de jonge Joost van Schaik (NL), de vaste stand-in voor drummer Hans van Oosterhout. De samenwerking met van Aerts dateert vanaf het begin van de carrière van Loriers. De laatste tijd treden ze ook regelmatig als duo op. Zowel hij als Van Herck werkten beide mee aan de eerste CD van Nathalie Loriers ‘Nympheas’.

De langere samenwerking met Van Herck en Aerts is absoluut merkbaar, de drie voelen elkaar haarfijn aan, elkaar horen is voldoende. Alleen bij de solo’s van Van Schaik draait Loriers zich om, om ook te kijken. De jonge Van Schaik speelt uitstekend, alhoewel het af en toe nog iets subtieler zou mogen, zodat het wat meer in lijn is met het fijnzinnige spel van Loriers.

Tussen de nummers door vertelt de fragiele Nathalie Loriers op een innemende, ietwat onzekere manier (Vlaams is in tegenstelling tot het Frans niet haar spreektaal) iets over hoe composities tot stand zijn gekomen. Achter de toetsen voelt ze zich duidelijk beter in haar element. Haar spel is afwisselend krachtig en gevoelig en altijd melodieus. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag en hoorde, maar wat mij betreft was dat zeker niet de laatste keer!

Bezetting:
Nathalie Loriers - piano
Kurt van Herck - tenorsaxofoon
Philippe Aerts - bas
Joost van Schaik - drums

Nathalie Loriers website
Eerder artikel op Jazzpodium.nl
meer foto's van het Nathalie Loriers Quartet


Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

30 12 05 - 19:56

Chet Baker 'zingt' meer dan ooit


Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Dat Fay Claasen een geweldige zangeres is hebben we al eerder mogen ervaren. Op de eerste CD vertolkt zij op wonderbaarlijke wijze de instrumentale nummers uit de vijftiger jaren die Chet met het Gerry Mulligan Quartet opnam. Zij neemt met haar stem de trompetpartijen waar met dezelfde subtiele precisie en zuiverheid die we van Chet kennen. Vooral de up-tempo nummers zijn erg knappe vocale staaltjes maar kunnen mij toch minder bekoren dan de wat langzamere nummers. De baritonsax van Jan Menu laat de aanwezigheid van Mulligan goed herleven. De Mulligancompositie 'Line for Lions' waar de CD mee begint en als 'vocale trompet'/baritonsax-duo afsluit, brengt weer in gedachten hoe goed die twee instrumenten op elkaar aansloten en met elkaar in balans waren bij Chet en Gerry.
Op naar CD twee waar ik eigenlijk nog het meest benieuwd naar ben. Weer opnieuw opvallend hoe Fay het 'Chet Baker' gevoel in haar zang weet te leggen. Ook de trompet van Jan Wessels draagt daaraan sterk bij. Wat is het toch, vraag ik me opnieuw af, waarom raakt die stem en het trompetspel van Chet je zo? "Chet sang through his trumpet. Bittersweet stories of pain and longing, but also of strenght and clarity", zegt Hein van de Geyn in het begeleidende CD-boekje. Daar kan ik me wel in vinden. Ook in wat Jules Deelder daarin zegt "I'd never heard a voice like it before! So near and yet so distant", is een goede typering. Analyseren helpt niet. Fay is in ruime mate in staat om Chet weer even terug te brengen. De begeleiding is daarbij perfect ondersteunend. Prachtig ingehouden pianospel van Karel Boehlee, de aanleunende bas van Hein en het vertrouwde drumwerk van John Engels. Opvallend is hoe goed de Elvis Costello compositie 'Almost Blue' in het geheel past. Ook de Jobim compositie 'Retrato em Branco e Preto' is heel bijzonder. Vooral in dit nummer wordt de meerwaarde van deze dubbelaar pas goed duidelijk: het is niet alleen een eerbetoon maar staat ook geheel op eigen benen. De eigenheid van Fay en haar begeleiders stijgt ver boven het eerbetoon uit.
Ik kijk al uit naar het optreden van deze club, op 20 januari in Musis Sacrum, nadat ik de introductie in Vredenburg eerder dit jaar gemist heb. Check voor optredens elders in het land de site van Jazzimpuls.

Bezetting:
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritone sax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - Bass
John Engels - drums

Geïnteresseerd in deze CD?
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists



Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 12 05 - 16:41

Frank Woeste, veelbelovend talent met trio in Bimhuis

klik foto's voor vergroting

Hoewel er een grap circuleert dat er slechts één persoon in Nederland is die pianist Frank Woeste kent, was de zaal van het Bimhuis voor een zondagavond aardig gevuld. De 22-jarige Woeste is van Duitse afkomst (Hannover) en woont in Parijs.
Zijn recente CD 'Mind at Play' is uitgebracht door Challenge Records, het platenlabel van onze eigen Hein van de Geyn, die het album ook produceerde. Het trio bestaat uit Matthieu Chazarenc (drums) en Mathias Allamane (bas) met Woeste op piano en Fender Rhodes.
Frank nam eerder al het soloalbum 'Outward' op als een antwoord op de vraag naar een CD, die ontstond in Korea dankzij een tour met zangerers Youn Sun Nah. Verder is hij ook te horen op de CD 'Songful' waarop hij kerkorgel speelt en een duo vormt met saxofonist Uwe Steinmetz en waarop Eric Schaefer (drums) als gastspeler op enige tracks is te horen. Woeste studeerde in Bremen en in het 'jazz Mekka' Parijs aan het conservatorium en kreeg daar o.a. les van Franse jazzpianist Hervé Sellinveel. Hij speelt in Frankrijk veel samen met leeftijdsgenoten: Nelson Veras waarmee hij een duo vormt en met trompettist Mederic Collignon. Als sideman is hij vertegenwoordigd in tal van samenstellingen zoals het Marc Wyand Quartet. en de Syvain Gontard Group. Hij studeerde verder ook bij Britse meester John Taylor die een grote inspiratiebron is voor een nieuwe generatie jazzpianisten. Als Taylor over Woeste zegt: “Excellent touch and sound. Talented composer and exciting solist”, dan is dat bijna een garantie voor een veelbelovende toekomst.

Terug naar het Bimhuis. Het eerste dat opvalt is de oude gehavende Fender Rhodes die haaks op de glimmende Steinway staat. De Rhodes speelt al meteen een rol in het openingsnummer 'Jackpot' (te beluisteren via de Jazzpodium Jukebox) en speelt verder ook een belangrijke rol in het spel van Frank en stelt hem mede in staat de luisteraar mee te nemen op klanktapijten naar onbekende droomlandschappen. De klassieke geschooldheid en de voorkeuren voor romantische componisten als Chopin en Schuman klinken door in Woestes pianospel. De ingrediënten om een belangrijk componist en een geliefde pianist te worden, zijn nu al rijkelijk aanwezig. De lichte gevleugelde touch, de combinatie van lyrisch en ritmisch spel, de rijke harmoniën, de vernieuwingsdrang en de quest naar de juiste soundscapes, maar bovenal het vermogen om je mee te nemen op zijn muzikale reizen zijn daar voorbodes van. Valkuilen zijn er ook op zijn pad. Ik denk niet dat hij te ver moet gaan met de drang om complexe gelaagdheid aan te brengen in zijn spel zoals bijvoorbeeld Brad Mehldau dat doet. Dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van zijn huidige charme. Ook is het de vraag of zijn verwerking van 'sounds' ondersteunend zal blijven of de overhand zal krijgen zoals in Uri Caine's Bedrock project. Het kan nog alle kanten op. Zijn Franse begeleiders passen perfect bij Woestes spel. De drums van Chazarenc zijn pulserend, dynamisch en open en de bas van Allamane ondersteunt zowel de harmonieën als het ritme perfect. Aan het einde van de eerste set kondigt Frank 'something completely different' aan en is benieuwd wie het herkent. Ja hier! het is de 'Nocturne Op. 9 No.2 in E Flat' van Chopin, die op de klassieke manier ingezet wordt en daarna langzaam naar jazz getranformeerd wordt.
Naast de meeste nummers van zijn nieuwe CD en Chopin, speelt Frank nog wat standards zoals 'How deep is the Ocean' en 'Rainy Day'. Het smaakt naar meer, laat hem snel weer terug komen! In de Jazzpodium Jukebox kunt u ook het nummer 'Onguent d'ondes' beluisteren van zijn nieuwe CD 'Mind at Play'. Hieronder kunt u de CD bestellen.




Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 12 05 - 16:39

Trytone Festival Bimhuis: duo Oene van Geel, Anton Goudsmit

klik foto's voor vergroting


Het European TryTone Festival 2005 in het Bimhuis en de dag daarvoor in Paradox Tilburg kenmerkt zich door niet erg voor de hand liggende keuzes; geen geijkte paden. Een krankzinnige combinatie, samengebracht door gastprogrameur Wiek Heijmans, is een duo bestaande uit jazz-violist Oene van Geel en de 'leukste jazz-gitarist van Nederland' Anton Goudsmit. Beiden kent hij goed omdat hij Anton nog les heeft gegeven voordat hij naar het conservatorium ging en met Oene maakte hij twee jaar deel uit van het kwartet Mosaiek.

In een set die ruim dertig minuten zal duren gaan de twee musici helemaal los. Anton doet dit al van nature en Oene moet met zijn viool opboksen tegen het geweld van de gitaar. Bij het eerste nummer 'Turn' (compositie van Jeroen van Vliet) en de daaropvolgende Eric Vloeimans compositie 'Guano' gaat het nog gelijk op maar gaandeweg onstaat er een 'maak mij gek'-sfeertje. Met name Oene haalt alles uit zijn vioolkast. Naast de gebruikelijke 'strijkstokbehandeling' speelt hij er ook basgitaarop door aan de snaren te plukken. Hij haalt er een banjogeluid uit de viool door hem als slaggitaar te gebruiken en trommelt op de klankkast.

Bij 'Open the Windi' (compositie van Oene van Geel) en Desperato van Anton Goudsmit gaat het pas echt Los. Beide heren improviseren er ongeremd op los en stoten daarbij allerlei klanken uit. Het laatste nummer bestaat tot op dat moment nog niet en wordt gevormd door pure improvisatie. Het begint melancholiek en verstild en voert al snel tot een climax. Anton doet dingen met zijn gitaar die hij altijd al in een nummer had willen combineren en Oene zet alle zeilen bij. Hij gaat onder, boven, links, rechts, langs en over Anton heen met zijn spel en/of stem. Het publiek kan zoveel ongegeneerde inzet wel waarderen en laat dit door luid applaus, gestamp, fluiten en gegil overduidelijk merken als beide heren het podium verlaten.

Oene van Geel: zie de site van Zapp String Quartet

Anton Goudsmit: zie deze biografie


Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

11 12 05 - 21:49

Het dak er af met Farmers Market

  
klik foto's voor vergroting

Afgelopen zaterdag waren we in het Bimhuis voor het European TryTone Festival 2005. Gastprogrammeur Wiek Hijmans had een fantastisch programma samengesteld waar het publiek de jazzvingers bij kon aflikken. De laatste plaats op het programma was gereserveerd voor de Noorse band Farmers Market, wiens roem hen al was vooruitgesneld als populaire live-act.
In 1991 werd de band opgezet door jazzstudenten van het conservatorium van Trondheim. Aanvankelijk speelden ze free-jazz maar al snel werden ze gegrepen door de Bulgaarse volksmuziek die nog steeds een belangrijk ingrediënt is in hun performance. Ze spelen nu 'Speed Balkan Boogie', zoals ze dat zelf noemen, waarmee wordt aangeduid een mengeling van jazz, pop, Bulgaarse muziek, humor en energie.
Hijmans zegt er over: "Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn. Een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfronteerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Dat heeft hij wat mij betreft goed beschreven want het dak ging er af zaterdagavond in het Bimhuis.
Vanaf het moment dat de band begint te spelen zit het tempo er meteen in met een energiek en opzwepend thema dat afgewisseld wordt met (ietsje) langzamere stukken. Voor mijn neus staat saxofonist Trifon Trifonov (foto links) wiens vingers razendsnel over zijn saxofoon een en weer vliegen. Ik denk dat de sound van Bulgaarse muziek is afgeleid maar het doet hier en daar ook aan Klezmer denken. Zeker niet minder virtuoos is accordeonist en bandleider Stian Carstensen die, zoals later zal blijken, op allerlei instrumenten zeer goed thuis is. In de tussenstukken herken ik ondermeer een James Bond tune, onvervalste slapstickmuziek maar ook een Beatleshit en steeds keert de band terug bij het dampende en opzwepende thema. Wat een alleskunners, deze mensen! De zaal grinnikt regelmatig om de muzikale vondsten en grappen die in razend tempo voorbij komen. Met name gitarist Nils Olaf Johansen (foto rechts) krijgt de lachers op zijn hand met zijn vertolking van een romantisch nummer over het meisje dat 'just around the corner' op hem wacht.
En zo gaat het maar door. Zonder noemenswaardige adempauze volgt het ene nummer op het andere. Voorzover het publiek al een beetje moe was na de twee voorafgaande acts zit iedereen nu weer op het puntje van zijn stoel te swingen en te kijken wat er nu weer allemaal aan de hand is op het podium. Als je even niet oplet heb je weer een grap gemist of is je ontgaan dat Carstensen die net nog achter de accordion zat, nu op de gitaar of op te fluit staat te spelen. Ook aan de steelgitaar (waarbij het colbert uitging en een countryshirt zichtbaar werd) weet Carstensen (foto midden) fantastische geluiden te ontlokken, ontdekken we in de geheel eigen versie van 'All of me' die als een scene tussen twee heren - Carstensen en Johansen - wordt opgevoerd. En hoewel Trifonov alleen de sax bespeelt ziet hij kans om die af en toe te laten klinken als een (electrische) viool. Stabiele factoren zijn drummer Jarle Vespestad en basgitarist Finn Guttormsen die af en toe ook hun lachen niet meer kunnen houden om de grappen van hun collega's.
Dit is muzikaal varieté van het hoogste niveau, muziek zoals muziek bedoeld moet zijn en met een enorme virtuositeit gebracht. En als publiek kun je niet anders dan meegesleept worden in die vaart en mood. Om mij heen kijkend in de zaal zag ik ook alleen maar lachende gezichten van genietende mensen. Een staande ovatie kon dan ook niet uitblijven en een toegift was ondanks het late tijdstip onvermijdelijk.
"Are you sure you want this?', vroeg Carstensen toen de bandleden hun plaats weer ingenomen hadden. "We are going to play 50 songs!". "But we will do it in 4 minutes", voegde hij er na een kleine pauze aan toe. Wow, wat er toen kwam daar kun je alleen maar versteld van staan. Of het echt 50 nummers waren dat heb ik niet geteld maar het was een soort muzikale orgie waarin klassiek, pop, folk, jazz, filmmuziek en nog veel mee voorbij kwam met als afsluiter het opzwepende thema van de groep.
Ga er heen als je de kans krijgt, naar deze Farmers Market. Ik beloof je dat je niet zult vervelen. Mocht je niet kunnen of geen gelegenheid vinden dan moet je het doen met de CD die ook zeer de moeite waard is (je kunt er als je op onderstaand linkje klikt ook fragmenten van beluisteren). Luisteren kun je trouwens ook op de site van Farmers Market.
Er waren twee optreden vóór Farmers Market daarover schrijven we vanzelfsprekend een apart artikel dus hou deze site in de gaten voor meer TryToneverslagen. Wordt vervolgd...

Bezetting
Stian Carstensen - accordeon, fluit, gitaar, steelgitar en zang
Finn Gutoormsen -basgitaar
Nils Olav Johansen - gitaar en zang
Trifon Frifonov - saxofoon
Jarle Vespestad - drums

Geïnteresseerd in de CD?
Farmers Market<br  />Stian Carstensen
Farmers Market
Stian Carstensen